Το Φθινόπωρο του 1967 άρχισα να εργάζομαι ως επιμελητής στο νεόκτιστο μεγάλο Πλανητάριο του Κέντρου Τεχνών κι Επιστημών της Λουϊζιάνα που ήταν τότε ένα από τα δέκα μεγαλύτερα Πλανητάρια της Αμερικής. Η επαγγελματική μου αυτή ενασχόληση με την εκλαΐκευση της αστρονομίας με έκαναν να αγαπήσω όλο και πιο πολύ αυτό που έκανα οπότε αποφάσισα ότι στη συνέχεια των σπουδών μου θα έπρεπε να εξειδικευτώ στα θέματα διάχυσης της επιστήμης που είχε αρχίσει τότε να αντιμετωπίζεται όλο και πιο σοβαρά από διάφορους εκπαιδευτικούς φορείς. Την εποχή εκείνη είχα την τύχη να έχω σύμβουλο-καθηγητή έναν φωτισμένο άνθρωπο ονόματι Ray Grenchick ο οποίος, λόγω του Πλανηταρίου, μου οργάνωσε ένα προχωρημένο για την εποχή του πρόγραμμα σπουδών που συνδύαζε την αστροφυσική, τη διοίκηση οργανισμών και την επικοινωνία και το οποίο θα οδηγούσε σ’ ένα πρωτοποριακό διεπιστημονικό διδακτορικό. Ήταν αυτό που σήμερα αποκαλούμε γενικότερα εκλαΐκευση της επιστήμης, και το οποίο ήταν τότε κάτι αρκετά καινούριο με πρωτοπόρο εκπρόσωπο αυτού του είδους τον περίφημο αστρονόμο Carl Sagan. Και όπως αποδείχτηκε δεν χρειάστηκε και μεγάλη προσπάθεια από μέρους μου αφού και η δική μου προηγούμενη θητεία στην επικοινωνία και στην Πανεπιστημιακή Ομάδα Debate συνδύαζε πλήρως τα νέα μου ενδιαφέροντα, που έκτοτε με συνοδεύουν σ’ όλον αυτόν τον μισό αιώνα της επαγγελματικής μου ζωής. Μη ξεχνάτε, άλλωστε, ότι βρισκόμασταν τότε στη δεκαετία του 1960 και στη μέση μιας διαστημικής δραστηριότητας που υποστηρίζονταν με πολλαπλούς τρόπους από τα διάφορα κέντρα ερευνών της NASA. Ιδιαίτερα στη περίπτωση του δικού μας Πανεπιστημίου που βρίσκονταν πολύ κοντά γεωγραφικά στο Κέντρο που διηύθυνε ο Βέρνερ φον Μπράουν, είχαμε πρόσβαση σε ταινίες και διαφάνειες σε μεγάλη ποικιλία και ποσότητα. Οπότε οι εκπαιδευτικές δραστηριότητες και η διάχυση της επιστήμης υποστηρίζονταν πάρα πολύ με αποτέλεσμα η διάχυση και εκλαΐκευση των αστροφυσικών και διαστημικών ερευνών να αποτελέσει εξ αρχής την κύρια επιλογή μου.

Είχατε την τύχη να ζήσετε από κοντά την αποστολή Apollo 11 καλύπτοντας το γεγονός ως δημοσιογράφος όπως αναφέρετε και στο βιβλίο σας “Από τα Ψηλαλώνια στο Φεγγάρι” Μπορείτε να μας πείτε τα συναισθήματά σας σήμερα που έχουν περάσει τόσα χρόνια για το Τότε αλλά και το Σήμερα;

