ΑΠΟΨΕΙΣ
Β ΠΟΥΤΙΝ: Ο ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΥ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΥ;

Του Πάνου Ιγνατίου. (Μοσχα)

Η σημερινή Ρωσία δεν είναι Σοβιετική Ένωση. Ούτε ο Πούτιν είναι ένας από τους ηγέτες της. Πρέπει να ξανασκεφτούμε τη Ρωσία και να την τοποθετήσουμε στο παγκόσμιο χάρτη με νέο πρόσωπο. Ο Πούτιν, ό,τι και αν συμβεί στο μέλλον, θα καταταχθεί στην Ιστορία ως ένας από τις σημαντικότερους ηγέτες αυτής της χώρας, ο οποίος μέσα σε μια δεκαετία κατάφερε να τα την βγάλει από την κρίση και να την φέρει σε πορεία ανάπτυξης και ευημερίας, μετά την πτώχευση του 1997 που την οδήγησαν οι προηγούμενοι. Πρέπει να ξανασκεφτούμε ποιος είναι ο Πούτιν. Θα ακολουθήσουμε τον δρόμο του πανεπιστημιακού καθηγητή Stephen F Cohen σε διάλεξη του με τίτλο Rethinking Putin στις ΗΠΑ.

Ο καθηγητής με την αφαιρετική μέθοδο τοποθετεί ερωτήματα τι δεν είναι ο Πούτιν για να αρχίσει την προσέγγιση του για τον Ρώσο ηγέτη.

Δεν είναι ο πολιτικός που συνέβαλε στην από- δημοκρατικοποίηση της Ρωσίας. Αυτό το έκανε ο Γιέλτσιν και οι γύρω του και το Σύνταγμα της Ρωσίας το έγραψαν οι Αμερικανοί. Εκείνη την περίοδο οι Αμερικανοί αξιωματούχοι και ο Λευκός Οίκος έμπαιναν πιο συχνά στα γραφεία των υπουργών από ό,τι οι ίδιοι οι υπουργοί και έκαναν ό,τι ήθελαν.

Δεν είναι ο ηγέτης που έφερε τη διαφθορά και την κλεπτοκρατία στη Ρωσία. Ο Γιέλστιν και ο Λευκός Οίκος έφεραν το χάος στη χώρα.

Δεν είναι ο ηγέτης που διέταξε δολοφονίες αντιπάλων ή δημοσιογράφων και δεν υπάρχουν αποδείξεις για αυτά, παρά μόνο κακόβουλες φήμες. Το παρακράτος αναπτύχθηκε από τις μέρες του Γιέλτσιν και συνέχισε τη δράση του και μετά.

Δεν διέταξε την επέμβαση στις εκλογές των ΗΠΑ ή την πειρατεία στην ηλεκτρονική διακυβέρνηση ή στον υβριδικό πόλεμο, όπως τον κατηγορούν και δεν υπάρχει καμία απόδειξη για αυτό.

Δεν υπήρξε ποτέ αντί- Αμερικανός ή αντί -δυτικός, αλλά διαμορφώθηκε στην πορεία των χρόνων αυτό που είναι σήμερα.

Δεν είναι Νέο –Σοβιετικός ηγέτης και ούτε θέλει να αναγεννήσει την ΕΣΣΔ. Είναι πολύ επικριτικός κατά του Λένιν και του Στάλιν. Δεν είναι επιθετικός ηγέτης στην εξωτερική πολιτική ούτε τον έχει καθορίσει η υπηρεσία του στην KGB, σύμφωνα με τον καθηγητή ο οποίος υπέδειξε κάποια στοιχεία που θα μπορούσαν να αποτελέσουν μέρος μια έντιμης βιογραφίας.

