Του Guido Santevecchi (*)

Ο Ντοναλντ Τραμπ αυτοαποκαλείται «αρχιτέκτονας της συμφωνίας» και βεβαιώνει ότι είναι σε θέση να καταλάβει μέσα σε ένα λεπτό αν ο Κιμ Γιονγκ-ουν είναι ειλικρινής. Σε κάθε περίπτωση, οι δύο ηγέτες πρέπει να παρουσιάσουν ορισμένα απτά αποτελέσματα. Και επειδή η αποπυρηνικοποίηση της κορεατικής χερσονήσου για την οποία συμφώνησαν σήμερα να εργαστούν θα πάρει χρόνια, θα μπορούσαν στο μεταξύ να εργαστούν για τον τερματισμό του Πολέμου της Κορέας.

Και θα έγραφαν έτσι ιστορία, αφού θα τερματιζόταν μια σύγκρουση που ξέσπασε στις 25 Ιουνίου του 1950 με την εισβολή της Βόρειας Κορέας στον Νότο. Οι επικριτές του Τραμπ υποστηρίζουν ότι ο Πρόεδρος πήγε απροετοίμαστος στη συνάντηση κορυφής, οι νομικοί εξηγούν ότι για να υπογραφεί μια συνθήκη ειρήνης πρέπει να λυθούν ορισμένα λεπτά τεχνικά ζητήματα και να λάβουν μέρος όλες οι εμπλεκόμενες πλευρές, δηλαδή η Κίνα και η Νότια Κορέα. Ο Τραμπ απαντά:

«Μπορεί να φαίνεται περίεργο, αλλά δεν υπάρχει τίποτα πιο απλό από το να συνάψεις μια συνθήκη ειρήνης».

Ισως ο Πρόεδρος να μην έχει διαβάσει καλά τα μαθήματά του, γιατί τότε θα ήξερε ότι η κορεατική κρίση δημιουργήθηκε από λάθη και επιπολαιότητες προσωπικοτήτων που ήταν σεβαστές στο αμερικανικό πολιτικό κατεστημένο, καθώς και από παράλογες αποφάσεις των Σοβιετικών και των Κινέζων.

Η γραμμή του 38ου παραλλήλου χαράχθηκε στα τέλη του 1945 από έναν νεαρό αμερικανό αξιωματικό, που έφτασε στη Σεούλ μετά την παράδοση της Ιαπωνίας, η οποία κυριαρχούσε στη Σεούλ από το 1910. Επρεπε να αποφασιστεί πού θα σταματούσε η σοβιετική διείσδυση, όπως στη Γερμανία. Ο συνταγματάρχης Ντιν Ρασκ βρήκε ένα τεύχος του National Geographic με έναν ωραίο χάρτη της χερσονήσου και τράβηξε μια γραμμή κατά μήκος του 38ου παράλληλου, χωρίζοντας τη χώρα στα δύο. Η λύση επρόκειτο να είναι προσωρινή. Η Μόσχα δέχθηκε χωρίς αντιρρήσεις και εγκατέστησε στον τομέα της ένα σταλινικό καθεστώς υπό τον Κιμ Ιλ-σουνγκ, ενώ ο Ντιν Ρασκ έγινε υπουργός Εξωτερικών.

Τον Ιούνιο του 1950, ο Κιμ Ιλ-σουνγκ επιδίωξε την ενοποίηση της χερσονήσου στέλνοντας τον στρατό του στο Νότο. Εδώ, το λάθος ήταν του Ντιν Ατσεσον, υπουργού Εξωτερικών του Τρούμαν, ο οποίος τον προηγούμενο Ιανουάριο σε μια στρατηγική του ομιλία είχε ξεχάσει να περιλάβει τη Νότια Κορέα στην «αμερικανική αμυντική περίμετρο του Ειρηνικού». Ο Κιμ (παππούς του Κιμ Γιονγκ-ουν) το εξέλαβε ως πράσινο φως για την περιπέτεια. Ο Στάλιν έδωσε τη συγκατάθεσή του και ο Μάο παγιδεύτηκε, στέλνοντας τους εθελοντές του στον πόλεμο που κράτησε τρία χρόνια.

Στις 7 Ιουλίου του 1950, το Συμβούλιο Ασφαλείας αποφάσισε την αποστολή κυανοκράνων για την υπεράσπιση της Νότιας Κορέας. Ο σοβιετικός πρεσβευτής απουσίαζε, σε ένδειξη διαμαρτυρίας γιατί η κομμουνιστική Κίνα δεν είχε περιληφθεί στους 5 Μεγάλους, κι έτσι η Μόσχα δεν έβαλε βέτο.

Ο πόλεμος της Κορέας χαρακτηρίζεται από τους αμερικανούς ιστορικούς «ο ξεχασμένος πόλεμος», καθώς παρενεβλήθη ανάμεσα στο τέλος του Β’Παγκοσμίου Πολέμου και την ηθική κρίση του Βιετνάμ. Ολοι οι Βορειοκορεάτες, όμως, τον θυμούνται πολύ καλά. Οι νέοι, επειδή μαθαίνουν στο σχολείο ότι στις 4 το πρωί της Κυριακής 25 Ιουνίου 1950 επιτέθηκαν στη χώρα τους «οι αμερικανοί ιμπεριαλιστές και οι λακέδες τους από τον Νότο». Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, επειδή υπέστησαν όλη την αγριότητα του εμφυλίου πολέμου.

Στη διάρκεια του πολέμου, οι Αμερικανοί εκτόξευσαν στη Βόρεια Κορέα 635.000 τόνους βομβών, και στη συνέχεια άλλους 32.557 τόνους ναπάλμ. Την άνοιξη του 1953, οι διοικητές της αμερικανικής αεροπορίας ανέφεραν ότι δεν υπήρχαν πλέον «χρήσιμοι» στόχοι στον Βορρά. Τρία εκατομμύρια στρατιώτες και άμαχοι έχασαν τη ζωή τους, το ένα δέκατο του πληθυσμού ολόκληρης της κορεατικής χερσονήσου. Σε ένα ταξίδι μου στην Πιονγκγιάνγκ ρώτησα μια ηλικιωμένη κάτοικο τι ήταν ο πόλεμος.

«Δεν βρίσκω λόγια», απάντησε.

«Δεν μπορώ να σας πω πώς ηχούσαν οι βόμβες που κατέστρεφαν τα σπίτια και σκότωναν. Για μένα, ο ήχος του πολέμου είναι αυτός που έκαναν οι παντόφλες μας στο σκοτάδι ενώ τρέχαμε να προφυλαχθούμε από τα αεροπλάνα».

Η δυναστεία Κιμ βασίστηκε επί 65 χρόνια στο μίσος του πληθυσμού για τους Αμερικανούς και στο σύνδρομο της πολιορκίας. Γι’αυτό, αν ο Τραμπ και ο Κιμ κηρύξουν τη λήξη του πολέμου, θα αλλάξουν πολλά στον Βορρά, ακόμη και από ψυχολογική πλευρά. Θα είναι κάτι σαν την πτώση του Τείχους του Βερολίνου.

* Ο Γκουίντο Σαντεβέκι είναι αρθρογράφος της Corriere della Sera

Πηγή: Corriere della Sera

Share on Facebook

Tweet