Σε μια εποχή που η παγκοσμιοποίηση «καταπίνει» τον πλανήτη, οι λαοί προσπαθούν να βρουν τα αναγκαία ερείσματα για να επιβιώσουν. Ο Ελληνισμός, ή ότι έχει απομείνει από αυτόν… βρίσκεται ανάμεσα στα έθνη που απειλούνται με ιστορική εξαφάνιση. Ποτέ άλλοτε στην ιστορικής μας διαδρομή δεν βρεθήκαμε σε τέτοια παρακμή. Η κοινωνία είναι διαλυμένη, ο πολιτικός κόσμος αγγίζει τα όρια της γελοιότητας,  η πολιτιστική δημιουργία είναι σχεδόν ανύπαρκτη και η παραγωγική μας βάση στην… καφετέρια.

Οι ιδεοληψίες που κυριάρχησαν για δεκαετίες οι αντιπαλότητες και τα «χρωματισμένα» άκρα, χώρισαν αρχικά τους Έλληνες σε δυο «στρατόπεδα» και στη συνέχεια, στον αστερισμό του μνημονίου, επέφεραν την πλήρη σύγχυση. Η χώρα μπήκε από νωρίς σε έναν κυκεώνα παρασιτικού δυτικότροπου εκσυγχρονισμού, που ταύτισε το παρελθόν με την οπισθοδρόμηση και εκθείασε κάθε τι εισαγόμενο σαν προοδευτικό.

Οι Έλληνες, ξέχασαν τι σημαίνει σύνθεση, μια νέα δημιουργία που θα ενσωμάτωνε το «ξένο» στον δικό τους Τρόπο. Το κάλεσμα της γενιάς του ‘30 για «επανάκτηση» της ελληνικότητας ξεχάστηκε. Οι μεγάλοι καλλιτέχνες, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Μάνος Χατζιδάκις, οι οποίοι επιχείρησαν μια νέα σύνθεση μέσω της μουσικής τους, λησμονήθηκαν.

Η παλλαϊκή-πατριωτική συστράτευση ανεξαρτήτου ιδεολογίας που πέτυχε ο Άρης Βελουχιώτης στο βουνό, αλλά και οι αγώνες του Πολυτεχνείου που καλούσαν για ουσιαστική εθνική ανεξαρτησία, προδόθηκαν στην συνέχεια από την μηδενιστική μεταπολίτευση. Μια μεταπολίτευση που ενώ αρχικά έδειχνε ότι θα έφερνε πολλές θετικές αλλαγές-και έφερε μερικές- στο τέλος σκότωσε στον βωμό της πολιτικής σκοπιμότητας ότι είχε επιτευχθεί μέσα από αιματηρούς αγώνες.

Μια μεταπολίτευση που αντί να αντικαταστήσει με κάτι νέο το ψευδεπίγραφο πρόταγμα της Χούντας, έκανε την χώρα ποιο ξενόδουλη από ποτέ. Και δυστυχώς ανάμεσα στους πρωταγωνιστές αυτής της αποδόμησης, ήταν και παλιοί αγωνιστές…

Μέσα σε όλη αυτή την πρωτοφανή εν πολλοίς κατάσταση που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, ήρθε να προστεθεί το μείζον εθνικό ζήτημα της υπογεννητικότητας. Διαδοχικές κυβερνήσεις με αποκορύφωση την παρούσα, έχουν εγκαταλείψει τους πολύτεκνους στην μοίρα τους. Και το χειρότερο είναι ότι προωθούν ταυτόχρονα το ιδεολόγημα μιας πολυπολιτισμικής, πολιτικά ορθής κοινωνίας, αντί μιας πλουραλιστικής, που θα σέβεται τόσο την εθνική ταυτότητα όσο και τον άνθρωπο.

Η ενσωμάτωση ενός αλλοδαπού, δεν επαρκεί με το να μαθαίνει μόνο την γλώσσα, αλλά με το να περικλείει μέσα στην καρδιά του την ιστορική διαδρομή της χώρας που τον φιλοξενεί. Ο μετανάστης που βλέπει τους ντόπιους να αυτομαστιγώνονται, αναπόφευκτα θα συσπειρωθεί στην κοινότητά του και δεν θα τους εκτιμήσει. Το μόνο που θα κάνει είναι να ζητήσει την ιθαγένεια για το δικό του συμφέρον… Το τραγικό παράδειγμα των μεταναστευτικών κοινοτήτων στη Δύση μαρτυρά του λόγου το αληθές.

Στην περίπτωση της Ελλάδας, η πολιτική στο μεταναστευτικό καθοδηγείται από τους λεγόμενους «ευρωπαϊστές» που σε αγαστή συνεργασία με ορισμένα ΜΜΕ, συγκεκριμένες ανθρωπιστικές σχολές και τις περιβόητες ΜΚΟ, απορρίπτουν κάθε άλλη τεκμηριωμένη θέση επάνω σε αυτό το θέμα, χαρακτηρίζοντας την στην καλύτερη περίπτωση ακραία… Και το χειρότερο είναι πως ο «ναρκωμένος» λαός, δεν βλέπει ότι νοσηρά φαινόμενα σαν αυτό της νεαντερταλικής χρυσής αυγής, διογκώνονται εξαιτίας του κρατικού εθνομηδενισμού.

Σήμερα, σχεδόν έξι χρόνια από την είσοδο της Ελλάδας στα μνημόνια, φως στο τούνελ δεν φαίνεται.

Ο μηδενισμός, η πνευματική ανυπαρξία, η σύγχυση, οι «εκσυγχρονιστές» διανοούμενοι και οι αυτόκλητοι σωτήρες που θα… δωρίσουν δισεκατομμύρια για να σωθούν οι συντάξεις, κυριαρχούν στην τηλεοπτική μας θαλπωρή. Μια κοινωνία που έχει εθιστεί, στα στρατευμένα σήριαλ, τους «ψυχασθενείς» σκηνοθέτες, στον ευρωλιγουρισμό, στο αίτημα για απελευθέρωση της κάνναβης και στο… πόκεμον, δεν δείχνει να έχει τις δυνάμεις για την αναγκαία ανατροπή.

Υπάρχει λύση;

Η λύση ποια είναι; Απλή… Αλλαγή ΣΥΝΕΙΔΙΣΙΑΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ από εμάς τους ίδιους. Να επανεκτιμήσουμε τα θετικά στοιχεία της παράδοσής μας τα οποία μας διατήρησαν ζωντανούς επί αιώνες. Όχι να προσκολληθούμε σε αυτά. Αλλά να τα «εκσυγχρονίσουμε» μπολιάζοντάς τα με τις ιδέες και αναγκαιότητες του σύγχρονου κόσμου (τέχνη, πολιτική, αθλητισμός, παιδεία). Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε ως λαός την διαδρομή μας AYTONOMA, πάντα σε αγαστή συνεργασία με την παγκόσμια κοινότητα. Να πάψουμε να ενθουσιαζόμαστε με το «εισαγόμενο», αλλά να το επεξεργαζόμαστε. Να πάψουμε να θέτουμε σε κίνδυνο την θέση μας στον άμεσο γεωπολιτικό μας χώρο, για χάρη ενός πολιτικοποιημένου ψευτο-ανθρωπισμού, μη τυχόν και μας πουν «φασίστες».

Πρέπει να σταματήσουμε να κολλάμε ταμπέλες εκατέρωθεν προκειμένου να ικανοποιήσουμε τις ιδεοληψίες μας, και να προσπαθήσουμε να βρούμε ξανά την χαμένη διαλεκτική. Να επανεκτιμήσουμε τις αγροτικές δουλειές και να αφήσουμε μια για πάντα την νοοτροπία της «καριέρας». Να στείλουμε στην Βουλή ΣΟΒΑΡΟΥΣ ανθρώπους, αφού πρώτα σοβαρευτούμε εμείς. Να μην πετάμε φαγητό στα σκουπίδια, αλλά να το «πακετάρουμε» και να το στέλνουμε σε χώρες του «Τρίτου Κόσμου». Να μην φοβόμαστε τον ισλαμικό νέο-οθωμανισμό του Ερντογάν. Και φυσικά να μην καίμε τα δάση μας…

Η γέφυρα μεταξύ παράδοσης και εκσυγχρονισμού που είναι το ζητούμενο, δεν θα «στηθεί» ούτε με την αφελή ιδεολογικοποίηση του ελληνισμού, ούτε όμως και με την ανιστόρητη αποδόμησή του, δήθεν επιστημονική, δήθεν  εκσυγχρονιστική και δήθεν ευρωπαϊστική.

Κάποτε ο ελληνισμός ήταν υπό κατοχή, ενίοτε βάναυση. Επιβίωσε όμως γιατί ήξερε πώς να αναπληρώνει τα κενά του. Ήξερε να δημιουργεί μέσω της σύνθεσης. Ήξερε να μάχεται με κάθε μέσο έναντι του αλλότριου, αλλά κυρίως ήξερε πως να διαχειρίζεται τις αδυναμίες του. Για να βρούμε ξανά την χαμένη μας εθνική ιδιοπροσωπία στην αδίστακτη εποχή της παγκοσμιοποίησης του 21^ου αιώνα, πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε την θέση μας στον κόσμο.

Να αποφασίσουμε δηλαδή, αν θέλουμε να πορευτούμε ενωμένοι και ισχυροί στον αιώνα που διανύουμε, στηριζόμενοι στο παρελθόν μας με τα μάτια στραμμένα στο μέλλον, ή να τα παρατήσουμε και να δώσουμε την «σκυτάλη» σε άλλους…

Ο Παναγώτης Αλιμήσης είναι δημοσιογράφος-διεθνολόγος