Ο Γιέλτσιν παρά τα πολλά λάθη του, έκανε και κάτι καλό. Έφερε τον Πούτιν από τη Αγία Πετρούπολη και όταν ανέλαβε το τιμόνι, βρήκε μια χώρα σε κατάρρευση και έτοιμη να διαλυθεί ακόμη και ως Ομοσπονδία. Κατάφερε να την ανασυγκροτήσει, να την σταθεροποιήσει και να αρχίσει την ανάπτυξη. Ακόμη μέχρι και το 2008 στους δρόμους της Μόσχας κυκλοφορούσαν πεπαλαιωμένα αυτοκίνητα Lada,τα οποία ήταν η πλειοψηφία των οχημάτων. Όμως μέχρι το 2016 άρχισαν να εξαφανίζονται και να αντικαθίστανται από πανάκριβα αυτοκίνητα της ΕΕ ή της Ιαπωνίας.

Κατάφερε να αποτρέψει μελλοντικές καταρρεύσεις. Διαχειρίστηκε το δημοκρατικό έλλειμμα με στόχο να αντικαταστήσει την κάθετη εξουσία, όπως τη βρήκε με βάση το Σύνταγμα που έγραψαν οι Αμερικανοί με ισχυρές εξουσίες στον πρόεδρο.

«Χρειαζόταν ένα συναινετικό αφήγημα για να συγκεράσει τις τσαρικές, σοβιετικές και μετά- σοβιετικές εποχές, χωρίς όμως να επιβάλει μια μόνο εκδοχή της Ιστορίας». Δεν είχε αυτό το δικαίωμα ηθικά, αλλά ήταν επικίνδυνο να οδηγήσει το λαό σε εσωτερική σύγκρουση και γιατί όχι και σε εθνοτικές, θρησκευτικές και ταξικές αντιπαραθέσεις. «Χρειαζόταν την δυτική υποστήριξη για να καταφέρει να προχωρήσει στον εκσυγχρονισμό της οικονομίας. Ήθελε η Ρωσία να είναι μια μεγάλη ήπια δύναμη αλλά όχι υπερδύναμη». Άλλωστε δεν μπορούσε κάτι τέτοιο.

Ποτέ δεν ευνοούσε τον απομονωτισμό του σιδηρούν παραπετάσματος, ούτε την εσωστρέφεια. Αντίθετα, είναι διεθνικός και έτσι είναι οι περισσότεροι Ρώσοι. Η βασική ιδέα του καθηγητή είναι ότι ο Πούτιν ξεκίνησε ως υπέρ- δυτικός ηγέτης, Ευρωπαίος ηγέτης και με τη πάροδο του χρόνου επανεξέτασε τον εαυτό του υπό το φως μιας πολύ πιο παραδοσιακής ρώσικης κοσμοθεωρίας. Αυτή είναι πιο σύμφωνη με τους Ρώσους ψηφοφόρους του σήμερα. Είναι η φωνή της ταυτότητας του ρωσικού τρόπου ζωής.


Ο καθηγητής Stephen F Cohen εξετάζοντας δυο κεφάλαια, που είναι και τα αγαπημένα των δυτικών ΜΜΕ και του κοινού, όπως οι ομοφυλόφιλοι, οι Εβραίοι αλλά και οι λεγόμενοι αντί- γκέι νόμοι στη Ρωσία που δεν διαφέρουν σε τίποτε από αυτούς των 13 αμερικανικών πολιτειών. Οι σχέσεις Ρωσίας και Ισραήλ απασχολούν το κοινό. Στα χρόνια διακυβέρνησης του Πούτιν υπάρχουν πολύ καλύτερες συνθήκες συνεργασίας παρά πριν στην Ρώσικη Ιστορία. Υπάρχει περισσότερη ελευθερία, λιγότερος επίσημος αντισημιτισμός, περισσότερη προστασία, πιο επίσημος θαυμασμό για το Ισραήλ και περισσότερη αλληλεπίδραση να προχωρούν μπροστά και πίσω.

