Γράφει ο Βασίλης Στοϊλόπουλος*
Ι. Ενόψει της επικείμενης επίσκεψης του Έλληνα πρωθυπουργού στη Μόσχα και την μεγάλη αισιοδοξία που προβάλλεται γι αυτήν από συγκεκριμένους κύκλους, καλό είναι να γνωρίζουμε ότι μέσα στον ορμητικό ποταμό της «πανούργας» Ιστορίας δεν υπάρχουν «αιώνιες αλήθειες», όπως διακήρυττε ο Φρειδερίκος Χέγκελ, και πως «τα πάντα ρει» (Ηράκλειτος). Γι αυτό άλλωστε οι ιδέες, οι ιδεολογικές μεταπτώσεις και τα γεγονότα πρέπει να κρίνονται μέσα από μια συγκεκριμένη ιστορική πραγματικότητα – συγκυρία. Παραδοσιακά, ο ελληνικός λαός γέρνει όντως, τουλάχιστον συναισθηματικά, προς το ομόδοξο «ξανθόν γένος». Όμως, μετά τον ατυχή Κριμαϊκό Πόλεμο (1853-1856), η Ρωσία, είτε τσαρική είτε μπολσεβίκικη είτε υπό τον Πούτιν, δεν θα ήταν ποτέ πια η Ρωσία των χρόνων της Ελληνικής Επανάστασης και της προεπαναστατικής περιόδου. Κι έτσι πρέπει να την βλέπουμε σήμερα!
ΙΙ. Χαρακτηριστική είναι η ιστορία του στρατηγού Κόμη Νικολάι Παύλοβιτς Ιγνάτιεφ (βλ. 2η φωτό) που το 1867, σε μια περίοδο έξαρσης του Πανσλαβισμού, διορίστηκε ως πρεσβευτής της τσαρικής Ρωσίας στην Κωνσταντινούπολη. Του μοιραίου αυτού ανθρώπου που δικαίως θεωρείται ο «νεκροθάφτης του Ελληνισμού εν Θράκη και Μακεδονία» και που όλες οι άλλες διπλωματικές αποστολές στην Πόλη τον αποκαλούσαν «πατέρα του ψεύδους» και «υποσουλτάνο» της Υψηλής Πύλης.
Ο ραδιούργος Ιγνάτιεφ (1832-1908), συνέδραμε όσο κανείς άλλος «αποκλειστικώς κατά της Ελληνικής Εκκλησίας και κατά του Οικουμενικού Πατριαρχείου», στοχεύοντας στην ίδρυση εθνικής Βουλγαρικής Εκκλησίας (Εξαρχία) υπό ρωσική αιγίδα. Για να δελεάσει μάλιστα τους Οθωμανούς ο Ιγνάτιεφ δημιούργησε εθελοντικό σώμα ατάκτων Βουλγάρων που τα διέθεσε στον Σουλτάνο για την καταστολή της Κρητικής Επανάστασης (1866-1869).
Τελικά, τον Μάρτιο του 1870, ο Σουλτάνος Αβδούλ Αζίζ υπέγραψε φιρμάνι για την ίδρυση της Βουλγαρικής Εξαρχίας, που ουσιαστικά ήταν η βάση για τη δημιουργία της βουλγαρικής εθνικής συνείδησης και την συγκρότηση των βουλγαρικών αυτονομιστικών κινημάτων εναντίον άλλων, ομόδοξων βαλκανικών λαών.
Στις άμεσες συνέπειες αυτής της κίνησης συγκαταλέγεται και η δημιουργία του Μακεδονικού Ζητήματος, το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, παραμένει ακόμη ένα από τα μεγάλα «αγκάθια» των Βαλκανίων – όσο και αν η πολλαπλώς εξαρτημένη πολιτική τάξη και οι ελίτ της Ελλάδας θεωρούν αβασάνιστα ότι «λύθηκε»» με την μειοδοτική «Συμφωνία των Πρεσπών».
Το 1878, ήταν πάλι ο δαιμόνιος Ιγνάτιεφ που επέβαλε, μετά από έναν ακόμη Ρωσοτουρκικό πόλεμο, με την Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου τη «Μεγάλη Βουλγαρία», που, ευτυχώς για τον Ελληνισμό, ακυρώθηκε με τη Συνθήκη του Βερολίνου λίγους μήνες αργότερα. Η ελληνική άποψη εκείνης της εποχής για το Βουλγαρικό Ζήτημα σε σχέση με το Κρητικό Ζήτημα ήταν πάντως ξεκάθαρη : «Προκειμένω περί των Βουλγάρων συνενούνται Παπισμός, Ευαγγελική Ένωσις και Ιερά Σύνοδος της Ρωσίας μετά των Ανακτοβουλίων Πετρουπόλεως, Παρισίων και Λονδίνου… Προκειμένου τουναντίον περί Κρήτης και των συμφερόντων του Ελληνισμού, παρατάσσονται πάραυτα τα βαρύτατα τηλεβόλα συμπάσης της διπλωματίας, όπισθεν δ΄ αυτών προβάλλουσιν αμέσως τα τηλεβόλα των θωρηκτών»!
Το σίγουρο είναι ότι οι δύο αυτές ρωσικές ενέργειες (Βουλγαρική Εξαρχία και Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου) «ἄφησαν πίσω τους ἕνα ἀσαφὲς τοπίον, ἀναφορικῶς μὲ τὴν πορεία τοῦ Ἑλληνισμοῦ, κάτι ποὺ ἔγινε συχνὰ (και με ελληνική ευθύνη) ἀντικείμενον ἐκμεταλλεύσεως μέσα στὰ ἐπόμενα χρόνια, ἀπὸ τοὺς “συμμάχους” μας, μὲ τραγικὴ κατάληξιν τὴν Μικρασιατική Καταστροφή», όπου, μεταξύ άλλων, και οι Μπολσεβίκοι έπαιξαν βασικό ρόλο για το τραγικό τέλος του τρισχιλιετούς Ελληνισμού της Μικράς Ασίας .
*O Βασίλης Στοϊλόπουλος γεννήθηκε το 1956 στην Κρηνίδα Σερρών. Είναι παντρεμένος και έχει ένα παιδί. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Γεωλογία στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου το 1984 και συνέχισε με μαθήματα στην Οργάνωση Επιχειρήσεων και τον Προγραμματισμό. Το 1990, ολοκλήρωσε τις Μεταπτυχιακές σπουδές του με θέμα “Προστασία του περιβάλλοντος και τεχνικές για τη προστασία του” στο Πολυτεχνείο του Μονάχου. Το 1992 – 1995 ολοκλήρωσε το Προδίπλωμα στις Πολιτικές Επιστήμες στο ίδιο Πανεπιστήμιο. Από το 2002 έως σήμερα, εργάζεται στη ΜΟΔ Α.Ε. αποσπασμένος στην ΕΥΔ ΥΜΕΠΕΡΑΑ/ΕΣΠΑ με αρμοδιότητα στη ΔΣΑ: Χρηματοδότηση – παρακολούθηση έργων Ταμείου Συνοχής, Ομάδες εργασίας, Πολιτική Προστασία, Θεσμοί, Καταγγελίες, Εκπόνηση και παρακολούθηση δεκάδων μελετών–οδηγών-εκθέσεων σε θέματα ΔΣΑ. Υπήρξε Πρόεδρος του Ελληνικού Φοιτητικού Συλλόγου Μονάχου, εκδότης του περιοδικού «ΟΙΣΤΡΟΣ» Μονάχου και Πρόεδρος του Συλλόγου για τη διάδοση του Ελληνικού Πολιτισμού Μονάχου. Από το 1997 έως σήμερα, είναι μέλος της Συντακτικής Επιτροπής του περιοδικού ΆΡΔΗΝ.Διετέλεσε για πέντε χρόνια μέλος της Ελληνικής Εταιρείας ΔΣΑ. Από το 1995 ως σήμερα, έχει συμμετάσχει ως ομιλητής σε δεκάδες συνέδρια, σεμινάρια, ημερίδες κ.λπ. για θέματα ΔΣΑ. Από το 1992, έχει δημοσιεύσει εκατοντάδες άρθρα μεταξύ των οποίων πολλά για περιβαλλοντικά θέματα. Τέλος, από το 2016 έως σήμερα, είναι μέλος του Κινήματος ΑΡΔΗΝ.
7 Δεκεμβρίου 2021
(Το άρθρο εκφράζει αποκλειστικά προσωπικές απόψεις και εκτιμήσεις του συντάκτη)
Πηγή: Ardin Rixi.gr
Leave a comment