Γράφει ο Νίκος Μελέτης*
Η αντιπαράθεση για τη Θράκη έχει πάρει λάθος δρόμο. Το πρόβλημα και το αντικείμενο των συζητήσεων έπρεπε να είναι η προώθηση μέτρων, που θα προωθούν περαιτέρω την ισονομία και την ισοπολιτεία που εξήγγειλε πριν τριάντα χρόνια ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, πολιτική που στήριξαν όλες οι μετέπειτα κυβερνήσεις.
Μέτρων που θα στηρίζουν την περιοχή και συγχρόνως θα κλείνουν κάθε χαραμάδα που επιτρέπει τις απροκάλυπτες πολιτικές παρεμβάσεις της Άγκυρας, ώστε να επιτευχθεί η πλήρης χειραφέτηση της ελληνικής μουσουλμανικής μειονότητας.
Η τουρκική παρέμβαση στη Θράκη γίνεται επειδή βρίσκει πεδίο το οποίο προσέφερε η λανθασμένη πολιτική δεκαετιών η οποία έχει ανατραπεί σε μεγάλο βαθμό τις τελευταίες δεκαετίες, το αίσθημα περιθωριοποίησης που υπάρχει σε μερίδα της μειονότητας και κυρίως επειδή βρίσκεται πάντα κάποιος πρόθυμος να χορέψει το «ταγκό» με το τουρκικό προξενείο και τους άλλους μηχανισμούς του βαθέως τουρκικού κράτους.
Η συζήτηση προφανώς και δεν αφορά στις πολιτικές ή ιδεολογικές προτιμήσεις της μειονότητας αλλά την έξωθεν παρέμβαση όπως εκδηλώνεται, σε πολλές εκφάνσεις της κοινωνικής και οικονομικής ζωής στη Θράκη και φθάνει μέχρι την εκλογική διαδικασία.
Όλοι γνωρίζουν το τι συμβαίνει στη Θράκη. Δεν είναι απλώς ότι κάποιο μέλος της μειονότητας, θέλει να προσδιορίζεται τουρκογενής (ως διαφοροποίηση του «Τούρκος» που συνδέεται με την τουρκική υπηκοότητα), που ζητά δίγλωσσα νηπιαγωγεία ή την τουρκική ως δεύτερη γλώσσα στα σχολεία η έστω ακόμη και την εκλογή των θρησκευτικών λειτουργών του.
Το πρόβλημα δεν είναι η μειονότητα, αλλά η τουρκική παρέμβαση μέσω του Τουρκικού Προξενείου και άλλων μηχανισμών του τουρκικού κράτους και παρακράτους που έχοντας στη διάθεσή τους άφθονους πόρους και υποδομές επιχειρούν να επιβάλουν την χειραγώγηση όλης της μειονότητας και να αποδείξουν ότι στη Θράκη τίποτα δεν γίνεται αν δεν έχει την έγκριση του τουρκικού προξενείου…
Με στόχο να επιβάλουν στις διμερείς σχέσεις ένα προβληματικό και καυτό μειονοτικό ζήτημα, με την αναγνώριση, εκτός του πλαισίου της Συνθήκης της Λωζάννης, «Εθνικής Τουρκικής Μειονότητας» στη Θράκη το οποίο θα ενταχθεί και αυτό στην αναθεωρητική ατζέντα που προωθεί η Άγκυρα.
Αυτή η στόχευση εντάσσεται και στην πολιτική επέκτασης της επιρροής στα όρια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας την οποία έχει υιοθετήσει ως Δόγμα ο Τ. Ερντογάν όπου στα Βαλκάνια και τα υπολείμματα τουρκικών πληθυσμών χρησιμοποιούνται ως προγεφυρώματα, ενώ όπου δεν υπάρχουν τέτοιοι πληθυσμοί εμφανίζεται ως ο μεγάλος προστάτης των μουσουλμάνων και των Βαλκανίων.
Πρόκειται για ζήτημα που δοκιμάζει διαρκώς την αξιοπιστία της Πολιτείας να εξασφαλίζει την ανεξαρτησία πολιτών της από κάθε είδους επιβολή χειραγώγησης, αλλά και σοβαρό θέμα ασφάλειας της Ελλάδας, καθώς αναδεικνύει την ανάγκη αποτροπής της προσπάθειας μιας ξένης δύναμης να διαφεντεύει τμήμα της Επικράτειάς της.
Η Τουρκία θέλει να συνεχίσει τη χειραγώγηση μέρους της μειονότητας, να δείχνει ότι το «αφεντικό» στην Περιοχή είναι το Τουρκικό προξενείο και έτσι βάζοντας το μειονοτικό στην ατζέντα να έχει έναν ακόμη μοχλό πίεσης στην Ελλάδα, που μάλιστα θα εκφράζεται και μέσω του Κοινοβουλίου με τους ελεγχόμενους μειονοτικούς βουλευτές και μέσω των θεσμών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που επίσης θα αναδεικνύονται ελεγχόμενοι αιρετοί.
Είναι συστηματική εδώ και χρόνια η προσπάθεια προώθησης της δικής της ατζέντας μέσω της τοποθέτησης υποψηφίων σε εκλόγιμες θέσεις στα ψηφοδέλτια των κομμάτων μελών της μειονότητας που ασπάζονται τις ακραίες θέσεις και λειτουργούν όχι απλώς ως μοχλοί άσκησης πίεσης, αλλά και επιβολής τελικά της ακραίας ατζέντας.
Αυτή είναι η προσπάθεια συναλλαγής με τα κόμματα όπου η αποδοχή αυτών των υποψηφίων έχει ως ανταμοιβή την κατεύθυνση προς αυτά των ελεγχόμενων ψήφων. Όταν μάλιστα προσφέρεται η ευκαιρία στο Τουρκικό Προξενείο τότε εκφράζεται η υποστήριξη στο μειονοτικό κόμμα ώστε σε μια επίδειξη δύναμης να στείλει το μήνυμα ότι αυτός που ανεβάζει και κατεβάζει βουλευτή, δήμαρχο, περιφερειάρχη στη Θράκη είναι το «μακρύ χέρι» της Άγκυρας.
Αυτό είναι το απόστημα το οποίο πρέπει να σπάσει. Πρέπει να γίνουν κινήσεις απελευθέρωσης της ελληνικής μουσουλμανικής μειονότητας από την εξ Ανατολών κηδεμονία και δεσποτεία.
Οι πρωτοβουλίες είναι συγκεκριμένες: Ενιαία στάση όλων των κομμάτων, όλων των αυτοδιοικητικών συνδυασμών στην ανάδειξη νέων προσώπων από τη μειονότητα που συμμερίζονται τη γενική απόρριψη κάθε ρόλου από το Τουρκικό Προξενείο και τους μηχανισμούς της Τουρκίας. Έτσι ώστε το Προξενείο να βρίσκει πόρτες κλειστές.
Ένα πρώτο καλό δείγμα γραφής θα ήταν όλοι οι μειονοτικοί υποψήφιοι (και οι κ. Ζειμπέκ ,Φερχατ αλλά και Μ. Μπαράν του ΠΑΣΟΚ που εξελέγησαν στις 21 Μαΐου) να δηλώσουν δημόσια ότι σέβονται τη Συνθήκη της Λωζάννης και ότι απορρίπτουν ως αποσταθεροποιητική και εχθρική κάθε πολιτική παρέμβαση του τουρκικού προξενείου…
Ο κάθε ένας που δέχεται την συναλλαγή με το προξενείο το καθιστά «αφεντικό» στη Θράκη και τελικά εξυπηρετεί τις επιδιώξεις της Άγκυρας…
Η συζήτηση πήρε λάθος δρόμο. Τουλάχιστον από την επομένη των εκλογών ας δείξουν όλοι την ελάχιστη εθνική ευθύνη και ας αποφασιστεί να μπει σε «πολιτική καραντίνα» το τουρκικό προξενείο και οι τουρκικοί μηχανισμοί στη Θράκη. Ώστε να μείνουν χωρίς «πελάτες» στα υπονομευτικά σχέδια τους και στις συναλλαγές τους …
Υ.Γ.: Όσο για τα όσα ακούστηκαν για την ΕΥΠ, δεν ξέρω αν και ποια στοιχεία υπάρχουν. Όμως αυτό που θα εξέπληττε θα ήταν η Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών να ασχολείται με τη… Βόρεια Κορέα και όχι με τη δράση του τουρκικού προξενείου και των ανθρώπων του τουρκικού κράτους και παρακράτους στην ευαίσθητη αυτή περιοχή της χώρας
*Ο Νίκος Μελέτης γεννήθηκε στην Κεφαλλονιά το 1962. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών της Νομικής Σχολής Αθηνών. Άρχισε να εργάζεται ως δημοσιογράφος το 1987. Από το 1990 καλύπτει το διπλωματικό ρεπορτάζ, αρχικά στην ΕΡΤ και κατόπιν και στην εφημερίδα “Έθνος”. Έχει πραγματοποιήσει δεκάδες δημοσιογραφικές αποστολές σε όλο τον κόσμο, έζησε από κοντά τις αλλαγές που επέφερε η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού στο χώρο των Βαλκανίων και των πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιώ��. Κάλυψε τους πολέμους στην πρώην Γιουγκοσλαβία και παρακολούθησε από κοντά όλες τις τελευταίες προσπάθειες επίλυσης του Κυπριακού αλλά και τη μακρά και επίπονη πορεία των ευρωτουρκικών και ελληνοτουρκικών σχέσεων.
(Το άρθρο εκφράζει αποκλειστικά προσωπικές απόψεις και εκτιμήσεις του συντάκτη)
Πηγή: Liberal.gr
Leave a comment