Τρία χρόνια πριν ο Τσίπρας έδειχνε να καταφέρνει κάτι το ακατόρθωτο: να κάνει την αριστερά νικηφόρα. Τρία χρόνια μετά εισπράττει χλεύη από όσους πίστεψαν σε αυτόν στην Ευρώπη.
Θυμάται κανένας την περίοδο ανάμεσα στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 2012; Θυμάται κανένας την αναμονή όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη ότι θα μπορούσε ο Τσίπρας να κάνει αυτό που δεν μπόρεσε να καταφέρει κανείς άλλος δηλαδή να οδηγήσει την αριστερά νικηφόρα στην εξουσία; Θυμάται κανένας εκατοντάδες ανθρώπους, διανοουμένους, αγωνιστές να έρχονται στην Ελλάδα, μόνο και μόνο επειδή ήθελαν να δουν από κοντά αυτό που γινόταν;
Τρία χρόνια μετά, οι περισσότεροι από αυτούς ούτε που θέλουν να θυμούνται τον τρόπο που πίστεψαν στον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙZA ως δύναμη που θα μπορούσε όντως να φέρει την ανατροπή.
Οι δηλώσεις του Μελανσόν αποκτούν ξεχωριστή σημασία. Δεν είναι μικρό πράγμα να σε λέει «ελεεινή φιγούρα», ένας πολιτικός ηγέτης σε άλλη χώρα, ο οποίος σε τελική ανάλυση δεν έχει τίποτα να μοιράσει μαζί σου.
Γιατί ο Τσίπρας, με την ευκολία που έταξε την επανάσταση και την ακόμη μεγαλύτερη ευκολία με την οποία αναφώνησε «δεν γίνεται αλλιώς» δεν διέψευσε μόνο μια κοινωνία που πίστεψε σε αυτόν.
Ταυτόχρονα, έδωσε και ένα πισώπλατο χτύπημα σε πάρα πολλούς ανθρώπους σε όλη την Ευρώπη. Ανθρώπους που αναζητούν εναλλακτική απέναντι σε μια κεντροδεξιά που όλο και περισσότερο φλερτάρει με την ακροδεξιά και μια σοσιαλδημοκρατία που γίνεται όλο και πιο νεοφιλελεύθερη.
Αυτοί οι άνθρωποι, τα κινήματα, τα κόμματα, που δεν έχουν ούτε την ανετιά ούτε την αλαζονεία των συριζαίων, εδώ και τρία χρόνια υφίστανται απαξίωση και καζούρα από τα συστημικά κόμματα και ΜΜΕ στη χώρα τους που τους κουνάνε την εικόνα ενός πρωθυπουργού της ριζοσπαστικής αριστεράς που υπογράφει και με τα δυο χέρια ιδιωτικοποιήσεις, περικοπές συντάξεων και εξοντωτικά πρωτογενή πλεονάσματα.
Και όλοι ξέρουμε ότι δεν είναι εύκολο να πεις «εμείς είμαστε αλλιώς», όταν σε έχουν ταυτίσει με ένα παράδειγμα. Θυμάται κανείς πώς για χρόνια χρησιμοποιήσουμε την απεχθή φιγούρα της Θάτσερ για να χαρακτηρίσουμε κάθε φιλελεύθερο ή κεντροδεξιό μιλούσε υπέρ της αγοράς; Έτσι και τώρα όποιος πάει στην Ευρώπη να πει για την αριστερά ως δύναμη διαφορετική και εναλλακτική πρέπει να απολογηθεί για τον Τσίπρα.
Η ζημιά είναι μεγάλη. Δεν αφορά απλώς μια χαμένη ευκαιρία. Αφορά την αδυναμία να υπάρξει ένα άλλο παράδειγμα. Ένας άλλος ιστορικός δρόμος.
Ούτε είναι άσχετο ότι από αυτή την κρίση της αριστεράς στην Ευρώπη κυρίως κερδισμένη είναι η ακροδεξιά που σηκώνει κεφάλι παντού.
Και βέβαια δεν αποτελεί ακριβώς τίτλο τιμής ότι ο μόνος χώρος που σήμερα «αγκαλιάζει» τον Τσίπρα είναι η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία που αντιμετωπίζει τη μεγαλύτερη κρίση ανυποληψίας της ιστορίας της και αδυνατεί να πείσει όχι μόνο ότι μπορεί να κυβερνήσει διαφορετικά αλλά ότι μπορεί να κυβερνήσει εν γένει.
Ο Αλέξης Τσίπρας προφανώς και θεωρεί ότι παραμένει μέσα στο παιχνίδι. Τώρα είναι πρωθυπουργός, αύριο θα είναι αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης με αξιώσεις να ξαναγίνει ακόμη και πρωθυπουργός.
Αν παρακολουθήσεις συζήτηση σε επίπεδο αρχηγών στη Βουλή μπορεί και να πιστέψεις ότι έχει στόφα ηγέτη, στη σύγκριση με τους υπόλοιπους.
Μόνο που αυτό ήταν κάποτε, την ελπίδα που εξέφρασε για πλήθος ανθρώπων εντός και εκτός Ελλάδας, το έχει χάσει ανεπιστρεπτί. Αν τελικά το είχε ποτέ…
Το αρθρο εκφραζει προσωπικες αποψεις και εκτιμησεις
Πηγή: In.gr
Leave a comment