ΑΠΟΨΕΙΣ
ΑΦΙΕΡΩΜΑ: ΕΓΧΡΩΜΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ (Γ’ ΜΕΡΟΣ)

Οι Έγχρωμες Επαναστάσεις σημειώνονται πάντα σε χώρες με στρατηγικής σημασίας φυσικούς πόρους όπως φυσικό αέριο, πετρέλαιο, στρατηγικά εδάφη για εγκατάσταση στρατιωτικών βάσεων και κατοχή περιοχής γεωστρατηγικού ενδιαφέροντος. Επίσης δεν είναι τυχαίο ότι σε αυτές τις χώρες επικρατούν φίλα προσκείμενες προς το σοσιαλισμό κυβερνήσεις (ο εθνικοσοσιαλισμός αποτελεί και αυτός μορφή του) με αντι-ιμπεριαλιστικά καθεστώτα. Τα κινήματα που προωθούνται από τις Υπηρεσίες των ΗΠΑ είναι αντικομμουνιστικά, αντισοσιαλιστικά και φίλα προσκείμενα προς την ιμπεριαλιστική, καπιταλιστική και διεθνιστική θεώρηση των ΗΠΑ.

Επί παραδείγματι η Γεωργία, με τις γνωστές πορείες εναντίον της Ρωσίας και τον πόλεμο που ακολούθησε, είναι το πιο σημαντικό προγεφύρωμα των ΗΠΑ στον Καύκασο, διότι:

– Η Γεωργία είναι ένα βασικό στοιχείο του «Καυκάσιου Ισθμού», μέσω του οποίου η Ρωσία αποκτά άμεση επαφή με το Ιράν, με το οποίο θέλει να δημιουργήσει μια στρατηγική σχέση.

– Η Γεωργία είναι μια βάση για τη συσσώρευση και εγκατάσταση δυνάμεων και προβολή ισχύος σε ολόκληρη την περιοχή της Κασπίας, συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας.

– Η Γεωργία είναι μια χώρα διέλευσης για τους ενεργειακούς πόρους από την Κασπία προς την Ευρώπη.

Ακολουθώντας το κύριο καθήκον της αμερικάνικης γεωπολιτικής που σχετίζεται με τη Ρωσία και την Κασπία, οι ΗΠΑ πήραν τη Γεωργία από τα τελευταία απομεινάρια της γεωπολιτικής επιρροής της Ρωσίας και πλέον αυτή υπόκειται στο δικό τους άμεσο γεωπολιτικό έλεγχο. Ωστόσο αυτό δεν ήταν το μόνο παράδειγμα καθώς η περίπτωση της Γεωργίας αποτέλεσε παράδειγμα προς μίμηση.

Κατά τα τελευταία 20 χρόνια, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ μετέτρεψαν την Ουκρανία σε μια χώρα εχθρική προς τη Ρωσία, επίσης, μέσω της εφαρμογής των τεχνολογιών «κεντρώου δικτύου». Το πραξικόπημα του 2014 και ο εμφύλιος πόλεμος του 2014-2015 ξεκίνησαν από τις ΗΠΑ, οι οποίες παρείχαν επίσης πληροφοριακή, οικονομική και στρατιωτική υποστήριξη. Η εσωτερική και εξωτερική πολιτική της Ουκρανίας είναι πλέον απολύτως αντιρωσικού χαρακτήρα.

Στόχοι Μη βίαιων Πολέμων 

Τα βασικά γεωγραφικά σημεία τα οποία στοχοποιούνται από τις ΗΠΑ αυτή τη στιγμή μέσω των μη βίαιων τακτικών είναι η ρωσική περιφέρεια. Οι ΗΠΑ επιδιώκουν να δημιουργήσουν άμεσο στρατιωτικό και στρατηγικό έλεγχο επί του Αζερμπαϊτζάν και της Αρμενίας. Οι ηγέτες του Αζερμπαϊτζάν είναι βέβαιοι ότι οι διαδηλώσεις της αντιπολίτευσης τον Μάρτιο του 2011 ήταν σχεδιαζόμενες προσπάθειες για να αντιταχθούν στην υπάρχουσα συνταγματική τάξη και οργανώθηκαν από το εξωτερικό.

