Το 2016 ο Χάρης Ιωάννου στην Εφημερίδα των Συντακτών παρουσίασε την ζωή του Σταύρου Θεοδωράκη>
Πολιτικός, δημοσιογράφος, επιχειρηματίας, ακτιβιστής για δικαιώματα μειονοτήτων, φανατικός φωτογράφος και οπερατέρ. Οι ιδιότητες του Σταύρου Θεοδωράκη πολλαπλασιάζονται όσο περνούν τα χρόνια και ο ίδιος δεν δείχνει διατεθειμένος να σταματήσει να δοκιμάζει καινούργιες.
Γεννημένος το 1963 στον Δραπανιά Χανίων, ένα χωριό κοντά στο Καστέλι Κισσάμου, ο σημερινός επικεφαλής του Ποταμιού μετακομίζει στην ηλικία των τεσσάρων ετών με τους φτωχούς γονείς του στην Αθήνα, στην υποβαθμισμένη τότε συνοικία της Αγίας Βαρβάρας, κοντά στους πρόποδες του όρους Αιγάλεω.

Μεγαλώνει σε μια δύσκολη γειτονιά, όπου έμεναν κυρίως μετανάστες εσωτερικού -Κρητικοί, Πόντιοι- αλλά και Ρομά. Στη «λαϊκή επιμόρφωση» των τελευταίων θα εργαστεί μερικά χρόνια αργότερα.
Στο σχολείο της περιοχής είχε δασκάλους τούς «ανεπιθύμητους» του τότε καθεστώτος, όπως π.χ. τον θεολόγο Αργύρη Τσακαλία, θείο των αδελφών Ξηρών της 17Ν, και την Ευτυχία Καρύδη, τελευταία σύντροφο του ιστορικού στελέχους του ΚΚΕ, Γρηγόρη Φαράκου.
Κακός μαθητής ο ίδιος, ειδικά στην έκθεση, αργότερα θα ανακαλύψει ότι αυτό οφείλεται στη δυσλεξία. Γι’ αυτό άλλωστε ακόμη και σήμερα κρατά σημειώσεις πάντα με κεφαλαία γράμματα και όχι πεζά. Ο πατέρας του, Παναγιώτης, δούλευε ως κουλουρτζής στον α’ όροφο των δικαστηρίων στο κτίριο του Αρσακείου επί της οδού Πανεπιστημίου.
Εκεί πήγαινε μετά το σχολείο και ο μικρός Σταύρος για να βοηθήσει τον πατέρα του και ακόμη θυμάται τον εαυτό του να μοιράζει κουλούρια σε δικαστές και εισαγγελείς. Αυτό που θα του κάνει εντύπωση είναι οι τραβεστί, που τους συνελάμβανε το Ηθών το Σάββατο και τους έσερναν στα δικαστήρια κάθε Δευτέρα. Ο σπόρος για τη θεματολογία της επερχόμενης δημοσιογραφικής του καριέρας είχε ήδη μπει.
Φανατικός με τα μηχανάκια (σ.σ. με μια βέσπα κυκλοφορεί και σήμερα), πέρασε την περίοδο του «ατίθασου νιάτου» με τσιγάρα, ποτά, ξενύχτια και ελεύθερο κάμπινγκ σε Σαμοθράκη, Αντίπαρο και Λειψούς. Δηλαδή, το ακριβώς αντίθετο με τη σημερινή εικόνα, όπου έχει υιοθετήσει έναν απολύτως υγιεινό τρόπο ζωής, με διακοπή του τσιγάρου, μεσογειακή διατροφή και στο τσακίρ κέφι ένα ποτήρι κόκκινο κρασί.
Αυτό που δεν έχει αλλάξει πάντως είναι το πάθος του με τη φωτογραφία, οπουδήποτε και αν βρίσκεται, ενώ φοράει πάντα ένα δαχτυλίδι, συνήθεια που «κληρονόμησε» από τον πατέρα του.
Η μητέρα του Αργυρώ
Σημαντικό ρόλο στη ζωή του παίζει η μητέρα του Αργυρώ, η οποία φέρνει ακόμη και σήμερα ταπεράκια με κρητικές λιχουδιές στα γραφεία της οδού Σεβαστουπόλεως, ενώ πηγαίνει «κρυφά» και στις ομιλίες του Σταύρου Θεοδωράκη στην Αθήνα. Η κόρη που έχει αποκτήσει με τη σύζυγό του Νίκη (ήταν συμμαθητές στο σχολείο και παντρεύτηκαν πριν από 20 χρόνια) έχει το όνομά της. Η 20χρονη Αργυρώ είναι σήμερα φοιτήτρια Φιλοσοφικής στην Αθήνα και ονειρεύεται να γίνει ηθοποιός.
Στις προσωπικές του σχέσεις ο Σταύρος Θεοδωράκης λειτουργεί πιο «παραδοσιακά» και διατηρεί ακόμη τις φιλίες του από το σχολείο, ενώ όποιες Κυριακές δεν περιοδεύει στην επαρχία, προτιμά τα «πλούσια» οικογενειακά τραπέζια στο σπίτι. Μέλος από νεαρός στη νεολαία ΠΑΣΟΚ, διαγράφεται το 1982 ως αριστεριστής, καθώς κατήγγειλε την κυβέρνηση της «αλλαγής» ότι συμβιβάστηκε και δεν προχώρησε σε ρήξη με την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ.
Οπως λέει, «μας διέγραψε τότε ο Τζουμάκας στο όνομα του Ανδρέα Παπανδρέου», αλλά σήμερα, ως φανατικός υπέρμαχος της ευρωπαϊκής πορείας της Ελλάδας, μάλλον νιώθει ικανοποιημένος για τον «συμβιβασμό».
Η αρχή στη δημοσιογραφική του πορεία γίνεται το 1985 με το Κανάλι 15, την πρώτη προσπάθεια ελεύθερης ραδιοφωνίας και αργότερα ακολουθεί η κρατική ραδιοφωνία, η εφημερίδα «Πρώτη», η «Μεσημβρινή» και πληθώρα μέσων (902, ΣΚΑΪ, «Καθημερινή», «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» και «ΝΕΑ»).

