Του Παναγιώτη Αλιμήση
“Σε μια εποχή που τα πάντα λοιδορούνται στο όνομα της παγκοσμιοποιημένης ιντερνετικής καλοπέρασης, της κατασυκοφάντησης της εθνικής ταυτότητας και του άκρατου δικαιωματισμού, η θυσία του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου είναι… περσινά ξινά σταφύλια.”
564 χρόνια πέρασαν από την ημέρα που το τείχος της Κωνσταντινούπολης, δεν μπόρεσε να κρατήσει τις ορδές των Οθωμανών, οι οποίοι την είχαν πολιορκήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα, αφού πρώτα ολοκλήρωσαν την υποδούλωση σχεδόν όλου του ελληνισμού της Ανατολής. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο μεσαιωνικός αυτός Λεωνίδας, όταν του ζητήθηκε να παραδοθεί με τους στρατιώτες του, απάντησε λέγοντας «πάντες αυτοπροεραίτως αποθανούμεν» (όλοι με την θέλησή μας θα θυσιαστούμε). Από την 29η Μαΐου 1453, η Βασιλεύουσα, η πρωτεύουσα της Ρωμανίας, έπαψε να είναι ελληνική.
Οι αιτίες που οδήγησαν στην κατάληψη της Πόλης έχουν αναλυθεί από πολλούς ιστορικούς, με τους περισσότερους να συμπεραίνουν πως οι εξωτερικές πολυμέτωπες επιθέσεις αλλοεθνών, οι σταυροφορίες, οι κακοί πολιτικοί χειρισμοί, οι εσωτερικές ενδοοικογενειακές ίντριγκες της εξουσίας και οι εμφύλιοι, -το κακό σαράκι της φυλής-, άνοιξαν τον δρόμο προς την καταστροφή. Ακολούθησαν τέσσερις αιώνες υποτέλειας στους Οθωμανούς Τούρκους. Από τις πολλές επαναστατικές απόπειρες (σχεδόν 80) πέτυχε εκείνη του 1821 που οδήγησε στο νέο ελληνικό έθνος κράτος. Κάθε χρόνο η «μαύρη επέτειος» της Άλωσης μνημονεύεται από μερικούς «γενναίους» κυρίως με διαλέξεις και πολιτιστικές εκδηλώσεις, και αυτές… ελάχιστες.
Η τηλεόραση είναι σχεδόν απούσα. Χρόνο με τον χρόνο, η μνήμη της αποφράδας εκείνης ημέρας, -όπως άλλωστε και πολλών άλλων σημαντικών ιστορικών γεγονότων-έρχεται… δεύτερη, καθώς οι περισσότεροι προτιμούν να δουν καλοφτιαγμένα «κρέατα» με ψυχολογικά προβλήματα, που μάχονται για λίγες ώρες ακριβής δημοσιότητας. Αντίθετα, στη Τουρκία η Άλωση είναι μέρα χαράς και… ηρωικών κατορθωμάτων. Πρόσφατα, ο «σουλτάνος» Ταγίπ Ερντογάν, δήλωσε ευθαρσώς πως «Τσούζει τους Έλληνες που πήραμε την Πόλη», ομολογώντας έμμεσα πως οι πρόγονοί του ήταν καταπατητές!
Μόνο που δεν φαίνεται να… τσούζει και πολύ τους σύγχρονους Έλληνες, οι οποίοι ζώντας για δεκαετίες παρασιτικά, έχασαν την ιστορική τους συνείδηση, και με τις επιλογές τους -συνειδητές και μη- άνοιξαν ξανά την κερκόπορτα στους νεοβαρβάρους.
Σε μια εποχή που τα πάντα λοιδορούνται στο όνομα της παγκοσμιοποιημένης ιντερνετικής καλοπέρασης, της κατασυκοφάντησης της εθνικής ταυτότητας και του άκρατου δικαιωματισμού, η θυσία του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου είναι… περσινά ξινά σταφύλια.
Ωστόσο, η ανάγκη να αντλήσουμε δύναμη από αυτή την ηρωική μορφή φαντάζει πιο επιτακτική από ποτέ. Ο αντιστασιακός χαρακτήρας και η φιλοπατρία του, δεν υπολόγισε τα αξιώματα ούτε σκέφτηκε στο ελάχιστο να συνθηκολογήσει με την νέα «τάξη πραγμάτων». Το σπαθί του είναι ο φάρος που όλοι οι σύγχρονοι Έλληνες οφείλουν να έχουν μέσα στην καρδιά τους. Η μαχητικότητά του, μπορεί να εμπνεύσει ανάβοντας την μαγική σπίθα που θα μας βγάλει από τη μιζέρια και τον ραγιαδισμό. Ο ίδιος περιμένει αιώνες μαρμαρωμένος στο υποσυνείδητό μας, έτοιμος να ξαναβγεί με το άλογό του για να συνεχίσει την μάχη έναντι των σύγχρονων «εισβολέων» . Η αναγέννηση που έχει ανάγκη το ταλαιπωρημένο έθνος μας, μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν «όλοι με την θέλησή μας θυσιαστούμε».