Κατά δεύτερον προκειμένου να εξασφαλιστεί η συνεργασία με την ΕΕ, και ιδιαίτερα με τη Γερμανία, οι ΗΠΑ δημιούργησαν ένα cordon sannitaire (κλοιός καραντίνας) που εκτείνεται από τις ψυχρές βόρειες θάλασσες, μέσω των χωρών της Βαλτικής, την Ουκρανία και τη Μολδαβία, προς τη Γεωργία. Η Λευκορωσία είναι αυτή τη στιγμή ένα ρήγμα στο κλοιό, με την Πολωνία να συμπληρώνει το κενό. Η ζώνη, που αποτελείται από την Ουκρανία, τη Λετονία, τη Λιθουανία, την Εσθονία, τη Μολδαβία και τη Γεωργία, που κόβει τη Ρωσία μακριά από την Ευρώπη, δημιουργήθηκε από τις ΗΠΑ, προκειμένου να επιτύχουν τους κορυφαίους γεωπολιτικούς στόχους τους μέσω της διαδοχικής έναρξης των Έγχρωμων Επαναστάσεων σε αυτές τις χώρες, ως μέρος του πολέμου «κεντρώου δικτύου» κατά της Ρωσίας.

Το Ουζμπεκιστάν και η Κιργιζία θα παραμείνουν βασικές γεωπολιτικές πλατφόρμες παρουσίας των ΗΠΑ στην Κεντρική Ασία. Οι ΗΠΑ δεν θα εγκαταλείψουν ποτέ την πρόθεση να καθιερώσουν τον πλήρη έλεγχο στην περιοχή. Θα αποσταθεροποιήσουν περιοδικά την κατάσταση εκεί, προκειμένου να λάβουν τον έλεγχο του Ουζμπεκιστάν και της Κιργιζίας.

Συνήθως αυτές οι αποτυχημένες «βελούδινες» απόπειρες πραξικοπήματος του είδους που παρατηρήθηκε στο ουζμπεκικό Αντιτζάν, είτε η κάπως συγκεχυμένη «επαναστατική αλληλουχία» στην Κιργιζία, ακολουθούνται από σκληρότερα σενάρια. Το επίπεδο της πίεσης αυξάνεται σταδιακά. Το «βελούδινο» σενάριο αντικαθίσταται από μια πιο σκληρή γραμμή, συμπεριλαμβανομένων συγκρούσεων με την αστυνομία, θυμάτων που μετατρέπονται σε σύμβολα, πογκρόμ και, εν συνεχεία, κατά κανόνα, η κατάσταση έχει αποσταθεροποιηθεί όσον αφορά τις εθνικές γραμμές, δεδομένου ότι είναι το πιο δύσκολο είδος σύγκρουσης για επίλυση. Οι δράσεις αυτές συνοδεύονται από παράλληλη δημιουργία αρκετών επίκεντρων κοινωνικής αστάθειας, αύξησης των οικονομικών προβλημάτων, διαταραχών της κοινωνικής κατάστασης, καθώς και μια γενική εσωτερική πολιτική πόλωση. Ο στόχος είναι να αναγκάσει τους ηγέτες των χωρών αυτών να συμφωνήσουν ότι έχουν χάσει τον έλεγχο, ότι δεν έχουν πλέον ισχύ. Το αποτέλεσμα είναι η εθνική κυριαρχία να περνά υπό τον έλεγχο των ΗΠΑ.

