Του Αλέξανδρου Δρίβα*
Είναι μια παρατήρηση που δεν έχει περάσει ασχολίαστη στη διεθνή βιβλιογραφία. Τα κράτη όταν αποτυγχάνουν στην εσωτερική πολιτική (ασφάλεια, πρόνοια, οικονομία) το “ρίχνουν” έξω…
Η εξωτερική πολιτική είναι εκείνη που αποκτά μεγαλύτερες ατζέντες όταν οι εκάστοτε άρχοντες, αποτυγχάνουν να υλοποιήσουν τις δεσμέυσεις τους στο εσωτερικό. Μάλιστα, αυτές οι χώρες είναι συνήθως μιας τυπολογίας που δεν είναι δημοκρατίες. Υπάρχει εκτενής μελέτη για τα μεσανατολικά κράτη αλλά εδώ, για λόγους αστικής ευγένειας, ας πούμε πως παρατηρούνται τέτοια φαινόμενα (σ.σ εξωτερική δραστηριότητα για λόγους αντιστάθμισης εσωτερικών αποτυχιών) σε κάποια “καθεστώτα”.
Η Συμφωνία των Πρεσπών ήταν άκαιρη και βέβαια θυσίασε ένα momentum το οποίο όλο και καλύτερο γινόταν για την Ελλάδα, καθώς πολύ απλά, το γειτονικό μας κράτος θα γινόταν όλο και πιο ανίσχυρο. Τα αποτελέσματα; Ήδη άσχημα και μάλιστα σε περιφερειακό επίπεδο. Η Αλβανία αποθρασύνεται (μόνο σαν ανέκδοτο θα ακουγόταν παλαιότερα) και η Τουρκία τρίβει τα χέρια της.
Εκπομπή σήματος αδυναμίας.
Κανείς δεν πρέπει να αιτιολογεί τα πάντα με βάση την αφέλεια. Αποκλείεται άνθρωποι με κοινή λογική και λήπτες απόφασης να μην γνωρίζουν οτι μια κακή συμφωνία, ανοίγει την πόρτα σε άλλες κακές συμφωνίες. Ο λόγος είναι απλός: Όταν όλα τα γειτονικά κράτη γνωρίζουν οτι η Ελλάδα παρά το καλό momentum μπορεί να διαπραγματευτεί μια συμφωνία αυτοκτονική, θα σπεύσουν να θεωρήσουν πως ήρθε η ώρα να έχουν και εκείνα μια συμφωνία.
Η άλλη πλευρά κομίζει συνεχώς πως κληρονόμησε ζητήματα και οτι καλύτερη συμφωνία δεν υπήρχε. Πρώτον, δεν αναλαμβάνεις την εξουσία αν δεν έχεις κάτι καλύτερο να προσφέρεις. Δεν ανεβαίνεις στην εξουσία για να κληρονομήσεις αλλά για να αφήσεις κληρονομιά. Δεύτερον, όταν ένα ζήτημα δεν μπορείς να το λύσεις με τους όρους που θέλεις, το αφήνεις για μια περίοδο που θα μπορέσεις να το λύσεις με όρους ευνοϊκότερους. Αυτός ήταν και ο λόγος που παρά την απαισιοδοξία, προηγούμενες κυβερνήσεις κρέμασαν στις καλένδες το Σκοπιανό.
Ο λόγος τότε ποιός ήταν; Γιατί τώρα οι Πρέσπες; Διττός. Αφ’ενός η σημερινή κυβέρνηση εμφορείται από μια ιδεολογία η οποία στην καλύτερη περίπτωση επιτρέπει τέτοιες συμφωνίες, στη χειρότερη περίπτωση, τις προωθεί κιόλας. Αφ’ ετέρου, η κυβέρνηση γνωρίζοντας οτι κατά πάσα πιθανότητα δεν έχει άλλη τετραετία, προσπάθησε να βρει συμμάχους στο ευρωπαϊκό και διεθνές γίγνεσθαι. Πλήρης η αδιαφορία για την ελληνική οπτική και μάλιστα, με ”διεθνιστική” επικάλυψη.
