Φτωχότερος είναι από σήμερα ο χώρος του ελληνικού τραγουδιού, καθώς έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 65 ετών ο Μανώλης Λιδάκης.

Με αφορμή το νέο του άλμπουμ “Κυρίες… Τα Σέβη Μου” που κυκλοφόρησε φέτος, ο σπουδαίος Έλληνας ερμηνευτής μίλησε στο Magazine και τον Κώστα Μανιάτη τον περασμένο Ιούλιο, δίνοντας μία εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη.

Στίχοι, μουσικές, συνεργασίες, χρυσοί και πλατινένιοι δίσκοι, σκυλάδικα και καλά μαγαζιά, Ρασούλης, Μίκης και Βιτάλη, ΟΦΗ και Σαραβάκος, και ένα σωρό ακόμη πρόσωπα και καταστάσεις, σε μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις του αγαπημένου τραγουδιστή.

Ο πιο εμπορικός σου δίσκος ποιος είναι, ξέρεις; Ποιος έχει πουλήσει περισσότερο;
Μετά από τόσους χρυσούς και πλατινένιους δίσκους, όχι, δεν μπορώ να ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι έχω έναν ευχάριστο πονοκέφαλο όποτε θα παίξω γιατί έχω τόσα πολλά καλά τραγούδια και πόσα να πεις σε μια συναυλία; Να πεις 30; Να πεις 40; Μέχρι εκεί είσαι. Παραπάνω, δεν γίνεται.

Δεν δίνεις και πολλή σημασία στους χρυσούς δίσκους;
Όχι. Μα δεν ξέρω καν που τους έχω. Όταν έφυγα από την Αθήνα, κάπου χάθηκαν. Στη μεταφορά απάνω; Όταν μάζευα τα πράγματά μου για να φύγω; Δεν ξέρω, κάπου εκεί θα ξεχάστηκαν.

Δεν τους έχει μέσα στο σαλόνι σου δηλαδή.
Το σπίτι μου δεν είναι στολισμένο από τους χρυσούς και πλατινένιους δίσκους.

Από τι είναι, αν επιτρέπεις;
Έχω ένα πορτρέτο που τραγουδάμε με τον Μπιθικώτση στο ΖΟΟΜ και ένα πορτρέτο μου, που το ζωγράφισε κάποια θαυμάστρια και μου το έφερε.

Μα δεν μου λείπουν κιόλας οι δίσκοι διότι άλλος είναι ο αριθμός που γράφουν οι πωλήσεις και άλλος είναι ο αριθμός που γράφεται στην καρδιά των ανθρώπων.

Αυτό που μου αρέσει είναι το εξής: όταν τραγουδάω και έχω πει ένα τραγούδι 30 χρόνια πριν, οι άνθρωποι το τραγουδάνε σαν χορωδία. Και αυτό που μου αρέσει ακόμα πιο πολύ είναι ότι οι γονείς μυούν τα παιδιά τους, τα φέρνουν μαζί τους και τραγουδάνε κι αυτά.

Βλέπεις δυο τρεις γενιές ανθρώπων μαζί.
Ναι, βλέπω τη διαχρονικότητα.

Γενικά έχεις μια ιδιαίτερη στάση ζωής. Αυτό που μου έλεγες και προχθές στο τηλέφωνο ότι είσαι ντόμπρος, ότι θες να είσαι ξεκάθαρος…
Όχι, δεν είπα αυτό. Είπα ότι στη ζωή αυτή, ανεξαιρέτως τι επάγγελμα κάνεις, όταν είσαι καθαρός άνθρωπος δεν σε θέλουν. Θέλουν να γίνεις ένας τοξικός, οπότε να είσαι ευπρόσδεκτος παντού. Όταν πηγαίνεις και κουτσομπολεύεις και ρουφιανεύεις και κάνεις και ράνεις, τότε είσαι αποδεκτός πιο εύκολα.

Πάντως, για να γυρίσουμε στη μουσική, αν δεις στο Spotify -βασικά δεν ξέρω αν μπαίνεις καθόλου…
Δεν έχω ιδέα από τεχνολογία. Δηλαδή αν μου πεις τώρα “Μανώλη στείλε ένα μέιλ και θα κερδίσεις ένα αμύθητο ποσόν τα επόμενα πέντε λεπτά”, θα τα χάσω.

Κρίμα, θα ήταν τα πιο εύκολα λεφτά της ζωής σου.
Άσχετος. Ενώ έχω μάθει πολύ πιο δύσκολα πράγματα, δεν ασχολήθηκα με την τεχνολογία. Άντε μέχρι βάιμπερ.

Αυτό που ήθελα να σου πω είναι ότι εκεί στο Spotify, το πιο δημοφιλές τραγούδι σου σε χτυπήματα είναι το “Για να σε συναντήσω”. Αυτό είναι νούμερο 1.
Ε, καλά, άμα τα μαζέψεις όλα -μαζέψεις από εδώ, μαζέψεις από εκεί- μπορεί να έχει και 70 εκατομμύρια views. Δεν μπορώ να το ελέγξω.

Το είπανε και οι αξιόλογες συνάδελφοι, η Μποφίλιου και η Ζουγανέλη, ε, κάνανε και αυτές με 2-3 εκατομμύρια views αλλά το δικό μου το νούμερο δεν το χτύπησαν ποτέ.

Ήταν κι ένα τραγούδι, το οποίο άργησε λίγο να γίνει γνωστό, έτσι;
Κοίταξε Κώστα, όλα μου τα τραγούδια εμένα ήταν βραδυφλεγείς βόμβες δηλαδή και το “Ούτε που ρώτησα” και μετά “Το καράβι απόψε το φιλί”, τους πρώτους επτά μήνες δεν κουνιόταν φύλλο. Και μετά άρχισε η ιστορία.