Η Έγχρωμη Επανάσταση, εφόσον είναι επιτυχής ή ημι-επιτυχής, ακολουθείται από πιο άμεσες προσεγγίσεις που μπορούν τελικά να οδηγήσουν σε στρατιωτικές επιχειρήσεις, όπως στο Ιράκ και στη Λιβύη. Η Ρωσία, ως η μεγαλύτερη πυρηνική δύναμη, θεωρείται από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ ένας από τους κύριους γεωπολιτικούς αντιπάλους. Το τρέχον κομβικό σημείο των γεωπολιτικών στόχων των ΗΠΑ είναι μια αλλαγή καθεστώτος στη Ρωσία, που αποτελείται από την καθαίρεση του Βλαντιμίρ Πούτιν και της ομάδας του από την εξουσία. Η ανάλυση δείχνει ότι αυτή τη στιγμή η Ουκρανία, ο Καύκασος και η Κεντρική Ασία είναι οι πιο συμφέρουσες θέσεις για τις ΗΠΑ, τις οποίες θα χρησιμοποιήσουν προκειμένου να αυξήσουν τις πιέσεις στη ρωσική ηγεσία. Διατηρώντας τη δυνατότητα για την πρόκληση βίας σε αυτές τις θέσεις θα συνεχίσουν μέχρι να βρουν μια νέα, φρέσκια πηγή σύγκρουσης στη ρωσική επικράτεια, με προοπτική για την επιτυχή πρόκληση αποσχιστικών τάσεων, οι οποίες θα μπορούσαν να γίνουν μια σταθερή πηγή εξωγενών παραγόντων πολιτικής πίεσης για τη ρωσική ηγεσία.

Ωστόσο σήμερα αυτοί οι φοιτητές που οργάνωναν με την «επαναστατική φύση του νέου» κινήματα εναντίον του κράτους, είναι τα πρόσωπα των αντικαθεστωτικών πολιτικών κομμάτων που φιλοδοξούν να κατακτήσουν την εξουσία, αποδεικνύοντας όχι μόνο τη σχέση τους με τις παρελθοντικές πολιτικές, αλλά και την προέλευση των κινημάτων τους. Οι Έγχρωμες Επαναστάσεις σε Γεωργία και Ουκρανία αρχίζουν να ξεφτίζουν. Οι πολίτες αυτών των κρατών έχουν απογοητευτεί από τους κυβερνώντες οι οποίοι ανήλθαν στην εξουσία μέσω αυτόνομων κινημάτων τα οποία και διαπιστώνεται τώρα πως τους ξεγέλασαν. Ωστόσο το τώρα είναι πλέον αργά. Τώρα απλά επιβεβαιώνεται η λαϊκή ρήση «Μικροί δουλέψουν, Μεγάλοι πεινάσουν».

Οι Έγχρωμες Επαναστάσεις δεν αποτελούν πραγματικά αλλαγή, αφού δεν προκύπτουν μέσα από κοινωνικές ζυμώσεις, σχεδιασμό και εξέταση των δεδομένων. Οι Έγχρωμες Επαναστάσεις διαθέτουν τον νεανικό χαρακτήρα των φοιτητών, αποτελούν ένα ξέσπασμα, μία ξεκάθαρη πράξη αντίδρασης και απρογραμμάτιστης εκδήλωσης της εφηβικής ονείρωξης απόκτησης εξουσίας και ανεξαρτησίας. Τα χρώματα αυτών των εφηβικών επαναστάσεων δεν είναι τίποτα περισσότερο από το Κόκκινο, Άσπρο και Μπλε των αμερικανικών υπηρεσιών οι οποίες ανακαλύπτουν νέους και πρωτοποριακούς τρόπους για να επιβάλουν την ατζέντα της αμερικανικής αυτοκρατορίας.

Το παράδειγμα της Βενεζουέλας: Η επιμονή των δολοπλόκων της Έγχρωμης Επανάστασης 

Άλλο ένα χαρακτηριστικό των Έγχρωμων Επαναστάσεων είναι η επιμονή τους για την επίτευξη του τελικού αντικειμενικού σκοπού. Το 2003, η AEI έφτασε στη Βενεζουέλα. Ο ίδιος ο Συνταγματάρχης Helvey παρέδωσε εντατικά μαθήματα εννέα ημερών στους αντιφρονούντες για τον τρόπο που θα μπορούσαν να αποκαταστήσουν τη δημοκρατία στη χώρα. Σύμφωνα με την ετήσια αναφορά της AEI αντικαθεστωτικά πολιτικά κόμματα, ΜΚΟ, ακτιβιστές και συνδικαλιστικές οργανώσεις συμμετείχαν σε αυτά τα μαθήματα, μαθαίνοντας τεχνικές ανατροπής του «δικτάτορα». Σημειώνεται πως όλα αυτά έγιναν μόλις ένα χρόνο μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα, το οποίο είχε επιχειρηθεί από τις ίδιες ομάδες εναντίον του Προέδρου Chavez. Αυτό που ακολούθησε μετά την εμπλοκή της AEI ήταν ένας χρόνος αστικής βίας, συνεχών προσπαθειών αποσταθεροποίησης και απαίτησης δημοψηφίσματος. Οι αντικαθεστωτικοί έχασαν εν τέλει με ποσοστό 60% έναντι 40%, αλλά όπως προείπαμε ήταν προετοιμασμένοι για το ενδεχόμενο υποστηρίζοντας πως σημειώθηκε αλλοίωση του αποτελέσματος, παρά το γεγονός πως Διεθνείς παρατηρητές όπως το Carter Center και το Organization of American States επιβεβαίωσαν πως δε σημειώθηκε καμία νοθεία.

Το Μάρτιο του 2005 οι αντικαθεστωτικοί ένωσαν ξανά τις δυνάμεις τους με το AEI, αλλά αυτή τη φορά οι παλαιά πολιτική σχολή και οι ηγέτες της αντικαταστάθηκαν από επιλεγμένους φοιτητές και νέους της χώρας. Ακόμα και δύο πρώην ηγέτες της OTPOR ήρθαν από το Βελιγράδι, οι Slobodan Dinovic και Ivan Marovic, προκειμένου να συμβάλουν στην εκπαίδευση των φοιτητών για το χτίσιμο ενός κινήματος εναντίον του Προέδρου της χώρας. Την ίδια στιγμή το USAID και το NED εκτόξευσαν τη χρηματοδότηση των φοιτητικών ομάδων στα $9,000,000. Το Freedom House έστησε παράρτημα στη Βενεζουέλα για πρώτη φορά εργαζόμενο στενά με τα USAID και NED προκειμένου να παγιωθεί το αντικαθεστωτικό κίνημα και να προετοιμαστεί για τις εκλογές του 2006. Το ICNC, που είχε ως γενικό διευθυντή τον πρώην Πρόεδρο του Freedom House, Peter Ackerman, επίσης άρχισε την εκπαιδευτική του δραστηριότητα προς τα νεανικά κινήματα των αντικαθεστωτικών με εντατικούς κύκλους εκπαίδευσης και σεμινάρια στις τεχνικές ανατροπής.

Εκείνη τη χρονιά οι νεοεκπαιδευμένοι φοιτητές ξεκίνησαν την επανάστασή τους. Ο στόχος ήταν να παρακωλύσουν την εκλογική διαδικασία και να γεννήσουν ένα σενάριο νοθείας, ωστόσο απέτυχαν. Ο Chavez κέρδισε με ποσοστό 64% σε μία επιβλητική νίκη. Το 2007 το κίνημα επανήλθε σε αντίδραση της κυβερνητικής απόφασης να μην ανανεώσει την τηλεοπτική άδεια ενός ιδιωτικού σταθμού, του RCTV, ο οποίος ήταν φίλα προσκείμενος προς τους αντικαθεστωτικούς. Οι φοιτητές βγήκαν στους δρόμους με τις αφίσες στα χέρια και με τη βοήθεια των mainstream μέσων προσέλκυσαν το διεθνές ενδιαφέρον.

Αρκετοί από αυτούς επιλέγησαν ξανά από τις ΗΠΑ και απεστάλησαν στο Βελιγράδι για νέα εκπαίδευση τον Οκτώβριο του 2007. Ο ηγέτης της φοιτητικής νεολαίας Yon Goicochea χρηματοδοτήθηκε με $500,000 από το ακροδεξιό think tank που εδρεύει στην Washington, Cato Institute, προκειμένου να εγκαταστήσει ένα εκπαιδευτικό κέντρο της νεολαίας εντός της Βενεζουέλας.