Τί προκάλεσε λοιπόν το ”ενδιαφέρον για τη σταθερότητα στην περιοχή”; Ο Αλβανός Ράμα, έχει βάλει στόχο τον αφελληνισμό της Βορείου Ηπείρου. Η Ελλάδα θα μπορούσε, (ενώ γνωρίζει εδώ και πάρα πολύ καιρό οτι η Αλβανία είναι ο γεωπολιτικός δούρειος ίππος της Τουρκίας) να αναδείξει τα ζητήματα της διεθνώς αναγνωρισμένης ελληνικής μειονότητας με αφορμή την τραγωδία και την δολοφονία του Κωνσταντίνου Κατσίφα. Αντ’ αυτού, η κυβέρνηση θέλοντας να δείξει το ”πόσο διαφορετική” ιδεολογία έχει, πλειοδότησε για το πόσο ”ακροδεξιός” ήταν εκείνος ή όσοι άλλοι θεώρησαν προσβολή και τραγωδία τον θάνατό του.
Σήμερα ο προκλητικός Αλβανός Ράμα, ο οποίος ελέγχεται για διάφορα ζητήματα που μόνο ”ευρωπαϊκά” δεν είναι, καταλαβαίνει πως αν η Ελλάδα δέχτηκε όσα δέχτηκε στη Συμφωνία των Πρεσπών, γιατί να μη δεχτεί μια ”εφ’ όλης της ύλης διαπραγμάτευση” με την Αλβανία. Τα διλήμματα, ήδη αχνοφαίνονται και να είμαστε σίγουροι πως η Τουρκία τρίβει τα χέρια της. Ένα από αυτά θα είναι ένα “παζάρι” που θα αφορά την ΑΟΖ στο Ιόνιο και την προστασία της μειονότητάς μας στην Βόρεια Ήπειρο.
Για τον “εξευρωπαϊσμό” της Αλβανίας, μόνο μειδίαμα προκαλεί ως ζήτημα, όταν σε αυτήν τη χώρα δε σέβονται την ατομική ιδιοκτησία. Και πάλι όμως, ο Ράμα κάνει αυτό που αναφέρθηκε στον πρόλογο. Μετατόπιση από το εσωτερικό (κινδυνεύει να χάσει τον έλεγχο και να ανατραπεί) στο εξωτερικό. Χρησιμοποιεί τον εθνικισμό ως όπλο για τη συσπείρωση του λαού του. Να είστε σίγουροι οτι Αλβανία, Τουρκία και το γειτονικό κράτος με το οποίο προχωρήσαμε στη Συμφωνία των Πρεσπών, όταν αποσταθεροποιούνται (και θα αποσταθεροποιούνται συχνά) θα βρίσκουν την Ελλάδα ”διαλλακτική”.
Τα προβλήματα ξεκινούν και σταματούν από εκείνη την ιδεολογικοποίηση που τόση ζημιά κα΄νει στην Ελλάδα από γέννησής της ως κράτος. Μα πόσο τραγικό πρέπει να είναι κάτι για να γίνει αντιληπτό οτι η προάσπιση των εθνικών συμφερόντων μας δεν σχετίζεται με κάποια “ακροδεξιά”; Ποιός θα μας σεβαστεί διεθνώς όταν βλέπουν οτι δε σεβόμαστε τίποτε από την ίδια μας τη χώρα;
Οπως επίσης και το οτι ένας οργανισμός που δεν έχει πυξίδα, που έχει ένα Brexit στην αναμονή και μια συμφωνία Κίνας-Ιταλίας αξίας 20 δισεκατομμυρίων δολαρίων, δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο πέραν από το να αναπαράγει τα γραφειοκρατικά συνθήματα περί ”διεύρυνσης μέσω ένταξης των Δυτικών Βαλκανίων στην Ε.Ε”. Σύμμαχοι του Ερντογάν όπως η Αλβανία και η Βοσνία, θα εισέλθουν σταδιακά από το 2025 και μετά.
Ας μην απορούμε λοιπόν για την υποχώρηση του δυτικού κόσμου σε σχέση με τις νέες δυνάμεις που αναδύονται. Αυτήν την υποχώρηση την ακολουθεί βεβαίως και η Ελλάδα. Είναι πολύ λυπηρό το οτι αν δεν αλλάξουν δραστικά πράγματα και πρακτικές στη Δύση, η παρακμή της Δύσης θα είναι χωρίς επιστροφή με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε πλανητικό επίπεδο.
*Συντονιστής Παρατηρητηρίου Ανατολικής Μεσογείου (Τομέας Ρωσίας-Ευρασίας και Ν/Α Ευρώπης) στο Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων.
(Σημ, Το άρθρο εκφράζει προσωπικές απόψεις και εκτιμήσεις)
Πηγή: Ηellasjournal.com
Leave a comment