Ενώ η κορυφαία και έσχατη λογική στην εποχή του πολιτικού πολιτισμού είναι η ΠΑΤΡΊΔΑ κάποιοι την ροκανίζουν, επιλέγουν να είναι φιλοτομαριστές ιδιώτες αντί ενάρετα προσανατολισμένοι πολίτες, δεν εμφορούνται -όπως είναι λογικό, ορθολογιστικό και συμφέρον- από πίστη και νομιμοφροσύνη στην οικεία πολιτεία και ενίοτε φανερά ή κρυφά γίνονται Εφιάλτες. Οι βαθμίδες του τελευταίου είναι κυμαινόμενες πάνω σε ένα εκκρεμές στον ένα πόλο του οποίου είναι οι δειλοί, οι χρήσιμοι ηλίθιοι, οι προδότες και οι οικουμενικιστές φαντασιόπληκτοι που δεν βλέπουν την εθνοκρατοκεντρική και κοινωνικοπολιτική δομή του κόσμου και στον άλλο πόλο ο Σωκράτης με την υπέρτατη, πνευματικά θεμελιωμένη και ακλόνητη πίστη και νομιμοφροσύνη στην Πατρίδα, τους νόμους της και την ανεξαρτησία της και για την οποία είναι έτοιμος να επιδείξει αυτοθυσία.
Ως επιστημονικοί όροι και έννοιες είναι διαχρονικοί, δεν προσωποποιούνται και μπορεί ο ίδιος άνθρωπος που βρίσκεται στον ένα πόλο να κινηθεί ή και να βρεθεί προς τον άλλο πόλο. Οι λόγοι των κυμάνσεων είναι μύριοι και ως επί το πλείστον αδιευκρίνιστοι. Η ανθρώπινη φύση είναι ευμετάβλητη και επηρεάζεται από μύριους πνευματικούς και βιολογικούς παράγοντες και κριτήρια. Αναζητείται λοιπόν ο προσανατολισμός των πραγμάτων και οι προϋποθέσεις εντός αυτού του προσανατολισμού προς την μια ή άλλη κατεύθυνση.
Οι Εφιαλτικές στάσεις είναι μια από τις σημαντικότερες παθογένειες της ιστορίας επειδή πλήττουν την σταθερότητα, την ασφάλεια των πολιτών του θιγόμενου κράτους και
την ευημερία των μελών μιας κοινωνίας.
Πλήττουν επίσης τον πολιτικό, πολιτικοοικονομικό και στρατηγικό ορθολογισμό. Αυτό γιατί αντίθετα με το τι πιστεύουν πολλοί διεθνιστές χρήσιμοι ηλίθιοι μη ηγεμονικών κρατών -ο διεθνισμός / κοσμοπολιτισμός ήταν πάντα ιστορικά η μεταμφίεση των ηγεμονικών αξιώσεων ισχύος και τίποτα άλλα!! - η πολιτική και κοινωνική συγκρότηση και συγκράτηση, η σμίλευση κριτηρίων πολιτικής ηθικής που νομιμοποιούν την διανεμητική δικαιοσύνη και η εν γένει θέσπιση της ισχύος και η συγκρότηση πολιτικοοικονομικών ιεραρχιών και εξουσιών, μπορούν να συντελεστούν μόνο εντός ενός εθνοκράτους και ποτέ πέραν αυτού. Αυτό ίσχυε ακόμη και στα κοσμοσυστήματα και στις Δεσποτικές Αυτοκρατορίες εντός των Πόλεων και των Κοινών της ιστορικής διαχρονίας (στον βαθμό πάντα και στην έκταση που η κεντρική εξουσία το επέτρεπε).Η θέση πως Πολιτική μπορεί να υπάρξει χωρίς να υπάρχει κοινωνία ή κάποια "ιδέα" του ενός ή άλλου ιδεολόγου θα κατασκευάσει ανθρώπους και κοινωνίες είναι, στην καλύτερη περίπτωση, φαντασιοπληξία. Οι ιδεολογίες που κηρύττουν την κατάργηση ή την αποδυνάμωση του οικείου κράτους υπέρ κάποιου "σκοπού" ή "ανάγκης" μπορεί να είναι μόνο φαντασιοπληξία, υποκρισία, ιδιωτεία και ηγεμονική προπαγάνδα.
