ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΕΝΩΣΗ Η ΔΙΓΛΩΣΣΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ “ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ”

Παρουσιάστηκε στην Ελληνοαμερικανική Ένωση η δίγλωσση ποιητική συλλογή του Γεώργιου Παπακώστα με τίτλο “Εξουσιαστές-Masters” (Patsi Editiones Limited). Η λογοτεχνική μετάφραση του έργου έγινε από τον Εκδότη και Συγγραφέα Χάρη Πάτση.

Το έργο χαρακτηρίζεται από αυθορμητισμό,  φυσιολατρική αισιοδοξία και ειλικρινή αγάπη για τον άνθρωπο. Όπως και στα παλιότερα έργα του Παπακώστα, διαπνέεται από ελληνικότητα και την αίσθηση της παράδοσης.

Ο Γεώργιος Παπακώστας γεννήθηκε στην Καρδίτσα και έχει σπουδάσει Ελληνικό Πολιτισμό στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Έχει εκδώσει πολλές ποιητικές συλλογές και πεζογραφήματα, ενώ έργα του έχουν μελοποιηθεί από τον Γιάννη Μαρκόπουλο και τον Γιώργο Χατζηνάσιο και έχουν παρουσιαστεί στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και Θεσσαλονίκης, το Ωδείο Ηρώδου του Ατιικού και σε φεστιβάλ του εξωτερικού.

Για το βιβλίο μίλησαν οι: Εύχαρις – Άννα Μαρία Μαραγκού, Λογοτέχνης, Αθανάσιος Βαβλίδας, Λογοτέχνης, Γαβρίλης Ιστικόπουλος, Λογοτέχνης, Βασίλειος Νίκου, Δικηγόρος–Νομικός Σύμβουλος. Την συζήτηση συντόνισε η Δημοσιογράφος Χαρά Ξάνθη.

Το πάνελ πλαισίωσε ο Δρ. Παναγιωτης Σφαέλος, Ακαδημαϊκός, Νομικός και Δημοσιογράφος, αρχισυντάκτης  του Active News.  Διαβάστε εδώ την ομιλία του:

“Οι «Εξουσιαστές» του Γιώργου Παπακώστα είναι μια σύγχρονη ελεγεία και ένας ύμνος στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Όπως χαρακτηριστικά λέει: «Η πόλις ανακράζει: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ». Ένα ποίημα που λέει σκληρές αλήθειες με γλώσσα που κόκκαλα δεν έχει μα κόκκαλα τσακίζει. Καθώς πρέπει να θεωρούμε εθνικό το αληθές σύμφωνα με τον εθνικό μας ποιητή Διονύσιο Σολωμό, το έργο του Παπακώστα είναι αληθινό και βιωματικό.

Ο ποιητής εξιστορεί μια σύγχρονη Οδύσεια. Την Οδύσεια του σύγχρονου Έλληνα που βιώνει μια αέναη κρίση χαμένος στη νέα εποχή: «Κατηφορίζουμε στο χάος απελαύνοντας ουρανούς». Μέσα από τις αλληγορίες του έργου, ο αναγνώστης βιώνει την μακρά πορεία του Ελληνισμού στο διάβα των αιώνων από ένα λαμπρό παρελθόν σε ένα γκρίζο παρόν της μιζέριας και της αλλοτρίωσης. «Απ’την άβυσσο ανασύραμε τον όλεθρο κι ανοίξαμε ρωγμές σ’ ωκεανούς. Ρίξαμε το γένος μας βαθύτερα σε σκότος». Ανοίξαμε δηλαδή το κουτί της Πανδώρας με όλα τα δαιμόνια. Και όλα αυτά συνέβησαν υπό το άγρυπνο βλέμμα αλλότριων εξουσιαστών.

Διαβάζοντας το βιβλίο του Γιώργου Παπακώστα, ο αναγνώστης συγκινείται καθώς νιώθει μια κραυγή αγωνίας να μην χαθεί το ελληνικό πνεύμα, ο ελληνικός πολιτισμός στο βωμό κανενός εξουσιαστή: «Κραυγή των σωθικών μου: Κανείς δεν καταδικάζει τούτο το φόνο;». Είναι μια κραυγή απελπισίας γιατί χάθηκε η αίγλη της πατρίδας και φτάσαμε στην σημερινή παρακμή: «Τούτα τα χρόνια κύματα φράξαν την καρδιά του πανάρχαιου έθνους, ετούτου που οι άθλιοι κυβερνούν! Αχρείοι κατακλυσμοί τις πόλεις βουλιάξαν κι ο ταπεινωμένος λαός κατέρχεται της σκάλας της φλογερής ανοχής, της μοίρας άνευ δικαιοσύνης, της μη παρούσης αξιοπρεπείας». Πράγματι, η κατάσταση που βιώνουμε σήμερα είναι η ισοπέδωση θεσμών και αξιών σε μια χώρα που γέννησε τους θεσμούς και τη δημοκρατία.

Το έργο του Παπακώστα είναι άκρως επίκαιρο καθώς η χώρα μας τα τελευταία χρόνια βιώνει μια πολύπλευρη κρίση, οικονομική, κοινωνική, πολιτική και θεσμική. Μια χώρα που απαξιώνει την αριστεία και καταδικάζει τους νέους σε φυγή: «Σε εσάς που εξοστρακίσατε τη νιότη και κοψατε την ανάσα του ύστερου βίου μεγας τρόμος πάντα θα επικάθεται στην παγερή συνείδηση σας από τις κραυγές του Προμηθέα και την αβάσταχτη λύπη των παιδιών. Πάντα θα σας κυνηγά το αέναο άστρο τη πολύφυλλης κοιλάδας, διότι για σας εξουσιαστές, πέρας δεν έχει αυτό το ταξίδι μέσα στο σκότος». Είναι τελικά υπέυθυνοι μόνο οι ξένοι εξουσιαστές της χώρας ή μόνοι μας έχουμε καταδικάσει τη χώρα σε ακινησία πιστεύοντας στις εύκολες λύσεις των λαϊκιστών πολιτικών; Απαντά σε αυτό το ερώτημα εύστοχα ο Παπακώστας: «Σεις αιμοσταγείς εγκάθετοι, που με ξένες σκληρές εντολές κατασπαράζετε τούτον τον τόπο στην απληστία μέσα θα χαθείτε».

Με έναν άμεσο και διεισδυτικό λόγο ο ποιητης μπαίνει στην ουσία της σημερινής κρίσης, αιτία της οποίας ήταν η αδυναμία μας να αντοποκριθούμε στις απαιτήσεις της νέας εποχής: «Βρεθήκαμε μπρος στο απόγειο του άστρου γυμνοί, εκεί, όπου η ψυχή με το σώμα σμίγει, στον ουρανό το νικηφόρο και χαμοσέρνονται οι δυνατοί». Βλέπει μια χώρα που φτάνει στο μεγαλείο της Ολυμπιάδας του 2004 και μετά να οδηγείται σε μια δεκαετή κρίση από την οποία ακόμα δεν έχουμε εξέλθει πλήρως. Δεν ήταν προετοιμασμένη η χώρα για την νέα εποχή της παγκοσμιοποίησης: «Η χώρα μας μοιάζει σε θρήνο λουλουδιών που δεν ευωδιάζουν στην πρώτη του ήλιου αυγή!».

Ο ποιητής βλέπει και τη σταδιακή αλλοίωση της ιδιοπροσωπίας των Ελλήνων με υπερκαταναλωτικά πρότυπα: «Ρίξανε τις σειρήνες στο πνεύμα για να ρουφά η ακολασία με ευδαιμονία το νεανικό σφρίγος του ανθρώπου. Σκίσανε τ’ ουρανού το δέρμα και η θάλασσα ανατρίχιασε. Κάρφωσαν το μίσος στο κορμί του κόσμου πως θα επανακτήσουμε τώρα το γαλάζιο τώρα που το δίκιο καταδίκασαν; Τώρα τι θα στοχαστούμε;». Όμως ο ποιητής δε μένει μόνο σε διαπιστώσεις, αλλά αναζητά μια διέξοδο στα προβλήματα της χώρας. Δεν είναι πεσιμιστής αλλά ένας συνειδητοποιημένος πολίτης που αγωνιά για το αύριο. Πιστεύει ότι το έθνος μπορεί να ξαναγενηθεί: «Με ολύμπια γνώση κράτα στη χούφτα σου τη θύμηση να γίνει λαμπρότερο το φως της ψυχής και στον αιώνιο παλμό των ονείρων η πύλη να ανοίξει, ’κει, στη διασταύρωση των ανέμωνˑ τον Ζέφυρο ν΄ ακολουθήσουν φυλές των αστεριών». Η πατρίδα που γέννησε τον ορθό λόγο έχει ευθύνη να αναγεννηθεί. «Θα γεννηθούμε ξανά και διαβαίνοντας τον δίαυλο του θείου πελάγους η φωνή μας συνείδηση θα αντιλαλεί ενώνοντας στεριές με θάλασσες που σεις διαφεντεύετε τώρα τραγουδώντας το σκοπό της αναξιοπρέπειας ιταμοί πολεμιστές».

Είναι χρέος της Ελλάδας να αντέξει όπως άντεξε στο παρελθόν με όπλο τον αρχέγονο πολιτισμό, τον αιώνιο και πανανθρώπινο: «Εκεί στην πανανθρώπινη δύναμη σου και στο ρυθμό σου πραμένουμε λεύτεροι. Στις αρετές σου γεννιούνται ιδέες να δοξάζουν το χρόνο που θα ‘ρθουν οι χρυσόχυτοι γόνοι. Στο νήμα σου ολοκληρώνεται η ψυχή εκεί όπου αναβλύζει το άσμα και μεστώνει του καρπού η γεύση». Είναι χρεός της νέας γενιάς να αντισταθεί και να πιστέψει πάλι στην πατρίδα ενάντια στη βούληση της εξουσίας. «Σεις νιάτα λαμπρά, που χρέος έχετε, ορθά να ορίσετε τη μοίρας σας, φέρτε το φως σ’ αυτή την πολιτεία που ολίγοι κυβερνούν και ο λαός σιωπηρά σωπαίνει». Μειοψηφίες μας κυβερνούν παραδίδοντας την κληρονομιά της σε αδηφάγους γείτονες χωρίς ενδοιασμό: «Προδώσανε τη χώρα μας την παιξανε στα ζαρια κ’ έπειτα την πουλήσανε σ’ υπαίθρια παζάρια».

Οι νέοι έχουν χρέος να διαφυλάξουν το ελληνικό πνεύμα μέσα τους. Ο ευρωπαϊκός διαφωτισμός εμπνεύστηκε από του Αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους και ενέπνευσε με τη σειρά του την απελευθέρωση του ελληνικού έθνους το 1821 μέσα από την πίστη στην ελευθερία ως υπέρτατο αγαθό. Σήμερα, η Ευρώπη έχει ανάγκη την Ελλάδα πάλι να δώσει φως στην Γηραιά Ήπειρο. «[Ελλάδα] είσαι το σύμπαν και ’κείνοι σάρκα από νύχτα. Είσαι το φως και ’κεινοι το έρεβος. Βαριά σαν μυλόπετρες τα σαγόνια τους αλλά τρέμουν, διότι ’συ των θεών είσαι ουσία. Απ’ τα’ ακρόβραχα των κυκλαδικών μαργαριταριών ιδές ιστη Δήλο, ιδές την απολλωνία γαλήνη στην όψη σου! Στη νηνεμία της Αρτέμιδος ψηλάφισε τη λύρα να στεριώσει μουσική στα σαλεμένα κύματα του κόσμου όρθωσε τα ακροδάχτυλα σου, αισθήματα τα μυστικά να πεταρίσουν στο πέλαγος».

Αυτό είναι, και δικαίως, κατά τον ποιητή, το χρέος του Έλληνα να δώσει φως: «Ακρόπολη συ που μοιάζεις σαν ήλιος που φωτίζει τη ζωή αθάνατη κρατησε την τρόχια των ανθρώπων επά στην ανάσα της άνοιξης». Ο ποιητής βλέπει την Ελλάδα σαν «μάνα» όλης τη γης, ουράνια πηγή που αναζωπύρωσε τη φωτιά και κράτησε τις εποχές στην αγκαλιά και τα βάθη της άνοιξης: «Τ’ όνομα σου γραμμένο στις αρχέγονες όψεις του νου και της πνοής της κάθε λατρείας. Η απέραντη ρίζα του κόσμου».  Ελλάς σημαίνει ήλιος και πέτρα. «Ω! Γέννα της πολύπαθης πέτρας προς που θα φτερουγίσει το άυπνο ανθρώπινο βήμα πάνω σε ποιο πτερόεν άρμα η ζωή θ’ αρμενίσει για των ονείρων τον αστέρα;».

Οικουμενικός ο ελληνικός πολιτισμός χωρίς σύνορα, παγκοσμιος βρίσκεται μέσα σε κάθε έννοια, σε κάθε επιστήμη, σε κάθε πολιτεία, σε κάθε σύνταγμα. Η ελληνική γλώσσα ως εννοιολογική γλώσσα δίνει υπόσταση σε έννοιες και ιδέες. «Πατρίδα μου, συ που έσπειρες το λόγο στη βαθιά σιωπή της Περσεφόνης και του Αιδωνέα, σε τούτο το αμόνιαστο ανηφόρι με ποια των θεών απόπειρα θα ιδείς να αναγεννάται η πορεία της Μεγάλης Πνοής;».

Το μήνυμα του Γιώργου Παπακώστα είναι αισιόδοξο. Η Ελλάδα μπορεί να φύγει από τα δεσμά των όποιων εξουσιαστών αν το θελήσει: «Διώξε το λάβαρο της εξουσίας π’ ακολουθεί το σώμα σου, το άρωμα του ουρανού το θάνατο να διώξει μακριά, τρανό να γίνει θάρρος ψυχής που μάχεται για το έβδομο χρέος να εκπληρωθεί της αγάπης ο λόγος στη χορωδία των κυμάτων στην οχθη της αλλης αυγης στο άλλο χωμα εκεί που μοναχα η αρετή καρπίζει». Οι Έλληνες μπορούμε να τα καταφέρουμε μόνο αν πιστέψουμε στον εαυτό μας: «Κοίταξε γύρω σου, γνώρισε τον εαυτό σου. Γνώρισε την καταγωγή σου, αγρύπνα στα μάρμαρα των γενεών πιες ξανά νερό βυθού θάλασσης, φίμωτρο στο χρόνο μη βάζεις, ώρα δεν είναι σιωπής».

Πράγματι δεν είναι τώρα ώρα σιωπής αλλά  δράσης. Να δώσουμε έμφαση στην εθνοκεντρική παιδεία και στον ανθρωποκεντρικό πολιτισμό μας. Άλλες χώρες εξάγουν υλικά αγαθά, εμείς όμως πρέπει να εξάγουμε πνευματικά αγαθά. Να εξάγουμε πολιτισμό, τέχνη και δημιουργία. Ελλάδα «υπάρχεις στις τέχνες κα την ποίηση  διότι το πρόσωπο σου φωτίζεται μόνο απ’ ακτίνες ηλίου». Η ελληνική ψυχή υπάρχει ακόμα σύμφωνα με τον ποιητή: «Υπάρχεις σε όλα αυτά που παν να ξεπουλήσουν οι εγγαστρίμυθες ύαινες! Υπάρχεις στον καθαρό ουρανό της Ελλάδας, που μαστιγώνεται από ανένδοτους γραφειοκράτες που ρυπαίνουν το υπέρλαμπρο αυτού γαλάζιο». Βρίσκει ελπίδα στους απλούς ανθρώπους: «Στην επόμονη ματιά των απλών ανθρώπων υπάρχεις, εκείνων που ματώνουν να ριζώσουν στην κάθε τους ημέρα σε στέρεες βάσεις όρθια να μείνει, ακέραια, παρά τα φρικτά βασανιστήρια, αυτά της χαλεπούς εποχής μας».

Δεν έχουμε άλλο χρόνο για χάσιμο. Πρέπει να σώσουμε τη νέα γενιά από την ισοπέδωση  στην οποία την καταδικάζουν ανάξιες ηγεσίες και εξουσιαστές.

Ο ποιητής οραματίζεται μια Ελλάδα που αναζητά ένα νέο όραμα για το οποίο να παλέψουμε όλοι: «Πολέμησε! Υπόταξε το αβέβαιη ελπίδα, η πεθυμιά σου ωφέλιμη να γίνει. Λευτέρωσε την ψυχή, διέξοδο η έσω δύναμη να βρει, να ενωθεί με σπλάχνα θεού. Άνοιξε τη θύρα στη δημιουργία, άδραξε τη στιγμη, την ιδέα του δίκαιου θεμελίωσε, ολάκερη πανώ σ’ ‘ανυδρη σκέψη μην πυκνώσουνε οι βίαιοι κεραυνοί και κινδυνέψει ο άνθρωπος απ’ ανθρώπου έργα».

Αυτό που μπορεί να προσφέρει η Ελλάδα στην ανθρωπότητα είναι να συνδέσει το αρχαίο ένδοξο παρελθόν με το παρόν και να δώσει νέα πνοή στον κόσμο με αρχαίες μα άκρως επίκαιρες και διαχρονικές αξίες όπως η δικαιοσύνη και η δημοκρατία: «Φτεροκόπησε στο άυπνο φως και θώρα σ’ αυτό καλά το πρόσωπο του Κόσμου, πιότερη κάνε και καθάρια τη γνώμη σου ν’ ανατέλλει ο ήλιος σε διάφανα νερά του νου γεμίζοντας ιδέες και γόνιμο ίλιγγο». Αυτή την Ελλάδα ονειρέυεται ο Γιώργος Παπακώστας, την Ελλάδα του φωτός και της ελευθερίας που δεν την σκιάζει το σκοτάδι των όποιων ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΩΝ! “

 

[the_ad id=”17504″]

 

 

 

 

 

 

 

Related Post

Leave a comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *