Η πιο απτή και συγκεκριμένη δέσμευση αυτού που αποκαλούμε «παγκόσμια κοινότητα» ήταν οι συμφωνίες για την κλιματική αλλαγή. Προφανώς, αυτές δεν καθαγιάζουν οικολογικά εκείνους που τις υπέγραψαν –και δεν αποτελούν λύση την αντίθεση του παρόντος μοντέλου οικονομίας και κοινωνίας με το περιβάλλον.

Το ότι ο Τραμπ σύρει τις ΗΠΑ έξω από αυτήν τη συμφωνία είναι μια πράξη θρυμματισμού της παγκόσμιας κοινότητας, στη μόνη ουσιαστική διάσταση που είχε –το να ορίσει έστω τα σύνορα μιας κάποιας «διακεκαυμένης» οικολογικά ζώνης πέραν της οποίας δεν συνίστατο σε κανέναν να προχωρήσει. Ας μην μπλέκουμε αυτήν την ουσιαστική διάσταση, που αποδίδει στην παγκόσμια κοινότητα ουσιαστικό ρόλο, με την παγκοσμιοποίηση – και ας μην φορτώσουμε την αντίθεση που έχουμε με τη δεύτερη, στην πρώτη.

Επί της ουσίας, τώρα, η πολιτική του Τραμπ –που προφανώς δεν είναι κάποιος μοναχικός τρελός ή αμφισβητίας του πράσινου κατεστημένου– αλλά σέρνει από πίσω του το πιο σκληροπυρηνικό κομμάτι του αμερικάνικου «εξορυκτισμού», είναι αμιγώς παγκοσμιοποιητική στο ότι θέλει να απελευθερώσει κάθε υπερκερδοφόρα δραστηριότητα από οποιονδήποτε περιβαλλοντικό φραγμό.

Πολλοί, αδυνατούν να κατανοήσουν το μέγεθος του διακυβεύματος· λένε ότι, ούτως ή άλλως, η περίφημη «περιβαλλοντική ισορροπία» είναι μύθος και ότι η φύση έχει τη δική της δυναμική, απορροφώντας, μετασχηματιζόμενη, τους κραδασμούς που λαμβάνει, και άρα… τι είχαμε/τι χάσαμε.

Η περιβαλλοντική ισορροπία, όμως, δεν είναι ένας όρος που αναφέρεται στη φύση, αλλά στον ίδιο τον ανθρώπινο πολιτισμό. Αν το ίδιο το φυσικό σύστημα από μόνο του εμπεριέχει δυνητικά άπειρα σημεία ισορροπίας, ο πολιτισμός του ανθρώπου μπορεί να καταστεί βιώσιμος σε ελάχιστα σημεία κλιματικής, περιβαλλοντικής ισορροπίας.

Αρκεί κανείς να δει τον παγκόσμιο χάρτη και να προβάλει επάνω του τις εκτιμήσεις για ενδεχόμενη αύξηση της στάθμης της θάλασσας κατά τις επερχόμενες δεκαετίες. Θα καταλάβει ότι η μεγάλη πλειοψηφία των πόλεων της ανθρωπότητας, οι οποίες ενσαρκώνουν αυτό που εμείς θεωρούμε «πρόοδο» και «αστικό πολιτισμό», έχουν αναπτυχθεί σε παράκτια σημεία του πλανήτη. Τα οποία προφανώς απειλούνται από την κλιματική αλλαγή, και θα απειληθούν πολύ γρηγορότερα αν η «γεωκτόνος», όπως την ονόμασε ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, πολιτική Τραμπ, υλοποιήσει την υπόσχεσή της για… πολλαπλασιασμό του οικολογικού αποτυπώματος της αμερικανικής παραγωγής και κατανάλωσης.

Είναι δεδομένο, για οποιονδήποτε έχει έστω και μια σχετική εικόνα της λειτουργίας των σύγχρονων κοινωνιών, ότι αυτές δεν είναι οργανωμένες έτσι ώστε να αντέξουν μια αιφνίδια αύξηση του οικολογικού κόστους. Οι συνέπειες κάτι τέτοιου θα ήταν ανυπολόγιστες, γιατί τα πλέγματα αλληλεπίδρασης περιβάλλοντος και ανθρώπινης δραστηριότητας μέσα στην οικονομία είναι άπειρα και εξελίσσονται χαοτικά: Από την αύξηση της τιμής των τροφίμων, όμως, μέχρι την περιβαλλοντική μετανάστευση και την όξυνση του ανταγωνισμού για την κατανομή φυσικών πόρων, που θα σπανίζουν ολοένα και περισσότερο, μπορούμε να καταλάβουμε ότι το μέλλον που υπόσχεται ο Τραμπ δεν θα είναι μιας «μεγάλης Αμερικής» αλλά μιας μικρότερης, πλημμυρισμένης, που θα αντιμετωπίζει τις συνθήκες ενός πλανήτη ο οποίος θα θυμίζει έντονα καταστάσεις Μαντ Μαξ.

Από τη ΡΗΞΗ

ardin-rixi.gr

Share on Facebook

Tweet