Έχει ενδιαφέρον η προσέγγιση του καθηγητή σύμφωνα με τους αναλυτές, όπως και στα βιβλία του, όταν τάχθηκε εναντίον στον Ψυχρό Πόλεμο και τώρα στο Νέο Ψυχρό Πόλεμο, αλλά οι Ρώσοι αναλυτές αναρωτιούνται αν με αυτή του την προσέγγιση θα πρέπει να νιώθει όπως ο Γαλιλαίος ενώπιον της Ιερής Εξέτασης, όταν έκανε τις παρουσιάσεις του έργου του. Είναι ένδειξη μεγάλου θάρρους να διατυπώσει τις απόψεις του απέναντι σε αμερικάνικο ακροατήριο. Κανένας δεν θα πυροβολούσε πισώπλατα τον καθηγητή, αλλά η άποψη και η μέθοδος για επιβολή μιας ενιαίας επίσημης συναίνεσης ήταν πολύ λιγότερο αποτελεσματικές από τα σύγχρονα ισοδύναμα τους. Οι τεχνικές επιβολής συμμόρφωσης (πειράματα συμμόρφωσης ) τόσο διαδεδομένες στην σύγχρονη δυτική κοινωνία. Υπήρχε περισσότερη ανάγνωση και σκέψη στη σοβιετική κοινωνία από ό,τι υπάρχει σήμερα στην αγγλοσαξονική αυτοκρατορία. Σε μια δικτατορία σου λένε κλείστε το στόμα ενώ σε μια δημοκρατία λένε συνεχίστε να μιλάτε, αν λάβουν υπόψη τι λέτε.

Έχουν ενδιαφέρον τα σημεία στην διάλεξη του καθηγητή που λέει ότι ο Πούτιν ήταν πάντα φιλοδυτικός. Ποιος το λέει αυτό; Μόνο οι στενοί φίλοι και συνεργάτες του το γνωρίζουν και θα πρέπει να συνδυαστεί με άλλο σημείο που μιλά για την εποχή που ήταν στην KGB.

Ποιος γνωρίζει για την KGB; Υπάρχει μια τεράστια παραπληροφόρηση για την KGB στη Δύση. Για τον μέσο Αμερικάνο, ένας πράκτορας της είναι ένας άντρας που ονομάζεται Βλαδίμηρος ο οποίος έχει χαλύβδινα γαλάζια μάτια, χτυπάει αντιφρονούντες, κλέβει σύγχρονες τεχνολογίες των δυτικών, κατασκοπεύει τις συζύγους των πολιτικών (και μπορεί να τις ρίχνει και στο κρεβάτι), είναι ένας σκληροπυρηνικός κουμουνιστής που ονειρεύεται να αποδράσει από τη χωρά του ή να εισβάλει στις ΗΠΑ, μιλά με χοντρή ρώσικη προφορά και με αγένεια. Μπορεί να είναι κάτι άλλο, όπως η Άννα Κατσένκο ή η Άννα Τσάπμαν, μια παραπλανητική Ρωσίδα κούκλα του σεξ, που παρασύρει τους δυτικούς στην προδοσία της πατρίδας τους. Αυτά τα στερεότυπα είναι τόσο ακριβή, όσο ο James Bond είναι ακριβής αναπαράσταση του ΜΙ6. Η πραγματικότητα δεν θα μπορούσε να είναι πιο διαφορετική.

«Η Σοβιετική KGB ήταν πρωτίστως μια τεράστια γραφειοκρατία με εντελώς διαφορετικές και ξεχωριστές διευθύνσεις, τμήματα και άλλα τμήματα. Σε μια από αυτές, ασχολούνταν με αντιφρονούντες και πολιτικούς ακτιβιστές, κυρίως το 9ο τμήμα της 5ης διεύθυνσης, αλλά και μέσα σε αυτό το τμήμα της 5ης διεύθυνσης, σύμφωνα με τα αρχεία της, υπήρχαν και άλλα υπό -τμήματα και τμήματα που ασχολούνταν με νόμιμες δράσεις κατά της τρομοκρατίας ( όπως οι περιπτώσεις των Τσετσένων ). Άλλα τμήματα ασχολούνταν με την οικονομική ασφάλεια, τις εσωτερικές αντιθέσεις, την προστασία πολιτικών και άλλων δημοσίων υπαλλήλων και επιστημόνων. Ο Πούτιν ήταν ένας αξιωματικός και όχι πράκτορας. Τους υπαλλήλους αξιωματικούς τους επέλεξε η KGB ανάμεσα σε πολλούς και ανάμεσα στους καλύτερους. Αυτοί οι υπάλληλοι προσλαμβάνονταν από την PGU, τη διεθνή υπηρεσία και ο ίδιος ο Πούτιν αποκάλυψε πρόσφατα σε συνέντευξη του ότι εργαζόταν στο πιο ευαίσθητο τμήμα της PGU, το τμήμα S που ήταν το πιο απόρρητο και διαχωρίστηκε από τα όλα τα άλλα».