Το 2000 ξεκινά τους «Πρωταγωνιστές» στην ΕΡΤ και αργότερα στο Mega, που διήρκεσαν έως το 2014. Ανάμεσα στις εκπομπές που ξεχωρίζει είναι εκείνες για την υπόθεση της νυν ευρωβουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ Κωνσταντίνας Κούνεβα, την τραγωδία της Μαρφίν και την επίσκεψη στην Κούβα. Ωστόσο η εκπομπή με τη συνέντευξη του αρχηγού της Χρυσής Αυγής Νίκου Μιχαλολιάκου θα αποτελέσει αντικείμενο σφοδρής κριτικής.
Παράλληλα με τη δημοσιογραφία, αποφασίζει να ανοίξει το δικό του εστιατόριο, το περίφημο «Αλάτσι» πίσω από το ξενοδοχείο Χίλτον το 2005. Εκεί θα εργαστεί και η σύζυγός του Νίκη, ενώ η κουζίνα ακολουθεί πιστά τις συνταγές της μητέρας του, πέρα από τις οδηγίες του σεφ Δημήτρη Σκαρμούτσου. Η επιχείρηση, που είναι κλειστή από τον περασμένο Δεκέμβριο, πουλήθηκε πρόσφατα.
Η ίδρυση του protagon
Με τους «Πρωταγωνιστές» να βρίσκονται στο απόγειό τους, δραστηριοποιείται ταυτόχρονα και στο Διαδίκτυο ιδρύοντας το 2010 την ιστοσελίδα protagon.gr μαζί με μια ομάδα δημοσιογράφων – επιχείρηση που πούλησε πριν ξεκινήσει το Ποτάμι και σήμερα είναι ιδιοκτησίας του πρώην διευθυντή των «ΝΕΩΝ» Χρήστου Μεμή.
Η τελευταία μεγάλη αλλαγή στην πορεία του έρχεται το 2014, όταν ξαφνικά στις 26 Φεβρουαρίου ο Σταύρος Θεοδωράκης ανακοινώνει ότι σταματά τη δημοσιογραφία και προχωρεί στην ίδρυση πολιτικού κόμματος με το όνομα «Το Ποτάμι». Την απόφαση ανακοίνωσε ο ίδιος σε μια έκτακτη σύσκεψη του protagon, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και η μητέρα του την πληροφορήθηκε από την τηλεόραση.
Στις ευρωεκλογές του 2014 με 6,6% εκλέγει δύο ευρωβουλευτές, τον Ιανουάριο του 2015 εκλέγει 17 βουλευτές στην ελληνική Βουλή (6,05%) και τον Σεπτέμβριο πέφτει στο 4,1%. Η απογοήτευση προσωρινά τον κυριεύει, άλλωστε το 2014 είχε την πεποίθηση πως «με 5% πας σπίτι σου», ωστόσο κατόπιν συμβουλών των ψυχραιμότερων αποφασίζει να συνεχίσει. Σήμερα δηλώνει έτοιμος να διεκδικήσει την αρχηγία σε ένα νέο σχήμα στον χώρο του Κέντρου, εάν βέβαια ευοδωθούν οι προσπάθειες μεταξύ ΠΑΣΟΚ-Ποταμιού και λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων.
Συχνά ευέξαπτος, μια αδυναμία που την εκμεταλλεύεται ο νυν πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας στις συζητήσεις στη Βουλή, πολλές φορές λέει και μια κουβέντα παραπάνω. Μεταξύ άλλων, του προσάπτουν ότι συχνά βάζει υπερφιλόδοξους στόχους, ωστόσο για τον ίδιο αυτό αποτελεί την κινητήριο δύναμη που θα τον πάει παρακάτω. Πάντως στο ερώτημα τι θα κάνει μετά την πολιτική, δεν έχει δώσει ακόμη απάντηση…
Καμίνης>Αυτή είναι η ζωή μου

Στο μεταξύ ο δήμαρχος διηγείται τη ζωή του: Από την πλευρά του πατέρα μου κατάγομαι από τη Χίο και από την πλευρά της μάνας μου από τα Ψαρά. Η δουλειά του πατέρα μου τον οδήγησε στη Νέα Υόρκη, όπου γεννήθηκα στις 15 Ιουλίου 1954 και πέρασα τα πρώτα πέντε χρόνια της ζωής μου, προτού επιστρέψουμε για να εγκατασταθούμε οριστικά στην Αθήνα, στη γειτονιά του Άγιου Σώστη. Εκεί μεγάλωσα σε ένα οικογενειακό περιβάλλον όπου επικρατούσαν έντονες πολιτικές αντιπαραθέσεις, καθώς η μισή οικογένειά μου ήταν βενιζελικοί και οι άλλοι μισοί βασιλόφρονες.
Σπούδασα νομικά στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Συνέχισα για μεταπτυχιακές σπουδές στο δημόσιο δίκαιο στο Παρίσι, στο πανεπιστήμιο Paris II. Στο Παρίσι, ο κινηματογράφος έγινε η καθημερινή μου ψυχαγωγία. Μέσα σε δύο χρόνια είδα περισσότερες από 200 ταινίες.
Υπηρέτησα τη θητεία μου στο πολεμικό ναυτικό, σε πλοίο που εκτελούσε περιπολίες στο νότιο Αιγαίο.
Το 1982 εκλέχθηκα επιστημονικός συνεργάτης στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, μετά από εισήγηση του Αριστόβουλου Μάνεση.
Κατά τη διετία 1984-1986 έζησα στη Μαδρίτη, όπου διεξήγαγα τη βασική έρευνα για τη διατριβή μου και το 1993 εργάστηκα για ένα χρόνο στη Χαϊδελβέργη στο βιβλίο μου «Παράνομα αποδεικτικά μέσα και συνταγματική κατοχύρωση των ατομικών δικαιωμάτων».
Απέκτησα το διδακτορικό μου δίπλωμα τον Ιούνιο του 1989 στο Πανεπιστήμιο Paris I, με θέμα τις συνταγματικές όψεις της μετάβασης από τη δικτατορία στη δημοκρατία στην Ελλάδα και την Ισπανία («La transition constitutionnelle en Grèce et en Espagne»). Η διατριβή μου εκδόθηκε στη Γαλλία, όπου και τιμήθηκε με το βραβείο “Paul Deschanel”.

Από τη ζωή μου στη Γαλλία, την Ισπανία και τη Γερμανία απέκτησα πολύτιμες εμπειρίες και καλούς φίλους. Τη ζωή μου ουδέποτε τη φαντάστηκα μακριά από την Ελλάδα.
Το 1990 εκλέχθηκα λέκτορας του Συνταγματικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και το 1998 επίκουρος καθηγητής. Είμαι μέλος της Επιστημονικής Υπηρεσίας της Βουλής από το 1989.
Το 1998 διορίσθηκα Βοηθός Συνήγορος του Πολίτη, μετά από πρόταση του Συνήγορου του Πολίτη, Νικηφόρου Διαμαντούρου. Τον Μάρτιο του 2003, η Διάσκεψη των Προέδρων της Βουλής με επέλεξε ομόφωνα για τη θέση του Συνήγορου του Πολίτη. Η Βουλή με τίμησε εκ νέου τον Φεβρουάριο του 2008, ανανεώνοντας τη θητεία μου για μία ακόμη πενταετία.
Τον Αύγουστο του 2010 παραιτήθηκα από την θέση του Συνήγορου του Πολίτη και τον Νοέμβριο του ίδιου έτους εκλέχθηκα Δήμαρχος Αθηναίων, με βασικό στόχο μια δυνατή και ανεξάρτητη τοπική αυτοδιοίκηση, αποκομμένη από τους κομματικούς μηχανισμούς.
Είμαι παντρεμένος με την Ντία Αναγνώστου, επίκουρη καθηγήτρια στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και είμαστε γονείς δύο κοριτσιών, 4 και 8 ετών αντίστοιχα.

Με μια φίλη στη Νάξο

Με οικογενειακούς φίλους στην Ιαπωνία

Ντυμένος τσολιάς σε ηλικία δύο ετών στη Νέα Υόρκη

Στο Πολεμικό Ναυτικό

Σε ευχάριστες στιγμές με τον πατέρα του και την αδερφή του στην Ιαπωνία

Σε μπαρ της Μαδρίτης με παρέα

Στην Ιαπωνία με την αδερφή του Σοφία

Στην Πάρο το 1991

Στην Πάτμο σε ηλικία 26 ετών

Στιγμές χαλάρωσης στη Νίσυρο

Στο Πολεμικό Ναυτικό

Στο σπίτι της γιαγιάς του στον Πειραιά

Στο Μπενάκειο, κολέγιο Αθηνών