Του Παναγιώτη Ρηγόπουλου
Στις Δέλτους της ιστορίας της Τέχνης γράφτηκε από χθες με χρυσά γράμματα το όνομα του Αλέν Ντελόν, του ηθοποιού που ενσάρκωσε με την εναργή ερμηνεία και την εγγενή αύρα του, την αψιμυθίωτη γοητεία της υποκριτικής και το φλογερό ταπεραμέντο μιας εκρηκτικής, σε όλα της, προσωπικότητας.
Ενας ιδιοφυής ενστικτώδης ηθοποιός, που μετεωριζόταν μαγικά ανάμεσα σε αντίρροπους κινηματογραφικούς χαρακτήρες, αρπάζοντας τη λάμψη από τους ήρωες που κάθε φορά ενσάρκωνε και επιβάλλοντας τις παραμέτρους του δικού του ψυχισμού, στις μεγάλες διαστάσεις της κινηματογραφικής οθόνης.
Ενας από τους Ελληνες, που είχε την τύχη να τον γνωρίσει από κοντά, ήταν ο Δημοσθένης Δαββέτας, καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, διδάκτωρ Αισθητικής στο Πανεπιστήμιο Paris VIII, ποιητής, εικαστικός και γεωπολιτιστικός αναλυτής.
Ο ίδιος, μιλώντας στην «Π», θυμάται εκείνη την αναπάντεχη συνάντηση:
«Οταν πήγα για σπουδές στο Παρίσι, ονειρευόμουν να συναντήσω, ανάμεσα σε άλλους, τον Αλέν Ντελόν. Ηταν όμως πρακτικά αδύνατο να γίνει κάτι τέτοιο. Ημουνα απλά ένας νέος φοιτητής μεταπτυχιακών σπουδών. Εξω από αυτούς τους χώρους. Κι απομακρύνθηκε το όνειρό μου αυτό. Η ζωή τα έφερε βέβαια και σύντομα εργάστηκα επί μια αδιάλειπτη δεκαετία στη γαλλική εφημερίδα “Liberation”. Ειδικευμένος πλέον σε ζητήματα σύγχρονης Τέχνης άρχισα ν’ αποκτώ έναν ευρύ κύκλο γνωριμιών, από διεθνείς εικαστικούς, συγγραφείς, εκδότες, συλλέκτες, γκαλερίστες κι άλλους στον χώρο των γραμμάτων και Τεχνών. Ενας από αυτούς ήταν ο διάσημος συλλέκτης και κυρίως οργανωτής πλειστηριασμών έργων τέχνης, ο Πιερ Κορνέτ ντε Σανσύρ.
Κάποια στιγμή τυχαία τον άκουσα να μιλά για τον πολύ καλό του φίλο Αλέν Ντελόν. Σαν έτοιμος από καιρό, που λέει κι ο Κωνσταντίνος Καβάφης, του ζήτησα, αν μπορούσα να συναντήσω τον μεγάλο ηθοποιό-μύθο. Μου εξήγησε ότι ήταν δύσκολο έως αδύνατο, αλλά θα σκεφτόταν κάτι. Ετσι, μια εβδομάδα αργότερα, μου μίλησε για μια θεατρική παράσταση που ο Ντελόν θα έπαιζε στο θέατρο του Champ’s Εlysee, στα Ιλίσια πεδία. Μου πρότεινε να πάμε μαζί. Κι ίσως τον βλέπαμε στα καμαρίνια. Το δέχτηκα με ασυγκράτητο ενθουσιασμό. Και πήγαμε.
Αν θυμάμαι καλά, πρέπει να ήταν κάποιο έργο του Τουργκένιεφ. Πήγαμε λοιπόν και μετά το τέλος της παράστασης, όπου ο Ντελόν ήταν καταπληκτικός, πήγαμε στα καμαρίνια. Μας δέχτηκε με χαμόγελο. Εγιναν οι συστάσεις και μου έκανε βεβαίως κάποιες ερωτήσεις. Γοητεύτηκα όταν μου είπε ότι είχε διαβάσει πολλά άρθρα μου για την τέχνη στην Εφημερίδα “Liberation”. Και μου τόνισε: “Η αμεσότητα της γραφής σας κι οι τολμηρές ερωτήσεις σας, μου αρέσουν. Μ’ αρέσει η αμεσότητα κι η απλότητα κι όχι τα ακατανόητα κι επιτηδευμένα δύσκολα κείμενα”.
Οπως μου μιλούσε κοίταζα τα όμορφα “θεϊκά” μάτια του, τις γωνιές του προσώπου του, αν και κουρασμένο τότε από τον χρόνο (ήταν το 2000) κι άκουγα τα τόσο άμεσα λόγια του. Και σκέφτηκα, όπως ακόμα σκέφτομαι, ότι αυτά τα στοιχεία μιας φυσικής, “άγριας”, ομορφιάς, μιας ομορφιάς που, όπως τη χειρίστηκε ένα έξυπνο και πονεμένο μυαλό, σαν του Ντελόν, μπορεί να μετατραπεί σε όπλο τεράστιας, ποιοτικής συνάμα επιτυχίας…
Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο έλεγε ο Ντοστογιέφσκι και στην περίπτωση του Ντελόν η ομορφιά τον έσωσε τουλάχιστον από την προσωπική αφάνεια και την αλήτικη άθλια ζωή που ανοιγόταν μπροστά του, από την παιδική του ηλικία».
«Δεν άφηνε τις γυναίκες να τον κατακτήσουν»
«Η μητέρα του, διηγείτο ότι όλες οι άλλες μανάδες όταν ήταν μωρό ήθελαν να τον αγγίξουν, γι’ αυτό κι έβαλε στην κούνια του κάποια στιγμή νευριασμένη την επιγραφή “κοιτάξτε, αλλά μην αγγίζετε”. Αυτή ακριβώς η φράση ενσαρκώνει θαυμάσια τη σχέση του Ντελόν με τις γυναίκες. Τις λάτρευε, πέθαιναν γι’ αυτόν, όμως δεν ήθελε να τον “αγγίζουν“, δηλαδή να τον ελέγχουν. Ο ίδιος λάτρευε να’ χει ερωτικές ιστορίες. Ομως δεν άφηνε τις γυναίκες να τον κατακτήσουν.
Ισως με αυτό να τιμωρούσε τη μητέρα του και την αυταρέσκειά της, αρνούμενος να τεθεί υπό την κυριαρχία της, όταν αργότερα αυτή ενδιαφέρθηκε γι’ αυτόν. Ομως στις γυναίκες οφείλει το ότι μπόρεσε να μπει στον κινηματογράφο και να δείξει το μεγάλο ταλέντο του. Από τη μητέρα του που πάντα λάτρευε, αλλά δεν την είχε δίπλα του όταν έπρεπε, ως τις γυναίκες που έζησε παθιασμένες ιστορίες
Ο Ντελόν στις διάφορες προσωπικότητές του, υπήρξε άριστος ως εραστής κι ως ηθοποιός ιδιοφυΐα. Ως σύζυγος και πατέρας απέτυχε. Ολα του τα αγόρια (κι όχι τα κορίτσια) βγήκαν προβληματικά. Τον λάτρευαν και τον μισούσαν. Οπως αυτός λάτρευε και μισούσε τους γονείς του. Την αγάπη που ήθελε να δώσει στη μητέρα του, την έδωσε μόνο ως έρωτα στις γυναίκες. Την απουσία του πατέρα του, την επανέλαβε με τα αγόρια του».
«Αγάπησε τη Γαλλία του Ντεγκώλ»
«Κατηγορήθηκε για τις πολιτικές του θέσεις. Ότι στηρίζει την Λεπέν. Στην πραγματικότητα ο Ντελόν αγάπησε την Γαλλία του Ντεγκώλ, την Γαλλία ως έθνος, ιστορία και πολιτισμό. Ποτέ δεν δέχτηκε την παγκοσμιοποίηση και την ρευστότητα ή σχετικότητα των αξιών, όπως πατρίδα ή οικογένεια που τόσο πεθύμησε, αλλά δεν τα κατάφερε. Πριν λίγα χρόνια τιμήθηκε στις Κάννες, ως ζωντανός θρύλος του κινηματογράφου.»
Πηγή: Pelo.gr
Leave a comment