Τότε η SONY πόνταρε σε ένα τραγούδι που λέγεται “Εγώ με την αγάπη μάλωσα”, το οποίο εγώ δεν το ερμήνευσα ποτέ λάιβ. Ποτέ.

Γιατί; Δεν σου άρεσε;
Όχι και πολύ.

Τους έλεγα όμως ότι “παιδιά, το τραγούδι του δίσκου είναι το ‘Για να σε συναντήσω’, δεν είναι αυτό”.

Ο Λειβαδάς το “Για να σε συναντήσω” μου το είχε φέρει σε ένα άλλο τέμπο, σε έναν άλλο ρυθμό. Όπως και ο Γιάννης Σπανός, το “Ούτε που ρώτησα”, μου το είχε φέρει μπόσα νόβα. (σ.σ μου το τραγουδάει έτσι) Πώς είναι το όνομά σου, ούτε που ρώτησα…

Αλλά το άλλαξες;
Τον παίρνω, λοιπόν, ένα τηλέφωνο και του λέω “Γιάννη μου, μπορώ να σου πω κάτι;”. “Ναι, παιδί μου, τι λες τώρα”. Και παίρνω την κιθάρα και το τραγουδάω ως μπαλάντα, έτσι όπως είναι η τελική του μορφή. Και με διακόπτει στο δέκατο δευτερόλεπτο και μου λέει “Μανώλη, μπράβο, αυτό είναι το τραγούδι και κάνε ό,τι νομίζεις”.

Προς τιμήν του.
Ακομπλεξάριστος ο άνθρωπος. Ψυχούλα ήταν ο Σπανός, τι νομίζεις ότι ήταν;

Κάτι παρόμοιο έγινε και με τον Λειβαδά;
Ναι. Θέλεις να σου πω πώς το είχε ο Λειβαδάς; (σ.σ. το τραγουδάει, μου φαίνεται λίγο πιο ποπ/ροκ) Κάθισε εδώ κοντά μου, Μου ‘λειψες ξαφνικά… Κατάλαβες;

Βέβαια, για να είμαι ειλικρινής και δίκαιος, οφείλω να πω ότι έβαλε το χεράκι του και ο Γιώργος Ανδρέου σε αυτό το τραγούδι.

Βλέπεις πόσους ανθρώπους έχει αγγίξει αυτό το τραγούδι, έτσι; Γενικά τι σου λένε όταν σε συναντάνε, τι ακούς συχνά;
Κοίταξε, έχω μια υπερβολική απλότητα. Πρώτον, δεν υπάρχει μέσα μου αυτό το “με αναγνώρισαν – δεν με αναγνώρισαν”. Αυτό δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Δεν άφησα ποτέ τον Λιδάκη να με καβαλήσει, λες και είμαι άλογο. Γιατί ήταν και ο Μανώλης.

Και κλώτσαγε ο Μανώλης;
Και για να ‘ναι καλά ο Λιδάκης πρέπει να ‘ναι πρώτα καλά ο Μανώλης.

Οπότε πάντα πρόσεχες πρώτα τον Μανώλη και έβαζες τον Λιδάκη σε δεύτερη μοίρα.
Ε, όχι, δεν μπορώ να πω ότι το έκανα πάντα, διότι εγώ υπήρξα και αυτοκαταστροφικός, έτσι; Είχα μπλέξει με ουσίες. Είχα μπλέξει με διάφορα, τα οποία είναι καταγεγραμμένα ως εμπειρίες πλέον και ουδεμία σχέση έχω εδώ και 15 χρόνια.

Τι ακριβώς είχε συμβεί τότε που σε είχαν συλλάβει;
Είχα βγει από ένα στούντιο τότε… Αλλά εγώ θα ρωτήσω το εξής: είδες ποτέ κανένα δικαστήριο να με καλέσει ποτέ για να δικαστώ; Γιατί δεν με κάλεσε ποτέ;

Γιατί;
Διότι φάνηκε ότι αυτό ήταν στημένο από κάποιους ανθρώπους. Όχι ότι εγώ ήμουνα αθώα περιστερά αλλά ήταν στημένο.

Διότι σε ένα μαγαζί της παραλίας πήγαινε ένα μικρό παιδάκι και χτύπαγε το κουδούνι για να κάνει πλάκα στους φύλακες. Και βγαίνει ένας… Μια, δύο, τρεις, και ένα μεσημέρι, του τη στήνει του παιδιού και το πιάνει. Και αντί να το πάρει από το χεράκι και να το πάει στους γονείς του, του δίνει μια μπουνιά στον αυχένα και του τον σπάει. Και το παιδάκι έπεσε κάτω ξερό, πέθανε, πάει.

Ε, αυτή την πόρτα εγώ αρνήθηκα να την περάσω και τότε ξέσπασε ο πόλεμος. Γιατί οι τότε συνεργάτες μου είχαν πάρει χρήματα και προκαταβολές πάρα πολύ μεγάλες.

Οπότε στην έστησε επιχειρηματίας τότε; Κάπως έτσι;
Έτσι έγινε μωρέ, όπως το λες.

ΟΚ, έχω ξανακούσει τέτοιες περιπτώσεις, δηλαδή και ο Καρράς στην αυτοβιογραφία του έλεγε πως κάποιος επιχειρηματίας για να μην φύγει από το μαγαζί του, του έστησε κάτι. Δηλαδή είναι πράγματα που γίνονται μέσα στη νύχτα.
Καλά, εντάξει, άστο. Πάμε παρακάτω, ξέχασέ το. Ό,τι ήταν να πούμε, το είπαμε.

Πηγή: Νews247.gr

Share on Facebook

Tweet