Πράγματι εκείνη την περίοδο είχα την τύχη να βρίσκομαι κι εγώ στις εγκαταστάσεις της NASA καλύπτοντας το ιστορικό αυτό γεγονός για μια Αθηναϊκή εφημερίδα. Αν μπορούσα να συνοψίσω όσα κατέγραψα τότε θα έλεγα αυτό που έχω αναφέρει ήδη στις διάφορες αναφορές μου για την πραγματική εκείνη εποποιία του Διαστήματος. Και πρώτα απ’ όλα αξέχαστη θα μου μείνει η εκτόξευση του «Απόλλων 11». Όταν ο πανίσχυρος πύραυλος «Saturn V» ξεκίνησε από το Διαστημικό Κέντρο του Ακρωτηρίου Κανάβεραλ στη Φλώριδα για το ταξίδι του προς τη Σελήνη, όλοι οι παρευρισκόμενοι βρισκόμασταν για ασφάλεια σε απόσταση πέντε περίπου χιλιομέτρων. Έτσι παρ’ όλο που βλέπαμε τις φλόγες του πυραύλου δεν ακούγαμε τίποτε! Μέχρις ότου, 14 δευτερόλεπτα σχεδόν αργότερα έφτασε και ο ήχος! Ήταν ένας απερίγραπτος ήχος, ένας ήχος που χτυπούσε κυριολεκτικά το στήθος και δεν μπορούσες να καταλάβεις εάν τον άκουγες ή τον αισθανόσουν ή και τα δύο μαζί. Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ το όλο εκείνο συναίσθημα που δεν μπορεί να αποδώσει επακριβώς οποιαδήποτε λεκτική περιγραφή. Γι’ αυτό παρ’ όλο που έχουν περάσει από τότε πάνω από 50 χρόνια εκείνη η ιστορική στιγμή δεν πρόκειται ποτέ να φύγει από το μυαλό μου.

Ποια η σχέση του Διονύση Σιμόπουλου με την Πολιτική;

Από μικρός ήθελα να ασχοληθώ με την πολιτική. Αυτό ήταν το όνειρό μου, η επιθυμία μου. Παλιότερα είχα και αρκετά ενεργή κομματική δραστηριότητα από την οποία όμως απέχω εδώ και 35 περίπου χρόνια. Όμως δεν κατάφερα να συνεχίσω λόγω ποικίλων παραγόντων και καταστάσεων. Αρχικά ήταν η δικτατορία, μια περίοδος που δεν άφηνε περιθώρια για τέτοιου είδους όνειρα! Έπειτα, στην περίοδο που ακολούθησε, τα πράγματα ήταν μετέωρα και η καθημερινότητα όπως και οι συνθήκες διαβίωσης δεν επέτρεπαν ένα νέο ξεκίνημα. Γι’ αυτό σήμερα θεωρώ τον εαυτό μου αυτό που αποκαλούμε «ενεργός πολίτης» πέρα από οποιαδήποτε κομματική παρουσία. Για μένα, πάντως, η ενασχόληση με την πολιτική ήταν ανέκαθεν θέμα προσφοράς περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο. Οπότε στην πορεία διαπίστωσα ότι μπορεί κάποιος να προσφέρει και από άλλους τομείς. Και δεν μετάνιωσα γι’ αυτό. Σε τελική ανάλυση εκείνο που μετράει περισσότερο απ’ όλα είναι η διαδρομή, η πορεία και ό,τι εκείνη σου προσφέρει. Αυτό το ταξίδι προς την δική μου «Ιθάκη» ήταν γεμάτο με εμπειρίες και ομολογώ πως αυτό το ταξίδι ήταν, μέχρι τώρα τουλάχιστον, ιδιαίτερα ενδιαφέρον!

Δημοσιογράφος, Συγγραφέας, Αστροφυσικός, Πρόσκοπος, Διευθυντής Πλανηταρίου. Αν γυρνούσε ο χρόνος πίσω ποιο από αυτά θα προτιμούσατε η τι θεωρείτε ότι θα μπορούσατε να κάνετε και δεν έχει γίνει ακόμη;