Παραδοσιακά σε αυτό τα τμήμα εργάστηκαν οι καλύτεροι. Το ζητούμενο, όμως, είναι να εξετάσει κάποιος τι είναι αυτά τα προσόντα και δεξιότητες που χρειάζεται κάποιος για να βρεθεί σε αυτό το τμήμα. Σίγουρα πρέπει να είναι φωτισμένος και αξιόπιστος. Επίσης, σ’ αυτό το τμήμα, ένας αξιωματικός του πρέπει να είναι κορυφαίος σε αυτό που εργάζεται.

Ο Πούτιν ήταν και το καλλιέργησε όταν πήγε στο Βερολίνο, έκανε μετεκπαίδευση και ασχολήθηκε επισταμένα με θέματα που αφορούν τη Γερμανία και ευρύτερα την Ευρώπη. Δεδομένου ότι η Ευρώπη ήταν και παραμένει αποικία των ΗΠΑ, οι Σοβιετικοί είχαν πει ότι η Δύση είναι ο εχθρός. Οι αξιωματικοί της PGU έπρεπε να κατανοήσουν, μελετώντας τη Δύση, γιατί και με ποιο τρόπο ήταν εχθρός . Στην πράξη αυτό σημαίνει όχι μόνο να γνωρίζουν και να κατανοούν τις επίσημες πολιτικές, πολιτιστικές, κοινωνικές, οικονομικές πραγματικότητες της πολιτείας του εχθρού, αλλά και τις πραγματικές σχέσεις εξουσίας μέσα στην πολιτεία.

Μια τέτοια κατανόηση δεν είναι μόνο χρήσιμη για να προσεγγίσουν και να αξιολογήσουν την πιθανή ικανότητα του κάθε ατόμου με το οποίο αλληλεπιδρούν, αλλά κυρίως να κατανοήσουν σε ποιο περιβάλλον πρέπει να λειτουργεί αυτό το άτομο. Οι αξιωματικοί αυτής της υπηρεσίας είχαν απεριόριστη πρόσβαση σε όλες τις πήγες πληροφοριών της Δύσης και φρόντιζαν, άλλοι να εξασφαλίζουν ακριβείς και έγκυρες πληροφορίες για όλες τις χώρες, Εξάλλου είναι γνωστό πως όταν έχεις την πληροφορία μπορείς να ελέγχεις τα πάντα. Είχαν ακόμη ταξινομημένες αντί- σοβιετικές εκθέσεις και είχαν μελετήσει ολόκληρη την αντί- σοβιετική λογοτεχνία που έφτανε ως πληροφορία στους πολίτες και πολιτικούς των χωρών τους. Ήταν απόλυτα ρεαλιστές και γνώριζαν τι είχαν να αντιμετωπίσουν μπροστά τους. Ήταν αξιωματικοί της σύγκρουσης και ήταν πολιτικά διορισμένοι και επιλεγμένοι. Για αξιωματικούς, όπως ο Πούτιν, ήταν ζωτικής σημασίας να κατανοήσουν ουσιαστικά την πραγματικότητα και αυτό ήταν μεγάλης σημασίας ικανότητα.

