Μίλησε για δικαιώματα, για διακρίσεις, για τη συνθήκη της Λωζάνης, για τους «Τούρκους» της Θράκης την ώρα μισό αιώνα πια κατέχει παράνομα, έχει κλέψει σκοτώνοντας Έλληνες, τη μίση Κύπρο… Που «βιάζει» επί καθημερινής βάσης την Αγιά Σοφιά κάνοντας την «τζαμί»… Που συνεχίζει να πολεμά όποιον Έλληνα έμεινε ή γύρισε στα πάτρια εδάφη, στα παράλια…
Μιλάει ο «σουλτάνος» για δικαιώματα σε μια χώρα όπου ο Μουσουλμάνος της Θράκης, ζει καλύτερα από τον Χριστιανό Ορθόδοξο… Που όλοι ζουν καλύτερα εδώ… Που ο μόνος ξένος σε αυτόν τον τόπο είναι εν τέλει ο Έλληνας… Μίλησε για δικαιώματα ο Τούρκος όταν ακόμη κλαίμε τα παιδιά στα Ίμια, τον Σμηναγό Ηλιάκη, τον Τάσο και τον Σολωμό… Μίλησε αυτός για υποχρεώσεις της Ελλάδας, όταν ακόμη ντρεπόμαστε που τους δώσαμε δεμένο χειροπόδαρα τον Οτσαλάν…
Ήρθε να μας κουνήσει το δάχτυλο μέσα στο ίδιο μας το σπίτι… Δεν θέλω να πω πολλά. Απλά μόνο αυτό. Κάθε φορά που ακούω τους διάφορους… Ερντογάν να μιλάνε για δικαιώματα, μου έρχεται στο μυαλό μια εικόνα:
Ο Σολωμός Σολωμού πάνω στον ιστό μιας σημαίας που δεν θα έπρεπε να είναι εκεί…
Που είναι το σύμβολο όχι μιας χώρας αλλά ενός ψευδοκράτους…
Που είναι ανάμνηση θανάτου, βιασμών και βαρβαρότητας…
Ο Σολωμού δεν μπορεί πια να διεκδικήσει κανένα από τα δικαιώματα που απαιτεί τώρα ο Ερντογάν… Έφυγε από το όπλο ενός Τούρκου δολοφόνου, που ο Ερντογάν και κάποιοι άλλοι τον «βάφτισαν» ήρωα… Επιτέλους πατριώτες, ας είμαστε πια μόνο γελαστοί… Όχι όμως άλλο πια γελασμένοι… Στη μνήμη αυτών που έφυγαν, στο όνομα όσων δεν ξεχνούν… Απλά ξεχνιούνται.
