Του Βασίλη Νέδου*
Ας υποθέσουμε ότι σε κάποιο χρονικό διάστημα η κυβέρνηση του Ισραήλ έρχεται αντιμέτωπη με μια, μάλλον γνώριμη κατάσταση για τα δεδομένα της χώρας. Μια ομάδα εβραίων εποίκων αποφασίζει να κινηθεί σε παλαιστινιακές περιοχές. Ακολουθούν αντιδράσεις από τη παλαιστινιακή πλευρά. Ποια θα είναι η αντίδραση της κυβέρνησης;
Αυτό είναι ένα ερώτημα που σίγουρα θα κληθούν να απαντήσουν λίαν συντόμως ένας κεντροδεξιός, ένας ακροδεξιός και ένας μετριοπαθής παλαιστίνιος άραβας.
Εν ολίγοις, ο Γιαΐρ Λαπίντ, ο Ναφτάλι Μπέντε και ο Μανσούρ Αμπάς, το τρίδυμο που συγκροτεί πλέον τη νέα κυβέρνηση συνεργασίας η οποία εξεδίωξε τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου από την πρωθυπουργία έπειτα από 12 συναπτά έτη.
Αυτός ο – εκ πρώτης όψεως – παράδοξος συνασπισμός συνολικά οκτώ κομμάτων δημιουργεί τις συνθήκες για λήξη του προσωποπαγούς κυριαρχίας του Νετανιάχου, αλλά δεν ήταν στηριγμένος αποκλειστικά στη πολυκομματική συμμαχία. Ένα μεγάλο τμήμα της ελίτ του Λικούντ συνειδητά υπονόμευσε τη δυνατότητα του «Μπίμπι» να μπορέσει να συζητήσει για πιθανό συνασπισμό με κάποιες άλλες από τις δυνάμεις της Κνεσέτ.
Για τη νέα κυβέρνηση πέρα από τους εποικισμούς υπάρχουν δύο ακόμα προκλήσεις. Η κατάσταση στην Ιερουσαλήμ, αλλά και η σύνθεση του Ανώτατου Δικαστηρίου. Ήταν τμήμα των διαπραγματεύσεων για τη συγκρότηση του κυβερνητικού συνασπισμού κυρίως από το ακροδεξιό Yamina, ενώ από τη πλευρά του Μανσούρ Αμπάς ήταν πολύ βασικό στοιχείο η αύξηση του βαθμού αυτοδιοίκησης των τοπικών συμβουλίων με αραβική (ισραηλινοί πολίτες) πλειοψηφία.
Πέρα από την «αντί-Νετανιάχου» συσπείρωση, στο εσωτερικό του Ισραήλ υπήρχε και ένα αυξανόμενο ρεύμα κατά της κυβερνητικής οικονομικής πολιτικής, η οποία συνέτεινε στην αύξηση των ανισοτήτων σε μια κοινωνία που δεν ήταν συνηθισμένη παλαιότερα σε μεγάλες αποκλίσεις ανάμεσα στα υψηλά και τα χαμηλά εισοδήματα.
Αυτός ο απίθανος συνασπισμός εύλογο είναι να δημιουργεί ερωτήματα και για την εξωτερική πολιτική του Ισραήλ, γεγονός που καταφανώς απασχολεί την Αθήνα, που από το 2009 είχε συνηθίσει να συνομιλεί με έναν άνθρωπο με απόλυτη κατανόηση για την τουρκική προκλητικότητα.
Μόλις λίγες ημέρες πριν τη συγκρότηση του νέου συνασπισμού η εφημερίδα «Χααρέτζ» δημοσίευσε μια έρευνα για το δίκτυο χρηματοδότησης της «Χαμάς», με ενδιάμεσες στάσεις διάφορες χώρες, ανάμεσα στις οποίες και η Τουρκία. Η στάση της Άγκυρας κατά την επιχείρηση «Φρουροί των Τειχών» κατά της Χαμάς, επέτεινε την ανασφάλεια των Ισραηλινών για το ρόλο που διαδραματίζει η Τουρκία μέσα στο Ισραήλ, εργαλειοποιώντας το παλαιστινιακό για να επιτύχει κέρδη.
Δεδομένων των προκλήσεων που αντιμετωπίζει το Ισραήλ είναι απίθανο να αποκοπούν οι δεσμοί με την Ελλάδα, αντιθέτως σε ορισμένους τομείς αναμένεται να ενισχυθούν περαιτέρω. Ωστόσο, ένας πολυκομματικός συνασπισμός, μπορεί να αποδειχθεί εξαιρετικά αργοκίνητος.
Γι’ αυτό και η διπλωματική εγρήγορση της Αθήνας, προκειμένου να αναδειχθεί ότι η σχέση του Ισραήλ με την Ελλάδα, συμβάλει στην εθνική ασφάλεια, είναι απολύτως απαραίτητη. Για τα υπόλοιπα, ο χρόνος θα δείξει.
*Ο Βασίλης Νέδος γεννήθηκε το 1977 στην Αθήνα. Από το 2008 μέχρι και σήμερα είναι δημοσιογράφος στην Καθημερινή, αρχικά ως πολιτικός συντάκτης και έπειτα ως διπλωματικός και αμυντικός συντάκτης. Διατηρεί επίσης τακτική εβδομαδιαία στήλη στην ίδια εφημερίδα. Σπούδασε Ευρωπαϊκό Πολιτισμό στο ΕΑΠ, είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου (MPhil) στην Ευρωπαϊκή Ιστορία από το Ιστορικό και Αρχαιολογικό Τμήμα του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ). Είναι υποψήφιος διδάκτωρ Ευρωπαϊκής Ιστορίας στο ίδιο τμήμα του ΕΚΠΑ. Εργάστηκε στην εφημερίδα «Το Βήμα» (2000-2008) και στον τηλεοπτικό σταθμό Action 24 (2014-2015), ενώ συνεργάστηκε και με περιοδικές εκδόσεις.
Photo: Φωτ. Reuters
Πηγή: Kathimerini.gr
.
Leave a comment