Μετά, ένας αξιωματικός αυτής της υπηρεσίας θα έπρεπε να είναι πολύ ενθουσιώδης και πολύ, μα πάρα πολύ, συμπαθής σε όλους και να εκπέμπει θετική ενέργεια. Το να χαίρεται κάποιος να είναι μαζί με αυτά τα άτομα είναι κρίσιμη ικανότητα για ένα αξιωματικό πληροφοριών. Αυτοί οι άνθρωπο είναι καλοί ακροατές, καλοί φίλοι, σύντροφοι και ξέρουν πως να σε κάνουν να τους συμπαθήσεις. Ξέρουν τι ακριβώς θέλει ο άλλος να ακούσει, τι θέλει ο άλλος να δει και ποιες λέξεις και ενέργειες θέτουν τον άλλο απέναντι τους σε χαλαρή και εμπιστευτική λειτουργία. Τώρα, συνδυάστε αυτά και έχετε μπροστά σας ένα άνθρωπο που είναι κορυφαίος στον τομέα του σε θέματα της Δύσης και είναι εκπαιδευμένος για να του αρέσουν οι δυτικοί. Πόσο πιθανόν είναι αυτός ο άνθρωπος να έχει αυταπάτες για τη Δύση; Τι θα γινόταν αν αυτός ο άνθρωπος έχει αμφιβολίες για τη Δύση; Θα τις δείξει; Δεν είναι πολύ πιθανό αυτό. Το πιθανότερο είναι ότι ο Πούτιν «έπαιξε τον ρόλο του φίλου των δυτικών» για όσο το δυνατόν περισσότερο και τον εγκατέλειψε όταν πλέον δεν ήταν παραγωγικός και αποδοτικός. Με αυτή την κίνηση έθεσε τον εαυτό του σε ανακατασκευή ενώπιον της κυρίαρχης ρωσικής κοινής γνώμης. Ο στόχος αυτής της ευθυγράμμισης ήταν η παρενέργεια.

Όλα τα παραπάνω έχουν νόημα, ακόμα και όταν ο καθηγητής λέει ότι «ήταν νέος και άπειρος ηγέτης». Υπάρχει μεγάλη διαφορά από το να είναι κάποιος εξειδικευμένος αξιωματικός σε αυτή την υπηρεσία και να κυβερνά την Ρωσία στη συνέχεια. Ακόμα και αν ο Πούτιν έχασε μερικές από τις αυταπάτες του, θα είναι επειδή η Δύση άλλαξε πάρα πολύ από τη δεκαετία του 80 μέχρι το 2010. Αλλά ο Ρώσος πρόεδρος γνωρίζει ότι για να εφαρμόσει κάποια από τα σημεία του καθηγητή, χρειάζεται τη βοήθεια της Δύσης ή τουλάχιστον την λιγότερη επέμβαση της στα προβλήματα της χώρας του.

Αλλά για να πιστέψει κάποιος που είχε πλήρη πρόσβαση στις πληροφορίες για τους δυο πολέμους στη Τσετσενία θα είχε πολλές ψευδαισθήσεις για τα πραγματικά συναισθήματα της Δύσης απέναντι στη Ρωσία είναι εντελώς λανθασμένη.

Αλλά για να πιστέψει κάποιος που είχε πλήρη πρόσβαση στις πληροφορίες για τους δυο πολέμους στη Τσετσενία, θα είχε πολλές ψευδαισθήσεις για τα πραγματικά συναισθήματα της Δύσης απέναντι στη Ρωσία. Αυτή η αίσθηση είναι εντελώς λανθασμένη. Στην πραγματικότητα όσοι γνωρίζουν ή θέλουν να μάθουν πραγματικά τι έγινε από το 1990 και μετά, θα καταλάβουν ότι η Δύση θέλησε να έχει όλους τους Ρώσους ως δούλους, ή ακριβέστερα όπως το είχε διατυπώσει ο γερουσιαστής McCain, τους ήθελε βοηθούς σε βενζινάδικα. Τι σημαίνει αυτό; Ότι προσβλέπουν την κατάκτηση των ενεργειακών πηγών της χώρας για να τους θέσουν υπό τον έλεγχο τους. Αυτό που επιχείρησε και ο Χίτλερ.