Δεν θα άλλαζα απολύτως τίποτα γιατί στην ουσία ήμουν όλα αυτά και πολύ περισσότερα. Γιατί, όπως όλοι μας άλλωστε, στην επαγγελματική μου ζωή φόρεσα πολλά καπέλα και έπαιξα πολλούς ρόλους. Σε τελική μάλιστα ανάλυση θα έλεγα πως οι εμπειρίες της μέχρι τώρα ζωής μου περιγράφονται επακριβώς από τους στίχους δύο τραγουδιών. To πρώτο τραγούδι, που έγινε μεγάλη επιτυχία από τον Φρανκ Σινάτρα το 1969, την χρονιά του Απόλλων 11, πάνω σε μια γαλλική μελωδία του 1967, το «Comme d’ habitude». Πρόκειται φυσικά για το περίφημο «My Way» με στίχους γραμμένους από τον τραγουδιστή της εφηβείας μου, τον Πωλ Άνκα, οι οποίοι μου θυμίζουν ένα από τα πιο αγαπημένα μου ποιήματα, το «Εάν», του Ρούντγιαρντ Κίπλινγκ: I’ll state my case, of which I’m certain / I’ve lived a life that’s full / I travelled each and every highway / And more, much more than this, I did it my way. Το δεύτερο τραγούδι είναι το «Non, je ne regrette rien», που γράφτηκε το 1956 αλλά εξακοντίστηκε στα ύψη το 1960 από την Εντίθ Πιαφ. Είναι κι αυτοί στίχοι, που όπως κι αν τους δει κανείς, εκφράζουν μια συνέχεια των ιδεών που περιγράφονται στο προηγούμενο τραγούδι. Non, je ne regretterien / Ni le bienqu’onm’a fait, ni le mal / Tout ça m’estbienégal. Δεν μετανιώνω για τίποτα, ούτε για τα καλά αλλά ούτε και για τα κακά, γιατί όλα τους μου είναι ακριβώς το ίδιο. Γιατί όλα όσα έκανα, τα έκανα με τον δικό μου τρόπο, και γι’ αυτό δεν μετανιώνω για απολύτως τίποτα!

Θέλοντας να δώσουμε και μία καλλιτεχνική νότα στην συζήτησή μας (μια και η Βαλσαμία Αθανασιά με την οποία μαζί σας απευθύνουμε τις ερωτήσεις είναι μια νέα Μονωδος Σοπράνο Θεατρολογος) ως συγγραφέας και σεναριογράφος ποιο έργο σας θα προτείνατε στους αναγνώστες και στους ακροατές μας να διαβάσουν αλλά και ποια μουσική πιστεύετε ότι είναι η μουσική του Σύμπαντος και ποια είναι η δική σας αγαπημένη μουσική και το αγαπημένο σας τραγούδι;

Όπως σας ανέφερα και προηγουμένως δύο είναι τα τραγούδια που με συγκινούν ιδιαίτερα, αν και ακούω όλων των ειδών τις μουσικές, κυρίως ορχηστρικά έργα: από τον Παπαθανασίου μέχρι την Ρεμπούτσικα, και από τον Σπανουδάκη μέχρι τους Beatles. Αλλά όσον αφορά το Σύμπαν, προσωπικά δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποια ιδιαίτερη μουσική γι’ αυτό, εκτός κι αν θεωρήσουμε ίσως ως μουσική τα μαθηματικά που είναι όντως η γλώσσα του Σύμπαντος. Τέλος δεν θα ήθελα να ξεχωρίσω κάποιο ιδιαίτερο από τα 30 βιβλία μου αφού όλα τους είναι παιδιά μου. Αλλά για ευκολία των αναγνωστών-ακροατών σας θα πρότεινα να κατεβάσουν δωρεάν καμιά 20σαριά βιβλία μου σε μορφή pdf από το διαδικτυακό χώρο του Πλανηταρίου και να εκτιμήσουν μόνοι τους ποιο απ’ όλα προτιμούν! [https://www.eef.edu.gr/el/to-idryma/ekdoseis/katalogos-bibliothikes-seires/ekdoseis-gia-to-eygenideio-planitario-1972-eos-simera/]

Στο βιβλίο σας που εκδόθηκε πριν λίγο καιρό έχετε τίτλο : Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ… Τι διαφορετικό έχει ο Ουρανός της Ελλάδας;

Τίποτα το διαφορετικό, αν και από την αρχαιότητα ακόμη επειδή η χώρα μας είναι ευλογημένη μ’ ένα ήπιο κλίμα, οι πρόγονοί μας, αλλά κι εμείς σήμερα, έχουμε τη δυνατότητα να βρισκόμαστε πολύ κοντά στη φύση. Τα σπίτια των αρχαίων, για παράδειγμα, είχαν ακάλυπτες αυλές και υπαίθρια λουτρά. Ακόμη και οι ναοί τους, πέρα από το μεγάλο τους μέγεθος, χαρακτηρίζονταν από μια αρχιτεκτονική τάση που ήθελε τους τόπους αυτούς ακάλυπτους και ανοιχτούς. Έτσι τους δίνονταν η ευκαιρία, κατά τη διάρκεια της νύχτας, να ατενίζουν τον ουρανό σ’ όλο του το μεγαλείο, κάτι που εμείς οι κάτοικοι των σύγχρονων πόλεων δεν μπορούμε να κάνουμε με ευκολία. Και ενώ όλο αυτό το εξαίσιο μεγαλείο του ουρανού οδηγούσε κάποιους άλλους λαούς σε λατρευτικές και δεισιδαίμονες αντιλήψεις, οι Έλληνες οδηγήθηκαν στο διαλογισμό και στη γέννηση της σύγχρονης αστρονομίας. Έτσι ακόμη και σήμερα ο οποιοσδήποτε παρατηρητής του ουρανού στο βόρειο ημισφαίριο γνωρίζει πως η διάταξη με την οποία τα φωτεινότερα άστρα είναι διατεταγμένα στους επονομαζόμενους αστερισμούς οφείλεται στους αρχαίους μας προγόνους κι όχι σε άλλους λαούς όπως νομίζαμε αρχικά. Γιατί, είναι σχεδόν βέβαιο, ότι η μελέτη των σωζόμενων αρχαίων κειμένων, της αρχαιοαστρονομίας και της ιστορικής αστρονομίας υποδηλώνουν ότι η «τιμή» αυτή ανήκει στον κατ’ εξοχή ναυτικό λαό της αρχαιότητας, που θεμελίωσε τον πολιτισμό του στο νησί της Κρήτης: στους Μινωίτες. Τις μυθολογικές ιστορίες λοιπόν και όσα περιλαμβάνουν οι αστερισμοί του ουρανού όπως φαίνονται από την χώρα μας, καθώς και την εμπειρία παρατηρησιακής αστρονομίας (με ή και χωρίς τηλεσκόπιο) που απέκτησα όλα αυτά τα χρόνια για τα μυστικά τ’ ουρανού περιλήφθηκαν όχι μόνο στο βιβλίο που αναφέρατε αλλά και σε μια σειρά τεσσάρων συνολικά βιβλίων (ένα για κάθε εποχή) τα οποία, ιού επιτρέποντος, θα εκδοθούν τους επόμενους μήνες από το ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ.

Πιστεύετε ότι υπάρχει κάτι ανώτερο από εμάς η όχι εφόσον δεν έχουμε αποδείξεις;

Κάθε ένας από μας έχει τα δικά του πιστεύω και τις δικές του δοξασίες και κανείς δεν μπορεί να πει ότι οι δικές μου δοξασίες και τα δικά μου πιστεύω είναι καλύτερα από του διπλανού μου.  Έτσι λοιπόν, αφού υπάρχουν 7,5 δισεκατομμύρια διαφορετικά πιστεύω και δοξασίες σ’ ολόκληρο τον κόσμο, έχουμε και τον ίδιο αριθμό διαφορετικών αντιλήψεων για το τι είναι αυτό το «ανώτερο» που είπατε, αυτό που πολλοί αποκαλούν Θεό ή υπέρτατο ον. Αλλά κανείς όμως δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι ο δικός του ορισμός του υπέρτατου όντος είναι καλύτερος από του διπλανού του. Γι’ αυτό λοιπόν κι εγώ παραμένω στα της επιστήμης, η οποία επιστήμη, για να αποδεχτεί κάτι πρέπει να το αποδείξει, είτε με το πείραμα, είτε με την παρατήρηση, ενώ αντίθετα τα πιστεύω και οι δοξασίες δεν χρειάζονται απόδειξη κι έτσι μπορεί να πιστεύει ο καθένας ό,τι θέλει. Γι’ αυτό όλα αυτά με οδήγησαν στην απόφαση να αρνούμαι να απαντήσω σε τέτοιες ερωτήσεις, γιατί η απάντηση που θα σας δώσω ίσως να επηρεάσει κάποιους ανθρώπους υπέρ ή κατά. Θεωρώ δηλαδή ότι η έννοια του υπέρτατου Όντος είναι μια εντελώς προσωπική υπόθεση για τον καθένα μας. Κι έτσι για να μην παρεξηγηθώ, αποφεύγω να απαντώ. Άλλωστε τα δικά μου πιστεύω και οι δοξασίες δεν αφορούν κανέναν άλλον εκτός από εμένα προσωπικά.

Αστρονομία και Αστροφυσική δεν διδάσκεται σήμερα στα σχολεία. Ποια θα ήταν η δική σας πρόταση στην Υπουργό Παιδείας ή αν σας έλεγαν να γινόσασταν εσείς Υπουργός ποια θα ήταν οι πέντε πρώτοι νόμοι που θα παίρνατε για τα παιδιά;

Θεωρώ ότι δεν μου πάνε και πάρα πολύ τα υπουργικά καθήκοντα, αφού έτσι κι αλλιώς. όπως ήδη είπα, «τα έχω σπάσει» εδώ και δεκαετίες με την Πολιτική! Αλλά οι προτάσεις μου θα ήταν ξεκάθαρες. Γιατί προσωπικά δεν μπορώ να φανταστώ έναν τελειόφοιτο Λυκείου, έναν κατά τα λεγόμενα ακαδημαϊκό πολίτη, που να μην γνωρίζει την διαφορά ενός άστρου από έναν πλανήτη, ή τι σημαίνει η κλίμακα Ρίχτερ. Δεν λέω να γίνουν οι μαθητές αστροφυσικοί ή έστω ερασιτέχνες αστρονόμοι, αλλά υπάρχουν ορισμένες βασικές επιστημονικές έννοιες που πρέπει όλοι να γνωρίζουν, οποιαδήποτε κι αν είναι τα μελλοντικά τους επαγγελματικά σχέδια. Να μην είναι δηλαδή επιστημονικά αναλφάβητοι. Ούτε θεωρώ επίσης ότι είναι απαραίτητο ένα ξεχωριστό μάθημα Αστρονομίας, αλλά ένα μάθημα βασικών γνώσεων φυσικών επιστημών (αστρονομίας και γεωφυσικής-γεωλογίας) που θα έπρεπε οπωσδήποτε να περιλαμβάνεται στα μαθήματα της Α’ Λυκείου, ενώ η διδασκαλία του θα πρέπει να γίνεται με έναν τρόπο εποπτικό και εν πολλοίς από τους ίδιους τους μαθητές κάτω από την καθοδήγηση του καθηγητή. Σε τελική πάντως ανάλυση δεν θα με ενοχλούσε τόσο πολύ η αποβολή του μαθήματος της Αστρονομίας, εάν η όποια «μεταρρύθμιση» κατόρθωνε να μάθει στους μαθητές «πώς να σκέφτονται»! Αλλά δυστυχώς για το εκπαιδευτικό μας σύστημα, οι ιθύνοντες δεν φαίνεται να ενδιαφέρονται μέχρι τώρα για την ανάπτυξη της πραγματικής Παιδείας του παιδιού. Ιδιαίτερα στο Λύκειο που έχει καταντήσει προθάλαμος του Πανεπιστημίου, όπου μαθαίνουν μόνο τύπους και φόρμουλες για να λύσουν ασκήσεις, ακόμα και στην έκθεση. Αυτά δεν είναι ούτε εκπαίδευση ούτε παιδεία!

Εσείς ως μονάδα αλλά και ως ηνίοχος ενός ιδρύματος πως έχετε συμβάλλει σημαντικά σε αυτόν τον χώρο, πως θα περιγράφατε με μία λέξη την όλη κατάσταση;

Δυστυχώς: «Λυπητερή» ή «Απαράδεκτη»!

Ποιο είναι το μήνυμά σας προς τους ακροατές του Έρευνα Web Press Radio και τους αναγνώστες της διαδικτυακής μας εφημερίδας Κallitheapress και Έρευνα press;

Θέλω να τους διαβεβαιώσω ότι είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος που σήμερα, ύστερα από 50 σχεδόν χρόνια προσπάθειας, ακόμη και οι πιο πετυχημένοι επιστήμονες (όπως είναι οι κκ. Κριμιζής, Νανόπουλος κ.α.) θεωρούν τιμή τους να ασχολούνται με την διάχυση και την εκλαΐκευση της επιστήμης. Κι όχι μόνο αυτοί, αλλά και οι νεότεροι συνάδελφοι έχουν αδράξει τον δαυλό της σύγχρονης εκλαΐκευσης με τεράστια απήχηση στο youtube, αλλά και στο stand-up comedy! Το θεωρώ μάλιστα ιδιαίτερη τιμή όταν αυτοί οι άνθρωποι με αποκαλούν «δάσκαλο». Ανέκαθεν άλλωστε θεωρούσα την προσφώνηση «δάσκαλε» πολύ πιο τιμητική από το πιο επίσημο «κύριε καθηγητά» ή από το ακόμα πιο βαρύγδουπο «κύριε διευθυντά» που χρησιμοποιούνταν στο παρελθόν. Αν και σε τελική ανάλυση οι προσφωνήσεις δεν έχουν καμιά  απολύτως σημασία, αφού αλλού είναι η ουσία κι όχι στις προσφωνήσεις ή στους επιθετικούς προσδιορισμούς.

Τέλος θα θέλαμε να απαντήσετε εσείς σε μια ερώτηση που θα έκανε ο Διονύσης Σιμόπουλος στον Διονύση Σιμόπουλο…

Πολλές φορές αναρωτιέμαι για το ποια θα ήταν η εξέλιξη της ζωής μου αν είχα διαλέξει κάποιον άλλο δρόμο και η απάντησή μου είναι ότι πολλές φορές ένας συνδυασμός τύχης αλλά και δικών μας επιλογών παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή μας. Όπως μας λέει κι ένα παλιό λατινικό απόφθεγμα: «fortuna regit vitam non sapientia. Η τύχη κυβερνά τη ζωή. Όχι η σοφία.» Στη δική μου περίπτωση θεωρώ πως πολλά απ’ όσα έκανα ή κατάφερα να κάνω στη ζωή μου με βρήκαν στον δρόμο. Έτυχαν. Η Αμερική, για παράδειγμα, μου άνοιξε την πόρτα σε δρόμους που θα ήταν σχεδόν αδύνατον να περπατήσω αν είχα παραμείνει εδώ, αφού εκεί είχα την ευκαιρία να αναλάβω σε μικρή ηλικία την διεύθυνση ενός από τα μεγαλύτερα Πλανητάρια της Αμερικής. Έτυχε επίσης να είμαι στην κατάλληλη θέση, την κατάλληλη στιγμή, και να γνωρίσω τους κατάλληλους ανθρώπους που χρειάζονταν στη χώρα μας κάποιον με την δική μου εμπειρία. Κάποια στιγμή θα γύριζα οπωσδήποτε στην Ελλάδα, έτυχε όμως αυτό να γίνει νωρίτερα και με καλύτερους για μένα όρους που οφείλονταν μάλλον σε τυχαία γεγονότα! Φυσικά πρέπει κι εσύ να σιγοντάρεις λίγο την τύχη σου, με συνεχή προσπάθεια κάθε δεδομένη στιγμή, ενώ θέλω να πιστεύω, επίσης, πως για να κρατηθεί κάποιος σε μία παρόμοια θέση επί τόσες δεκαετίες όπως εγώ, πρέπει να διαθέτει και κάποιες αρετές! Κι αυτές οι αρετές πρέπει να αναγνωρίστηκαν κι από τη αείμνηστη Μαριάνθη Σίμου, την αδελφή του Ευγένιου Ευγενίδη και διοικήτρια του Ιδρύματος Ευγενίδου, αλλά και από τους μετέπειτα προέδρους του Ιδρύματος.