Το αρχικό κείμενο του 2005 όπως εξελίχθηκε στην πορεία σε πολλές δημοσιεύσεις
Εννοιολογικός προσδιορισμός φράσεων όπως «ένοχοι», «δράστες», «εσχάτη προδοσία» κτλ, υπό το πρίσμα της πολιτικής επιστήμης.
Περιεχόμενα ενοτήτων. Ακολουθούν: 1.Η διάκριση συλλογικής ελευθερίας και βαθμίδων πολιτικής ελευθερίας. 2.Εσχάτη προδοσία: με την «πολιτική» και την «αστυνομική» έννοια του όρου. 3.Τυπολογία και ορισμοί της εσχάτης προδοσίας. 4.Σχέδια Αναν και η τυπολογία της εσχάτης προδοσίας. 5.Οι δύο κύριες κατηγορίες εσχάτης προδοσίας. 6.Ηγέτης και εσχάτη προδοσία: «Τι του κάνουμε;»
1. Η διάκριση συλλογικής ελευθερίας και βαθμίδων πολιτικής ελευθερίας
Ο προβληματισμός μου για το πότε και πως κατ’ εξαίρεση ένας ακαδημαϊκός παρεμβαίνει στην καθημερινότητα των συζητήσεων μέσα στην δημόσια σφαίρα είναι συνεχής εδώ και πολλά χρόνια. Σε πολλά κείμενά μου εξηγώ την ανάγκη αξιολογικής ελευθερίας κάθε ακαδημαϊκού αλλά και την ανάγκη να διακρίνει την επιστημονική του ιδιότητα από την πολιτική του ιδιότητα.
Παρέμβαση, υποστηρίζω συχνά, γίνεται κατ’ εξαίρεση και μόνο όταν αφορά ζητήματα ελευθερίας. Η κατάλυση της ελευθερίας με την κατάργηση ενός κράτους το οποίο οι πολίτες απέκτησαν με εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες είναι η πιο αντικειμενική περίπτωση που δικαιολογεί μια τέτοια εξαίρεση.
Η πολιτική θεωρία διαπραγματεύεται την Πολιτειακή συγκρότηση και τις σχέσεις με μιας έκαστης πολιτείας με άλλες πολιτείες. Ζητήματα ηθικής, ισχύος, δικαιωμάτων, ελευθερίας, υποχρεώσεων, πηγών του δικαίου, πολιτικής νομιμοποίησης, σχέσεις υποχρεώσεων και δικαιωμάτων, και τα λοιπά, μεμονωμένα και σε όλα τα πιθανά ζεύγη.
Εδώ υπάρχει ένα σύνορο. Εσωτερική ελευθερία και εξωτερική ελευθερία που μπορεί να βοηθήσει την συζήτησή μας το πόσο η κατ’ εξαίρεση παρέμβαση ενός ακαδημαϊκού είναι δικαιολογημένη.
Η εσωτερική ελευθερία αφορά την ατομική, κοινωνική και πολιτική ελευθερία που αποτελεί το υπέρτατο επίπεδο και ιδεατή κατάληξη της δημοκρατίας. Μελετώντας την πολιτειακή συγκρότηση, τα ζητήματα που υπεισέρχονται και τα αναρίθμητα πιθανά ζεύγη, αποχρώσεις και συνδυασμούς είναι φανερό ότι οι έννοιες είναι ελαστικές.
Κυμαίνονται ανάλογα με την εποχή, την συγκυρία, την πολιτική ωρίμανση του πολιτικού πολιτισμού μιας κοινωνικής οντότητας και τις ανθρωπολογικές προϋποθέσεις της κοινωνίας στην οποία αναφερόμαστε. Τα ζητήματα αυτά αφορούν, εν τέλει, ζητήματα όπως το σύστημα διανεμητικής δικαιοσύνης (της κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένης διανεμητικής δικαιοσύνης) που κάθε κοινωνία και κάθε άτομο θεωρεί το σωστότερο.
Ηθικές και άλλα κοινωνικοπολιτικά κριτήρια και παράγοντες προσαρμόζονται στο εκάστοτε σύστημα διανεμητικής δικαιοσύνης και στο κοινωνικοπολιτικό σύστημα στο οποίο κατά περίπτωση αναφερόμαστε. Επιπλέον, στο εσωτερικό κάθε κράτους οι ιεραρχήσεις και το περιεχόμενο (πχ της ατομικής, κοινωνικής και πολιτικής ελευθερίας ή της ηθικής) είναι ελαστικά και συχνά ρευστά προσδιορισμένα. Κάθε ανεξάρτητη κοινωνία αναπτύσσεται και εξελίσσεται. Αντίστοιχα και το κανονιστικό της σύστημα, οι ηθικές επιταγές και η εσωτερική δικαιοσύνη.
Η εξωτερική ή συλλογική Ελευθερία, δηλαδή η Εθνική Ανεξαρτησία, είναι απόλυτα ανελαστική. Σε οποιαδήποτε εποχή ή κράτος και αν αναφερόμαστε όποιος διασχίσει το κόκκινο σύνορο που βλάπτει την συλλογική Ελευθερία της οικείας κοινωνίας διαπράττει πολιτικό έγκλημα «εσχάτης προδοσίας».
Έσχατο και θέσφατο είναι η συλλογική ελευθερία έσχατο παράπτωμα είναι και η αθέτησή της. Δεν υπάρχουν δύο ειδών συλλογικές ελευθερίες αλλά μόνο μια και ορίζεται με σύγχρονους όρους διεθνούς δικαίου από την εθνική ανεξαρτησία και με κλασικούς όρους ως «το ιδεώδες της ανεξαρτησίας».
Στην κλασική εποχή αποτελούσε αυτονόητο θέσφατο και προϋπόθεση ελεύθερης δημοκρατικής συγκρότησης στο εσωτερικό κάθε Πολιτείας. Στο σύγχρονο διεθνές σύστημα αυτό ορίζεται από τις υψηλές αρχές του διεθνούς δικαίου της μη επέμβασης, της διακρατικής ισοτιμίας και της εσωτερικής-εξωτερικής κυριαρχίας.
2. Εσχάτη προδοσία: με την «πολιτική» και την «αστυνομική» έννοια του όρου
Στο παρελθόν εκ του γεγονότος ότι η Ελευθερία και η συλλογική Ελευθερία ήταν στο επίκεντρο των επιστημονικών και επιστημολογικών μου ενδιαφερόντων έχω προσπαθήσει να αναπτύξω προβληματισμούς γύρω από την έννοια «εσχάτη προδοσία» ως κατάσταση όπου ένας πολίτης ενός οποιουδήποτε κράτους για ένα πολύ μεγάλο αριθμό λόγων που εκτείνονται σε ένα ευρύ φάσμα στάσεων και συμπεριφορών, διασχίζει το κόκκινο σύνορο της συλλογικής Ελευθερίας βλάπτοντας έτσι την οικεία πατρίδα.
Άλλο παράδειγμα μετά την καταστροφή του 1922 είχαμε εκτελέσεις (Γουδί) όσων έκαναν ενδεχομένως λάθος εκτίμηση έστω και αν δεν συμμάχησαν με τον εχθρό. Η πρόκληση βαρύτατων ζημιών κατά της πολιτείας θεωρείται διαχρονικά εξίσου κατακριτέα και οι δράστες υπόκεινται κυρώσεις. Βλ. για παράδειγμα βαριές ποινές φυλάκισης για κατασκόπους στις ΗΠΑ ή στο Ισραήλ.
3. Τυπολογία και ορισμοί της εσχάτης προδοσίας
Ο όρος «εσχάτη προδοσία» και οι ιεραρχήσεις της λοιπόν απαιτείται να ορίζονται τυπολογικά για να καθίσταται εφικτή τόσο η πολιτική ανάλυση των φαινομένων αυτών όσο και η ανάγκη αποστασιοποίησης από «αστυνομικού χαρακτήρα» προσδιορισμούς που αφορούν προθέσεις, κίνητρα, λόγους αποδοχής συνηγορίας ή συμμαχίας με τους εχθρούς ενός κράτους ή ακόμη και ενοχή λόγω σιωπής μπροστά στα επερχόμενα.
Ως «εσχάτη προδοσία» ορίζεται η διαφόρων βαθμίδων συνηγορία ή συμμαχία με αυτούς που θέλουν να προκαλέσουν πολιτειακό θάνατο ή πολιτειακές ζημιές όπως η συρρίκνωση της εθνικής ανεξαρτησίας, η κατοχή από ξένες δυνάμεις, απώλεια κρατικής κυριαρχίας και τα λοιπά.