Ο Πούτιν είχε δήλωσε ότι «δεν θέλουν να μας ταπεινώσουν. Θέλουν να μας υποτάξουν. Θέλουν να λύσουν τα προβλήματα τους με δικά μας έξοδα και θέλουν να μας υποτάξουν στη δική τους επιρροή». Και είχε προσθέσει πως «κανένας δεν το πέτυχε αυτό και κανένας δεν θα το πετύχει στο μέλλον». Δυστυχώς αυτή είναι η αληθινή εκτίμηση του Πούτιν για τις προθέσεις της Δύσης. Αυτό δεν το ανακάλυψε ξαφνικά το 2014, μετά τα γεγονότα στην Ουκρανία. Φαίνεται ότι το γνώριζε, αλλά άρχισε να το λέει ανοιχτά από το 2014 και μετά το πραξικόπημα στην Ουκρανία το οποίο υποστήριξαν ανοιχτά οι ΗΠΑ. Επιπλέον, μέχρι το 2014, ο Πούτιν πέτυχε την ανάπτυξη, απέμεινε να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις και δεν χρειαζόταν τη Δύση.

Ας δούμε τώρα την άποψη Πούτιν για τη σοβιετική ιστορία, την ιστορική συναίνεση και την Ρωσία ως μεγάλη δύναμη και όχι ως υπερδύναμη. Οι αξιωματικοί της PGU είχαν πλήρη πρόσβαση σε βιβλία ιστορίας, μυστικά αρχεία, απομνημονεύματα και πολλά άλλα και ήταν υποχρεωμένοι να τα μελετούν και να μιλούν αναλυτικά με τους δασκάλους και τους συναδέλφους τους για να κατανοήσουν την πραγματικότητα.

Προφανώς, ο Πούτιν δεν είχε αυταπάτες για το σοβιετικό παρελθόν και ούτε είχε αυταπάτες για τη Δύση. Το γεγονός ότι αναφέρθηκε στη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης ως «καταστροφή που ήταν εντελώς περιττή», δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι δεν γνώριζε όλες τις φρίκες, τις τραγωδίες, τα απόβλητα, τη διαφθορά ,την υποβάθμιση της πολιτικής ζωής και όλα τα «καλά» του σοβιετικού καθεστώτος. Γνώριζε επίσης τις τεράστιες επιτυχίες και νίκες, τα επιτεύγματα που αποτελούν μέρος της ιστορικής πορείας της σοβιετικής εποχής.

Το σημαντικότερο είναι ότι συνειδητοποιεί την απόλυτη καταστροφή που επέφερε αυτός ο κατακλυσμός κοσμογονικών διαστάσεων που αντιπροσωπεύει και ήταν συνέπεια της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης για όλους τους λαούς της πρώην ΕΣΣΔ και ποιος ήταν ο απόλυτος εφιάλτης για τη Ρωσία να ζήσει σε μια δεκαετία πλήρους αποικίας το θείου Σαμ! Ο Πούτιν σπούδασε αρκετό Χέγκελ για να κατανοήσει ότι οι φρικαλεότητες της δεκαετίας του ’90 ήταν το αποτέλεσμα των εσωτερικών αντιφάσεων της τσαρικής Ρωσίας. Με απλά λόγια, ο Πούτιν κατανόησε ότι η Ρωσία δεν θα έπρεπε ξανά να μετατραπεί σε αυτοκρατορία, γιατί κατανόησε τους εγγενείς κινδύνους να είναι αυτοκρατορία και το απέρριψε μαζί με την πλειοψηφία των Ρώσων πολιτών. Να είναι ισχυρή σεβαστή και ανεξάρτητη χώρα; ΝΑΙ! Αλλά αυτοκρατορία ποτέ ξανά. Δεν θέλει κάτι τέτοιο ο Πούιτν για τη χωρά. Αυτό είναι το θεμελιώδες της εξωτερικής πολιτικής του και αντιδρά μόνο όταν και όπως επηρεάζονται τα συμφέροντα της χώρας του.

Η Ρωσία δεν θέλει να έχει εμπλοκή σε κάθε γωνιά της γης με την μεσαιωνική ιδεολογία που χαρακτηρίζει κάποιες χώρες, είτε είναι υπερδυνάμεις είτε είναι μικρότερες αλλά όχι πάντως κανονικές χώρες. Οι Ρώσοι διπλωμάτες έχουν εξηγήσει πολλές φορές ποιος είναι ο στόχος της ρώσικης πολιτικής, να μετατρέψουν τους εχθρούς σε ουδέτερους πρώτα, σε συνεργάτες και φίλους μετά, και σε σύμμαχους αργότερα σε ένα πολύ- πολικό κόσμο. Ο Πούτιν δεν θέλει τη χώρα του απομονωμένη. Θέλει μια νέα πολύ- πολική διεθνή Τάξη κυριάρχων χωρών. Δεν είναι αφελής ιδεαλιστής φιλόλογος, αλλά αυτό πιστεύει ότι είναι το καλύτερο για τη χώρα του και τον λαό της.

Για αυτό ο αναλυτής χαρακτηρίζει τον Πούτιν ως Πατριωτικό Διεθνιστή. Αναφορικά με τους ομοφυλόφιλους, τους Εβραίους και τους ενδοιασμούς του καθηγητή, αυτές οι μειοψηφίες δεν τυγχάνουν κακής μεταχείρισης από την πολιτεία ή την κοινωνία. Αντίθετα βρίσκονται σε πολύ καλύτερη θέση από πολλές χώρες. Στη Δύση, η «θεραπεία» ή η μεταχείριση αυτών των δυο μειοψηφιών θεωρείται το μέτρο της ανθρωπιάς, της καλοσύνης, του πολιτισμού και της νεωτερικότητας του δυτικού πολιτισμού. Αν στη Δύση η ιδιαίτερη μεταχείριση αυτών των δυο μειονοτήτων είναι το σημαντικότερο στο σύμπαν, στη Ρωσία αντιμετωπίζεται με διαφορετικό τρόπο καθώς δεν θέλουν να προσδώσουν σε αυτό την αρνητική ενέργεια ότι αντιμετωπίζονται ως ειδική περίπτωση σε σχέση με άλλες μειονότητες. Το ενδιαφέρον για τις πλειοψηφίες δεν αναιρεί το ενδιαφέρον για άλλες μειοψηφίες. Ή συνεπάγεται παραμέληση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών. Το ενδιαφέρον για τις μειονότητες περιλαμβάνει όλες τις μειονότητες συμπεριλαμβανόμενων και αυτών των δυο που δεν είναι «πιο ίσες από άλλες»

Αρκετοί δεξιόστροφοι αλλά και αριστερόστροφοι δεν κατανοούν τον Πούτιν. Ο ίδιος είχε πει σε μια συνέλευση Εβραίων στη Μόσχα ότι το 85% των Μπολσεβίκων ήταν Εβραίοι. Ο ίδιος Πούτιν που συνέτριψε τους Εβραίους ολιγάρχες που βρίσκονταν γύρω από τον Γιέλτσιν όταν χρεοκόπησε η χώρα είναι ο ίδιος που αγνόησε όλες τις υστερίες του Νετανιάχου για το ύποπτο ρόλο δήθεν της Ρωσία στη Σύρια. Είναι ο ίδιος που ξέφυγε από τον δρόμο του για να προστατεύει τους Ρώσους Εβραίους στη Ρωσία και που θεωρεί ότι οι Ρώσοι και οι Εβραίοι ενώνουν για πάντα την κοινή μνήμη τους από την φρίκη του μεγάλου πολέμου.

Είναι αρκετοί Ρώσοι που θέλουν η Ρωσία να καταγγείλει το Ισραήλ για τις μεθόδους που χρησιμοποιεί για παρανομίες, ρατσισμό, ότι είναι αδίστακτοι, κάνουν γενοκτονίες, εποικίζουν την γη άλλων, δημιουργούν κόλαση για τους γείτονες τους. Και είναι αρκετοί Ρώσοι που αισθάνονται ότι οι Ρώσοι Εβραίοι Μπολσεβίκοι είναι αυτοί που κυνηγούσαν ανελέητα τους Ρώσους Χριστιανούς και άλλες εθνότητες και θρησκευτικές μειονότητες στη Ρωσική Επανάσταση και ξέρουν πως η προσαρμογή τους με τους Εβραίους στη νέα εποχή είναι σχεδόν βίαιη, αλλά δεν δημιουργούν θέματα μειονοτήτων.

Η ενοχή με την ένωσηη,η τιμωρία όλων για τις πράξεις κάποιων, ο αποδιοπομπαίος τράγος, ο φαύλος διωγμός των μειονοτήτων στο όνομα κάποιου ιδεώδους έχουν δοκιμαστεί στη Ρωσία, στην Ευρώπη, στη Δύση και αλλού. Τόσο οι ναζί όσο και οι σοβιετικοί προκάλεσαν φρίκες και πόνο στους λαούς των χωρών που έδρασαν. Ο Πούτιν γνωρίζει το κακό που μπορούν να προκαλέσουν οι ακραίοι εθνικισμοί και ξέρει πως η Ρωσία δεν αντέχει πλέον άλλες εθνικιστικές συγκρούσεις, όπως αυτές του 90 που διέσπασαν τη χώρα.

Παράδειγμα είναι η Ουκρανία που χωρίστηκε από τις εθνικές συγκρούσεις. Ο Πούτιν προσπαθεί να ενώσει όλες τις μειονότητες και πλειοψηφίες της Ρωσίας μαζί με Χριστιανούς, Μουσουλμάνους, Εβραίους και πολλούς άλλους και γνωρίζει ότι χωρίς αυτή την ενότητα, η χώρα θα διαλυθεί. Ο κάθε ένας από αυτές τις μειονότητες μπορεί να ονειρευτεί ότι θα εκδιώξει τις άλλες μειονότητες, αλλά ο Πούτιν και οι γύρω του θα χρησιμοποιήσουν όλα τα εργαλεία που έχουν για να το αποτρέψουν. «Για αυτό ο Πούτιν είναι ο πατριωτικός διεθνισμός».

Την ίδια στιγμή, η Δύση είναι κολλημένη στους παλιούς ιδεολογικούς της τρόπους. Ο Ιμπεριαλισμός, ο εθνικισμός και ο μεσσιανικός αποκλεισμός από τη μια μεριά και η πλήρης παράδοση στον μεταμοντερνισμό, το πολιτισμικό αυτό- μίσος, η ασήμαντη πολιτική μειονότητα και ο ηθικός σχετικισμός από την άλλη μεριά. Για αυτό και τα στρατόπεδα της σύγκρουσης στη Δύση δεν μπορούν να καταλάβουν τι θέλει να κάνει ο Πούτιν.

Ο καθηγητής έχει δίκαιο στη διάλεξη του και ο πραγματικός Πούτιν δεν έχει να κάνει σε τίποτε με τον Πούτιν που παρουσιάζουν τα δυτικά ΜΜΕ. Ποιος θα ακούσει, όμως, τον καθηγητή Κοεν; Κανένας, τουλάχιστον μέχρι να αρχίσει η κατάρρευση της εξουσίας και των συμφερόντων που αντιπροσωπεύουν. Στις επόμενες εκλογές ο Πούτιν θα είναι ο αδιαφιλονίκητης πρόεδρος. Το πρόβλημα, όμως, στη Ρωσία θα εμφανιστεί μετά τον Βλάντιμιρ Πούτιν.

 

Geopolitics.gr

Related Post

Leave a comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *