Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου*
Όλα δείχνουν, αν τον αναλύσει κανείς με ψυχολογικά κριτήρια, ότι ο Τούρκος πρόεδρος είναι πολύ πιθανόν να πάσχει από το αποκαλούμενο σύνδρομο της «ναρκισσιστικής διαστροφής». Κατά τον ψυχαναλυτή Ζαν-Σαρλ Μπουσού, ο διαστροφικός ναρκισσιστής πάσχει από μανιακό εγωκεντρισμό, ενοχοποιεί τους άλλους, αρνείται την πραγματικότητα, παίζει συνεχώς διπλά παιχνίδια, είναι φοβερός χειριστής της ρητορικής, χαρακτηρίζεται από ψυχοακαμψία, χρησιμοποιεί στρατηγικές απομόνωσης του θηράματός του και έχει εμμονή με την κοινωνική του εικόνα.
Αν μελετήσει κανείς με ψυχραιμία και πολύπλευρα τις κινήσεις του Τούρκου προέδρου και τα λόγια του κάθε φορά που απευθύνεται σε κοινό, θα καταλάβει ότι ο κύριος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει πρόβλημα. Περίπου δε το ίδιο με άλλους διαστροφικούς νάρκισσους ηγέτες οι οποίοι ναι μεν κατέστρεψαν τις χώρες τους, όχι όμως χωρίς να προκαλέσουν και τεράστιες ζημιές σε άλλους.
Η σημερινή Τουρκία δεν παύει να ανοίγει μέτωπα.
Ερώτημα: Για ποιον λόγο και με ποιον τελικό στόχο; Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ο κ. Ερντογάν θέλει να αποκτήσει περιφερειακή δύναμη, με απώτερο στόχο του την επανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Ερώτημα: Στον 21ο αιώνα και με βάση τη σημερινή γεωπολιτική πραγματικότητα, μπορούν να υπάρξουν αυτοκρατορίες; Μάλλον όχι είναι η απάντηση.
Μια άλλη εκδοχή είναι αυτή του ευρασιατικού προσανατολισμού της Τουρκίας, Όντως, το σενάριο αυτό κάθε άλλο παρά απίθανο είναι. Όπως υποστηρίζει ο Γάλλος καθηγητής και ισλαμολόγος Ζιλ Κεπέλ «…ο Ερντογάν πιστεύει στον ευρασιατισμό και αυτός είναι ο λόγος της συμμαχίας του με το ακροδεξιό, εθνικιστικό κόμμα ΜΗΡ, που μοιάζει με τη Χρυσή Αυγή. Σε αυτό το πλαίσιο, πιστεύει ότι η ένωση της Τουρκίας με τη Στέπα και τους τουρκόφωνους πληθυσμούς της Κεντρικής Ασίας είναι κρίσιμη. Από εδώ προκύπτει η συμμαχία με τη Ρωσία, στην πολιτική της οποίας παίζει επίσης ρόλο ο ευρασιατισμός. Το Αζερμπαϊτζάν, λοιπόν, είναι εστιακό σημείο σε αυτή τη σύγκρουση, γεμάτο αντιφάσεις: η πλειονότητα μιλάει τουρκικά, ενώ είναι σιίτες (σε αντίθεση με την Τουρκία, όπου επικρατούν οι σουνίτες) και περισσότερο “εκκοσμικευμένοι”. Εξίσου ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι οι Αζέροι υποστηρίζονται από το Ισραήλ, το οποίο τους παρείχε στρατιωτικό εξοπλισμό. Και γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή το Αζερμπαϊτζάν είναι εχθρός του Ιράν. Και ποιος βοηθάει την Αρμενία; Το Ιράν. Κι όμως, η Τουρκία, το Ιράν και η Ρωσία είναι μαζί στη Συμφωνία της Αστάνα για την ειρηνευτική διαδικασία στη συριακή κρίση…».
Ερώτημα: Τι θα κάνει η Μόσχα και τι θα συμβεί αν πάρει ξεκάθαρα το μέρος της Αρμενίας, πράγμα πολύ πιθανόν; Κάτι τέτοιο δεν θα οδηγήσει σε αντιπαράθεση Τουρκίας και Ρωσίας; Με ποιες συνέπειες για την Κεντρική Ασία και τη Μέση Ανατολική; Αναφορικά τώρα με το μέτωπο που η Τουρκία άνοιξε στη Β. Αφρική, η κατάσταση γίνεται πολύ σοβαρή. Ο Ερντογάν κάνει ό,τι μπορεί για να ενισχύσει το Ισλάμ εις βάρος της Γαλλίας την οποίαν και μισεί. Δεν ξεχνά ότι αυτή ήταν που ενέπνευσε τον Μουσταφά Κεμάλ και συνέβαλε στην κατάργηση της θεοκρατίας στην Τουρκία του 1923.
Στο πλαίσιο αυτό, ο Τούρκος πρόεδρος είναι ο άνθρωπος που στηρίζει τους ισλαμιστές δολοφόνους στη Γαλλία και αυτό το έδειξε διοργανώνοντας διαδηλώσεις εναντίον της εφημερίδας Charlie Hebdo, παράλληλα με τη δίκη των δολοφόνων 12 συνεργατών της από ισλαμιστές τον Ιανουάριο 2015.
Όλα αυτά γίνονται πλέον γρήγορα γνωστά και στη Δύση δείχνουν, πια, ποιος είναι και τι πιστεύει ο Ερντογάν. Η όλο και πιο στενή συνεργασία του με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, γνωστή πλέον θρησκευτικο-εγκληματική οργάνωση, απομακρύνει την Τουρκία ακόμα και από παραδοσιακούς φίλους της, όπως η Γερμανία. Και η απομάκρυνση αυτή μπορεί να έχει δραματικές επιπτώσεις για την τουρκική οικονομία, σε μια κρίσιμη περίοδο, όπου κάνει θραύση στη γειτονική τους χώρα ως νόσος Covid-19.
Το γεγονός ότι ο Τούρκος πρόεδρος βλέπει την Ευρώπη ως λεία που μπορεί να εξισλαμισθεί υποδηλώνει και το μέγεθος της «ναρκισσιστικής διαστροφής» του.
Κατά συνέπεια ένα κρίσιμο ερώτημα για την Ελλάδα είναι αυτό του πώς θα μπορούσε να αντιδράσει ένας ηγέτης όταν τελικά διαπιστώνει πόσο καταστροφική και αδιέξοδη είναι η τακτική του.
*Ο Αθανάσιος-Γεώργιος Παπανδρόπουλος γεννήθηκε το 1940 και στη δημοσιογραφία δραστηριοποιείται επί 56 χρόνια. Έχει σπουδάσει στο Βέλγιο και τη Γαλλία οικονομικές επιστήμες, πολιτική φιλοσοφία και επικοινωνία και υπήρξε ο πρώτος Έλληνας ανταποκριτής στις Βρυξέλλες για λογαριασμό του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη το 1964. Διετέλεσε αρθρογράφος και συντάκτης στον Οικονομικό Ταχυδρόμο κατά τις περιόδους 1963-1967 και 1977-2004 ενώ στην καριέρα του συνεργάστηκε με γνωστά βελγικά και γαλλικά περιοδικά, με μεγάλες ελληνικές εφημερίδες και πραγματοποίησε σημαντικές ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές (ΕΡΤ, SBC TV, Κανάλι 5, Αθήνα 9.84). Κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής του πορείας έχει τιμηθεί με 42 διεθνή και ελληνικά δημοσιογραφικά βραβεία· είναι συγγραφέας έξι βιβλίων και το 2002 εξελέγη μέλος της Άτυπης Γερουσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Με πληροφοριες από: Από την έντυπη έκδοση
(Το άρθρο εκφράζει αποκλειστικά προσωπικές απόψεις και εκτιμήσεις του συντάκτη)
Πηγή: Naftemporiki.gr
Leave a comment