«Αν η Άλωση της Πόλης ήταν μια τρομακτική και χαίνουσα πληγή για τον Ελληνισμό, η Μικρασιατική Καταστροφή ήταν εκείνη που επέφερε τον θάνατό του στην Ανατολή».
Η Άλωση της Πόλης, στη θύμιση της ύστερα από πάνω από πέντε αιώνες, μας γεμίζει ταυτόχρονα πόνο και περηφάνεια. Πόνο για την ήττα, την κατάκτηση, την σφαγή, το βύθισα της Ρωμιοσύνης από την ανεξαρτησία στη δουλεία. Περηφάνεια όμως για την ηρωική, αξιοπρεπή στάση των υπερασπιστών της, και πάνω από όλα του τελευταίου αυτοκράτορα.
Οι δυστυχείς Ρωμαίοι, αφού άκουσαν τα λόγια του αυτοκράτορα, έσφιξαν την καρδιά τους, αγκαλιάστηκαν και έκλαιγαν όλοι μαζί. Κανένας δεν έφερνε πια στη μνήμη του τα αγαπημένα του παιδιά, τη γυναίκα και την περιουσία του, αλλά ήθελαν όλοι να πεθάνουν για τη σωτηρία της πατρίδας τους. Ύστερα γύρισαν στις θέσεις τους για να φυλάξουν τα […]
Του Λάμπρου Τζούμη* Κάθε χρόνο αυτές τις μέρες, με αφορμή την άλωση της Κωνσταντινούπολης, οργανώνονται στην Τουρκία εκδηλώσεις, το κυρίαρχο στοιχείο των οποίων είναι η υπερβολή, καθόσον με τον τρόπο αυτό παρέχεται μια επιπλέον ευκαιρία προβολής ισχύος και παντοδυναμίας του καθεστώτος.