Απαλλαγμένη τελείως από τα κίνητρα και από τις προθέσεις η «εσχάτη προδοσία» ως έννοια είναι τυπολογικά εξαιρετικά χρήσιμη για να εκτιμηθεί ο πολιτικός ορθολογισμός στις ενδοκρατικές και διακρατικές σχέσεις.
Ιδανικά οι Εφιάλτες κάθε απόχρωσης απουσιάζουν. Ιδανικοί άνθρωποι και ιδανικά κράτη όμως, ποτέ δεν υπήρξαν. Όπως είναι φανερό ο κόσμος ποτέ δεν ήταν τέλειος και μάλλον ποτέ δεν θα είναι. Αυτό ισχύει πολύ περισσότερο για τα κράτη. Εφιάλτες υπήρξαν πάντα πολλοί, πολλών διαβαθμίσεων και πολλών ειδών διαφορετικής εμβέλειας. Αυτή είναι μια ανελέητη παθογένεια.
4. Σχέδια Αναν – τα πρώην τα εκάστοτε νυν και τα επόμενα – και η τυπολογία της εσχάτης προδοσίας
Εάν αναφερθούμε στην περίπτωση του σχεδίου Αναν, ασφαλώς θα μπορούσαμε να δούμε πολλές κατηγορίες και υπό-κατηγορίες διαφορετικής τάξης, βαθμίδας και ευθύνης. Το σχέδιο Αναν αποτελεί, ενδεχομένως, μια χαρακτηριστική περίπτωση όπου αποτυπώνονται όλες οι αποχρώσεις της τυπολογίας της εσχάτης προδοσίας.
Για παράδειγμα, όσοι απλά συνηγόρησαν μη γνωρίζοντας τι ακριβώς γινόταν, όσοι σύμπραξαν στην συγγραφή του επειδή ξένοι τους έθρεψαν την ματαιοδοξία λέγοντάς τους ότι θα γίνουν «young leaders», όσοι δέχθηκαν να επιστρατευτούν σε συναντήσεις επεξεργασίας της «μετα-εθνικής» «Κύπρου», όσοι πήραν κονδύλια για διοργάνωση «σεμιναρίων επιμόρφωσης» επειδή αυτό τους βοηθούσε οικονομικά και όσοι στρατεύτηκαν για να εκπληρώσουν τον σκοπό της «ένωσης των λαών» επειδή το πίστευαν ιδεολογικά.
5. Οι δύο κύριες κατηγορίες εσχάτης προδοσίας
Μιλώντας με πολιτικούς όρους, λοιπόν, μπορούμε να φωτίσουμε καλύτερα το φαινόμενο της εσχάτης προδοσίας εάν το δούμε διττά. Η πρώτη κατηγορία αφορά τους «ηγέτες» (όσα δηλαδή άτομα έχουν πολιτικό αξίωμα ή όσοι το διεκδικούν) και η δεύτεροι είναι όλοι οι άλλοι.
6. Ηγέτης και εσχάτη προδοσία: «Τι του κάνουμε;»
Ο ηγέτης που διολίσθησε σε μια στάση «εσχάτης προδοσίας» συνηγορώντας με τη κατάργηση του θεσμού ελευθερίας μιας κοινωνίας, δηλαδή του εθνοκράτους της (ελπίζω να έγινε κατανοητό γιατί βάζω εντός εισαγωγικών τη φράση) λογικά ακολουθεί την μοίρα του.
Καταληκτικά, οι ένοχοι για εσχάτη προδοσία όπως την ορίσαμε πιο πάνω, ιδιαίτερα στις πιο υψηλές βαθμίδες όπως η συνηγορία με την κατάργηση του οικείου κράτους, απαιτείται είτε να καταψηφίζονται στις εκλογές είτε να παραιτούνται οι ίδιοι οικειοθελώς και να εξαφανίζονται από την δημόσια σφαίρα. Πρέπει να έχουν επίγνωση του γεγονότος ότι στο ανελέητο διεθνή ανταγωνισμό, όπως συνηθίζεται να λέγεται, “την προδοσία πολλοί αγάπησαν, τον προδότη ουδείς”.
Leave a comment