Τι συναισθήματα σας γεννά η εμφάνιση και η εν συνεχεία εξάπλωση του COVID- 19; Θα τον ονομάζατε πανδημία; Πως πιστεύετε ότι ξεκίνησε και πόσο θα διαρκέσει;

Οποτεδήποτε ο άνθρωπος αντιμετωπίζει παγκοσμίως έναν τόσο επικίνδυνο και αποσταθεροποιητικό παράγοντα, όπως ο δεδομένος ιός, είναι επόμενο να του δημιουργεί πολλά και μεγάλα προβλήματα, όπως άλλωστε και οποιαδήποτε άλλη σχετική πανδημία. Είναι επόμενο, λοιπόν, να αντιμετωπίζω κι εγώ παρόμοια συναισθήματα και προβληματισμούς που αντιμετωπίζουν όλοι, αν και προσωπικά, λόγω φιλοσοφίας, ίσως να περιλαμβάνομαι στις πιο αισιόδοξες και υπομονετικές ομάδες των συμπολιτών μας. Αλλά για το πως ξεκίνησε και το πόσο θα διαρκέσει το όλο πρόβλημα δεν μπορώ να εκφράσω προσωπική άποψη ή γνώμη πέρα απ’ όσα μας λένε οι καθ’ ύλην ειδικοί και αρμόδιοι.

Τι θα τους συμβουλεύατε, ως πρόσκοπος και επομένως άριστος διαχειριστής δύσκολων καταστάσεων, τους πολίτες που δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στις συνεχείς αλλαγές;

Να ακολουθούν ευλαβικά τις οδηγίες των ειδικών.

Ποιες θα είναι οι επιπτώσεις της κρίσης του κορονοϊού εντός και εκτός συνόρων, τόσο σε κοινωνικό όσο και σε πολιτικό – οικονομικό υπόβαθρο; Που πιστεύετε ότι πλεονεκτεί η χώρα μας;

Μια μικρή και αδύναμη οικονομικά χώρα που επιπροσθέτως μόλις τώρα βγαίνει από μια δεκαετή οικονομική κρίση δεν μπορεί να υποστηρίζει ότι βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση. Είναι αλήθεια ότι στην περίπτωση του αριθμού των κρουσμάτων και των θανάτων είμαστε σε καλύτερη θέση από άλλες χώρες γιατί πήραμε εγκαίρως και νωρίς τις απαιτούμενες προφυλάξεις που υπέδειξαν οι αρμόδιοι επιστήμονες. Δεν είμαι όμως ο κατάλληλος άνθρωπος για να μπορέσω να αναφερθώ στις πιθανές επιπτώσεις, εντός και εκτός συνόρων, στο κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό πεδίο.

Ευχαριστούμε πολύ για την άκρως εποικοδομητική μας συζήτηση.

Ποιός είναι ο Διονύσης Σιμόπουλος

Ο Διονύσης Σιμόπουλος (1943-) είναι αστροφυσικός, επίτιμος διευθυντής του Ευγενιδείου Πλανηταρίου, βραβευμένος για τη συνεισφορά του στην αστρονομική εκπαίδευση, με σημαντική συγγραφική και δημοσιογραφική δραστηριότητα στον Τύπο, στην τηλεόραση και ως σεναριογράφος σε ενημερωτικές εκπομπές. Σπούδασε Πολιτική Επικοινωνία και Αστροφυσική στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Λουιζιάνα των ΗΠΑ. Άρχισε να εργάζεται τον Ιανουάριο του 1968 στο Κέντρο Τεχνών και Επιστημών της Λουϊζιάνα όπου χρημάτισε Βοηθός Διευθυντής Εκπαίδευσης και Διευθυντής Πλανηταρίου. Τον Οκτώβριο του 1972 προσκλήθηκε στην Αθήνα από το Ίδρυμα Ευγενίδου όπου εργάζονταν ως Διευθυντής του Ευγενιδείου Πλανηταρίου μέχρι το 2014.