Οι Αρχές της Έγχρωμης Επανάστασης 

Σύμφωνα με τη θεωρία του γάλλου κοινωνιολόγου Gustave Le Bon στα τέλη του 19ου αι. οι ενήλικες συμπεριφέρονται ως παιδιά όταν βρίσκονται στη δίνη ενός συλλογικού συναισθήματος. Γίνονται ιδιαίτερα ευαίσθητοι, ακόμα και για μία κρίσιμη φευγαλέα στιγμή, μπροστά στις παροτρύνσεις και καθοδηγήσεις ενός ηγέτη ο οποίος μετουσιώνει την πατρική φιγούρα. Το 1990 ο Sharp βρέθηκε κοντά στον Συνταγματάρχη Reuven Gal, αρχηγό των Ψυχολογικών Επιχειρήσεων του ισραηλινού στρατού και μετέπειτα αναπληρωτή σύμβουλο εθνικής ασφάλειας του Ariel Sharon, ο οποίος ήταν και υπεύθυνος για τις επιχειρήσεις χειραγώγησης νεαρών μη ισραηλινών ισραηλιτών. Ο Gal συνδυάζοντας το έργο του Le Bon και του Sigmund Freud, κατέληξε στο συμπέρασμα πως είναι επίσης δυνατό να εκμεταλλευτεί κάποιος το Οιδιπόδειο Σύμπλεγμα σε έφηβους και να καθοδηγήσει ένα πλήθος νέων να εναντιωθεί σε έναν κρατικό ηγέτη, ο οποίος επίσης προσομοιάζει την πατρική φιγούρα.

Σε αυτή τη θεωρητική βάση οι Sharp και Gal έστησαν εκπαιδευτικά προγράμματα για νέους ακτιβιστές με αντικειμενικό σκοπό να οργανώσουν πραξικοπήματα. Μετά από μερική επιτυχία σε Ρωσία και Βαλτική ο Gene Sharp το 1998 εξέλιξε τη μέθοδο των Έγχρωμων Επαναστάσεων με την ανατροπή του Slobodan Milosevic.

Όταν αργότερα ο Hugo Chavez αντιμετώπισε το πραξικόπημα στη Βενεζουέλα ο Gene Sharp πάγωσε τις δραστηριότητες του Albert Einstein Institute (η χρηματοδότηση προς το ινστιτούτο έπεσε δραματικά από $1,000,000 στις $160,000) το οποίο λειτουργούσε ως προκάλυμμα και προχώρησε στη δημιουργία νέων δομών (CANVAS στο Βελιγράδι, την Academy of Change σε Λονδίνο, Βιέννη και Ντόχα). Αυτές οι δομές δραστηριοποιήθηκαν παντού στον κόσμο, όπως στην επανάσταση του Κέδρου στο Λίβανο, την Πράσινη Επανάσταση στο Ιράν, την Επανάσταση του Γιασεμιού στην Τυνησία και την Επανάσταση του Λοτού στην Αίγυπτο. Η αρχή είναι απλή: Ερεθίζουμε τις υποβόσκουσες κοινωνικές απογοητεύσεις, κατηγορούμε το πολιτικό καθεστώς για όλα τα προβλήματα, χειραγωγούμε τη νεολαία κατά το φροϋδικό πατροκτονικό σενάριο, οργανώνουμε ένα πραξικόπημα και τέλος προπαγανδίζουμε ότι η κυβέρνηση ανατράπηκε από τους λαϊκούς αγώνες.

Η Διεθνής Κοινή Γνώμη κατάπινε εύκολα αυτές τις ενέργειες και τα στάδια που προαναφέρθηκαν. Αρχικά υπεύθυνη είναι η σύγχυση των εννοιών του όχλου και του λαού. Επί παραδείγματι η Επανάσταση του Λοτού στην Αίγυπτο κατέληξε να είναι ένα show στην πλατεία Tahrir του Καΐρου, παρακινώντας δεκάδες χιλιάδες να συμμετάσχουν στον όχλο, όταν η τραγική πλειοψηφία των Αιγυπτίων απείχαν από τα γεγονότα. Κατά δεύτερον ένας σημαντικός παράγοντας είναι η έλλειψη σαφήνειας στη χρήση του όρου «επανάσταση». Μία γνήσια επανάσταση προϋποθέτει την αναστάτωση των κοινωνικών δομών και απαιτεί μία χρονοβόρα διεργασία ετών, τη στιγμή που οι Έγχρωμες Επαναστάσεις είναι μία ανατροπή καθεστώτος που σημειώνεται εντός μόλις μερικών εβδομάδων. Ο εναλλακτικός όρος για μία άμεση ανατροπή καθεστώτος, χωρίς την μετάλλαξη της κοινωνίας, είναι η έννοια του πραξικοπήματος. Στην Αίγυπτο για παράδειγμα την εντολή παραίτησης του Hosni Mubarak δεν την έδωσε ο λαός, αλλά ο αμερικανός πρέσβης Frank Wisner που τον «συμβούλεψε».

Το μότο της Έγχρωμης Επανάστασης προέρχεται από ένα βρεφικό σύνδρομο. Η ανατροπή της «παρούσας κατάστασης» σημειώνεται χωρίς κανένα προγραμματισμό για τη «διάδοχη κατάσταση». Επί της ουσίας το μότο είναι πως οι πολίτες δεν χρειάζεται να ανησυχούν για το μέλλον τους το οποίο θα τους το εξασφαλίσει η Washington. Ο Λευκός Οίκος αποκτά με αυτό τον τρόπο το ρόλο του πατερούλη των κομμουνιστικών καθεστώτων. Όταν πλέον οι πολίτες συνειδητοποιήσουν τις συνέπειες είναι πλέον αργά, αφού η διακυβέρνηση της χώρας έχει πέσει σε χέρια ατόμων που δεν είναι της επιλογής τους.

Η εξαίρεση σε αυτό τον κανόνα που μπορεί να παρατηρηθεί στη Συρία είναι πως η CIA αυτή τη φορά δε δραστηριοποιήθηκε για την ανεύρεση νέων που θα φώναζαν σλόγκαν εναντίον του καθεστώτος σε Δαμασκό και Χαλέπι, παρόλο που η Έγχρωμη Επανάσταση και ο εμφύλιος ξεκίνησε στη χώρα από ένα φημολογούμενο γκράφιτι σε τοίχο δημοτικού σχολείου στη νότια πόλη Dara’a και τη σύλληψη «κάποιου» νέου τον οποίο το καθεστώς Assad «βασάνισε παραδειγματικά». Ωστόσο, το τελευταίο χρονικό διάστημα, το στάδιο της Έγχρωμης Επανάστασης που περιλαμβάνει τις πορείες και τα συνθήματα των νέων που προβάλουν τα δίκαια αιτήματα του αγώνα τους καλυπτόταν από τους νεοφιλελεύθερους ηγέτες των ΗΠΑ (Barack Obama), της Γαλλίας (François Hollande), της Αγγλίας (David Cameron) και της Γερμανίας (Angela Merkel), οι οποίοι επαναλάμβαναν το μότο μέσω των πολιτικών γραφείων τους. Η Washington και οι σύμμαχοί της εφάρμοσαν τις μεθόδους του Gene Sharp στη Διεθνή Κοινότητα. Μπορεί να είναι ριψοκίνδυνο να περιμένει κάποιος πως οι ξένες κυβερνήσεις δύναται να χειραγωγηθούν ως νεαρά παιδιά, ωστόσο η διεθνής οικονομική κρίση και η εξάρτηση των κρατών από τους «ισχυρούς» δημιουργεί ένα ομαδικό σύνδρομο «πατερούλη». Το εγχείρημα θα πετύχαινε και η ΝΤΠ θα είχε εφαρμοστεί πλήρως από σήμερα, αν Ρωσία και Κίνα δεν ένοιωθαν την απειλή και δεν εναντιώνονταν στις ιμπεριαλιστικές διεθνιστικές δυνάμεις.

(Το άρθρο εκφράζει προσωπικές απόψεις και εκτιμήσεις)

Επιμέλεια: Geopolitics Editorial Team

Πηγή: Geopolitcs and Daily News

Related Post

Leave a comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *